Για να δικαιολογούν προεκλογικά τα αντιμνημονιακά νταηλίκια τους, έλεγαν: “Δε μπορούν να μας διώξουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση”. Αλήθεια ήταν. Όχι όμως ολόκληρη. Γιατί άφηναν στην άκρη το ερώτημα: Τι θα έκαναν οι δανειστές αν ήθελαν να μας διώξουν και δεν μπορούσαν; Θα έμεναν άραγε με σταυρωμένα τα χέρια, δέσμιοι των συνθηκών;
Η απάντηση που έδιναν τότε, ήταν “βεβαίως ναι”. Ήταν όμως αφέλεια ολκής να πιστεύουμε, που πιστέψαμε, οι πολλοί το πίστεψαν, ότι οι δανειστές της χώρας Ευρωπαίοι δεν μπορούσαν να μας διώξουν, άρα ήταν ευάλωτοι σε μια πατριωτική διαπραγμάτευση. Άρα… φταίει ο προδότης Γιώργος Παπανδρέου που “δεν πάτησε πόδι το 2010”.
Αφέλεια ολκής, ναι. Ήταν η αντίληψη του καφενόβιου. Για να μην πούμε κάτι χειρότερο. Γιατί ήρθε το 2015 «η περήφανη διαπραγμάτευση» και είδαμε πού κατέληξε…
Δεν ήταν μόνο η αφέλεια του ανώριμου Τσίπρα και του ακόμη πιο ανώριμου Καμμένου. Ήταν η αφέλεια της αριστεράς στο σύνολό της, αλλά και της ακροδεξιάς. Που, το 2011, χεράκι – χεράκι στο Σύνταγμα, ψαρεύοντας σε θολά νερά, έστηναν το σκηνικό της επελαύνουσας εξουσίας τους.
Σήμερα, 2016 πια, μετά από μια σαχλή (από πολιτική άποψη) πενταετία, η αριστερά στο πρόσωπο του Τσίπρα χρεώνεται ένα ακόμα βαρύ ιστορικό λάθος. Η σύμμαχός της, η ακροδεξιά, διασώζεται (και γι’ αυτό παραμένει κραταιή) επειδή, στο πρόσωπο του Καμμένου, το μέρισμα της εξουσίας που συλλογικά απολαμβάνει, δεν είναι αρχετυπικού χαρακτήρα.
Ας επανέλθουμε όμως στο αρχικό θέμα:
Τι θα έκαναν άραγε οι δανειστές αν ήθελαν και… δεν μπορούσαν να διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ;
Απλό!
Θα απαιτούσαν αυτό που απαιτούσε πάντα και συνεχίζει να απαιτεί ο Σόιμπλε: Μετά το 2018 που λήγει το τωρινό πρόγραμμα, θέλει, λέει, νέο και δεκαετές αυτή τη φορά μνημόνιο, με 3,5% ετήσιο πλεόνασμα!
Ζητά ένα ουτοπικό πλεόνασμα που μήτε ο ίδιος δεν μπορεί να πετύχει στην υγιή οικονομία της Γερμανίας…
Γιατί άραγε απαιτεί αυτό το ανήκουστο πράμα ο Σόιμπλε; Μήπως δεν ξέρει ότι αυτό που απαιτεί, είναι ανέφικτο σε μια κατεστραμμένη χώρα;
Φυσικά και το ξέρει!
Αλλά… το απαιτεί γιατί θέλει να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ και – λόγω των ιδρυτικών συνθηκών – δεν μπορεί. Την αναγκάζει λοιπόν να φύγει μόνη της. Της στερεί όλες τις άλλες επιλογές.
Άρα… το πιο λογικό που πρέπει τώρα εμείς να πούμε (και ν’ απαιτήσουμε από την σημερινή ή την αυριανή μας κυβέρνηση) είναι να… φύγουμε από το ευρώ! Να επιστρέψουμε άρον – άρον στη δραχμή.
Αυτό είναι το πιο λογικό που, πλέον, πρέπει να σκεφτόμαστε και να θέλουμε πια ως πολίτες. Γιατί αυτό αποτελεί τη μοναδική απάντηση στις τρέλες Σόιμπλε. Που, φυσικά, δεν είναι καθόλου τρέλες! Ο Σόιμπλε δεν λειτουργεί ως πρόσωπο, δεν είναι αυτός ο δράκος του παραμυθιού… Είναι, απλά, ο θεσμικός λογιστής του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας η Ελλάδα χαλάει τον βηματισμό, επειδή έξι χρόνια μετά το “μπουμ”, επιμένει πανηλίθια στην παρασιτική της οικονομία.
Για το τι σημαίνει πρακτικά να δεχτούμε τον όρο του Σόιμπλε, παραθέτουμε εδώ αυτό που λένε κυρίως οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, ότι, κάτι τέτοιο, οικονομικά δεν έχει νόημα, γιατί θα οδηγούσε σε στραγγαλισμό της ανάπτυξης.
Έτσι είναι.
Και μακάρι να ήταν μόνο “στραγγαλισμός της ανάπτυξης”… Αλλά δεν θα είναι μόνο αυτό… Η επιμονή του πολιτικού προσωπικού της χώρας στην παρασιτική μας οικονομία, με ή χωρίς ευρώ, θα είναι το ίδιο καταστροφική… Με δραχμή, άστα να πάνε… Η Βενεζουέλα θα είναι παράδεισος σε σχέση με την Ελλάδα, γιατί έχει ακόμα να πουλά πετρέλαιο!
Λοιπόν, όπως τα κατάφερε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έχουμε μόνο μία επιλογή: Να φύγουμε επειγόντως από το ευρώ. Και ν’ αρχίσουν οι σπουδαγμένοι νέοι μας το κράτος από την αρχή: Σκάβοντας τα χέρσα χωράφια με το δικέλι…
Δεν χρειαζόταν να μας βγάλει ο Βαρουφάκης από το ευρώ. Έφτανε να την αράξει στην εξουσία δύο χρόνια ο Τσίπρας…
Aρθρο του Παντελή Φλωρόπουλου στο http://agriniovoice.gr
