Μας φάγατε. Ζητούσατε μετά ένθεης μανίας να ετοιμάσουμε καινούργιο κείμενο αναφορικά με τις λέξεις που… σκοτώνουν οι Έλληνες, καθώς πέρασε πολύς (είναι η αλήθεια) καιρός από το τελευταίο και σας έπιασε στερητικό σύνδρομο.
Με δεδομένο πως στο φιλολογικό Θεσσαλονίκης ακόμα και σήμερα- 17 περίπου χρόνια μετά τη μέρα που πήραμε, με το έτσι θέλω, το πτυχίο- αναφέρουν το όνομά μας (ως το απόλυτο παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά, διάολε, το αναφέρουν), θα ήταν παράλογο να σας χαλάσουμε το χατίρι.
Έχοντας ως αέναο εφόδιο το «λίαν κακώς» που γράφει στον πάπυρο της Φιλοσοφικής κάτω από το πεδίο «τελική βαθμολογία» που λάβαμε, λοιπόν, είμαστε ξανά εδώ για εσάς.
Σήμερον: μια λέξη που την έχουμε δολοφονήσει ως έθνος περισσότερες φορές απ’ όσες έχει σκοτώσει στις ταινίες του ο Λίαμ Νίσον: «πώρωση».
Το αστείο (καλά όχι σε επίπεδο Σεφερλή, αλλά καταλαβαίνετε…) της υπόθεσης είναι πως ακόμα και ο φωτεινός ηλεκτρονικός παντογνώστης που ακούει στο όνομα “Google” την «βγάζει» λάθος: μέχρι πριν από λίγους μήνες αν πατούσες «πώρωση» σε ρωτούσε «Μήπως εννοείτε “πόρωση”;», ενώ ακόμα και τώρα αν γράψετε, φερ’ ειπείν, «πωρωτικά» θα σας εμφανίσει με κατακόκκινα γράμματα το «Θέλετε να δοκιμάσετε ξανά με αυτό; πορωτικά».
Ρε Google, ξέρεις κάτι; Όχι, δε θέλω να δοκιμάσω το «πορωτικά».
Πρωτίστως γιατί αν το κάναμε δε θα είχε καμιά αξία αυτό το άρθρο (μ’ εξαίρεση, ίσως, το “Μαρκ our words”, που ήταν Σεφερλοπρεπές) και δευτερευόντως γιατί το σωστό είναι το «πώρωση/πωρωτικά».
Εξηγούμαστε: η λέξη πώρωση προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά {και το ρήμα πωρῶ (-όω)} και διατηρεί, φυσικά, την ιστορική της ορθογραφία. Τότε, στην αρχαιότητα, σήμαινε «σκληραίνω, αναισθητοποιώ» (βλ. ουσιαστικό «πώρος» που ήταν είδος οικοδομικής πέτρας), ενώ τώρα συνδέεται περισσότερο με τον φανατισμό- ιερό ή μη, αν και με τον φανατισμό εν γένει διατηρούμε όσο γίνεται τις αποστάσεις μας.
Η γραφή «πόρωση» βγάζει λιγότερο νόημα κι από τα γαλλικά του Δημητρακόπουλου, ακόμα κι αν κάποιος έχει γεννηθεί και ζει στο Κορωπί, αφού δεν υπάρχει καμία σύνδεση με το «πόρος». Εξαιρούνται εκείνες οι περιπτώσεις ανθρώπων που είναι πωρωμένοι με τον Πόρο, οπότε και συγχωρούνται οι γλωσσικές προσμίξεις για προφανείς λόγους.
Για το «πώροση» ή το «πόροση»- που κατά καιρούς βλέπουμε δεξιά κι αριστερά και μας πέφτει το σαγόνι στο πάτωμα λες και πρωταγωνιστούμε στην «Μάσκα» με τον Τζιμ Κάρεϊ- απλά αρνούμαστε να σχολιάσουμε το οτιδήποτε.
Επομένως… πώρωση.
Και τα φιλολογικά μυαλά στα κάγκελα.
