Χειρότερο όλων των δεινών είναι ότι ο πολίτης δεν πιστεύει πια σε τίποτα! Ούτε σε κόμμα, ούτε σε πρόσωπο. Όλα τα κόμματα είναι στα μάτια του απλά μαγαζιά και όλα τα πρόσωπα των κομμάτων είναι “πουλημένα”. Κι ανίκανα.

Ο ψηφοφόρος είναι έτοιμος να πυροβολήσει οτιδήποτε γίνει ορατό ή αισθητό στο περιβάλλον του, ακόμα κι αν αυτό το κάτι ήρθε με θετικό πνεύμα δίπλα του για να βρει καταφύγιο στη σκιά του ή (επειδή πάσχει κι αυτό ισόποσα) να μοιραστεί τον πόνο του με κάποιον, ρε αδερφέ…

Όχι! Κανείς δεν έχει να μας πει τίποτα που πρέπει ν’ ακούσουμε… Ούτε καν ο συμπάσχων!

Ακόμη κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πάρει αυτοδυναμία στις εκλογές, όποτε γίνουν, ο πολίτης, ακόμα κι αυτός που, κατ’ ανάγκη πια, μη έχοντας κάτι καλύτερο, θα τον ψηφίσει, θα συνεχίσει να έχει την ίδια ψυχολογική άρνηση απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς. Ίδια και απαράλλαχτη με τώρα, με πριν…

Κι αυτό σημαίνει πρακτικά ότι στον δημόσιο βίο μόνο κάποια μπαλώματα μπορούν να γίνουν. Ο ικανότερος όλων να μας προέκυπτε και να τον κάναμε πρωθυπουργό, με τόσο αρνητικό κλίμα στην κοινωνία, θα έκανε “μια τρύπα στο νερό”.

Το μόνο λοιπόν που μπορεί να συμβεί με την επάνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, είναι να σταματήσει αυτή η γελοιότητα που ζούμε τώρα. Όχι ότι θα είναι μικρό κέρδος! Δεν θα είναι όμως η λύση στα συσσωρευμένα πια προβλήματα του κοσμάκη…

Για το αν ισχύει ακόμα “το μη χείρον”, εξαρτάται από το αν έχουμε κάποια ιδέα για το τι είναι το δέον. Αλλά τέτοια ιδέα… δεν έχουμε! Δεν έχει κανείς. Και να είχε δηλαδή… δεν θα γινόταν αποδεκτή από κανέναν.

Οπότε… τα πράγματα θα γίνουν, όπως μπορούν να γίνουν, αυτόματα: Καταρρέει ο Τσίπρας, επωφελείται ο Μητσοτάκης. Τελεία. Μας αρέσει, δε μας αρέσει, είναι αυτό. Δεν είναι άλλο.

Αυτός είναι στην κατάλληλη θέση, στον κατάλληλο χρόνο. Δεν έχουμε άλλη επιλογή, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, άρα πρέπει να το πάρουμε ως δεδομένο.

Η αναγκαιότητα παραίτησης του Τσίπρα όμως είναι αναμφισβήτητη. Είναι πια εθνική ανάγκη. Θα χρησιμοποιήσουμε δε τα ίδια του τα λόγια (εκείνα που με γεμάτο στόμα έλεγε αυτός στον Σαμαρά το 2014) ότι: Η κυβέρνησή του ΔΕΝ εκφράζει τη βούληση του Ελληνικού λαού. Η αποδοχή της δεν φτάνει ούτε στο 12% στις επαναλαμβανόμενες δημοσκοπήσεις… Ποτέ ξανά κυβέρνηση και πολιτικός αρχηγός μαζί δεν ξέπεσαν τόσο πολύ στη συνείδηση του λαού. Ο Τσίπρας έχει λοιπόν ηθική υποχρέωση να πάει σε εκλογές. Αμέσως. Αν δεν το κάνει, διαπράττει ατόπημα πρωτοφανές για τα Δημοκρατικά ήθη.

Και μόνο ότι ακούς να λένε γύρω σου ότι… “ο Τσίπρας θα πέσει, μόνο αν γίνει μια εθνική καταστροφή”, φτάνει για να στοιχειοθετήσεις την κατάσταση, άρα και την αναγκαιότητα των εκλογών. Δεν υπάρχει πιο δραστικό δηλητήριο κατά της Δημοκρατίας από αυτό!

Γιατί μπαίνεις μετά στην άλλη λογική που λέει: Ο Τσίπρας… δεν θα πέσει με μια εθνική καταστροφή, αντιθέτως, θα την υποδεχτεί ως σωτηρία του ιδίου και του κόμματός του. Γιατί, πλέον, είναι ο μόνος τρόπος να παραμείνει στην εξουσία! Όλα τα άλλα «κόλπα» χρεοκόπησαν ήδη. Σε μια εθνική κρίση, αυτή που μπορεί να δημιουργήσει ο Ερντογάν, ας πούμε, ή ο Ράμα, κανείς δεν κάνει και κανείς δεν θέλει εκλογές. Όπως στον πόλεμο του ’40: Κανείς δεν θα κοίταζε να πέσει ο Μεταξάς, επειδή ήταν δικτάτορας. Προείχαν άλλα…

Γίνει – δε γίνει η αξιολόγηση, ρυθμιστεί – δε ρυθμιστεί το χρέος, ο Τσίπρας δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω απ’ αυτή την “επιτυχία” και να συνεχίσει να κυβερνά σα να μη συμβαίνει τίποτα, πολλώ δε μάλλον ως θριαμβευτής… Το εξήγησε καίρια ο Αλέκος Παπαδόπουλος: ¨Πώς γίνεται το ελληνικό χρέος να μειωθεί στο 154% του ΑΕΠ και να το θεωρούν κυβέρνηση και δανειστές βιώσιμο, ενώ το 2010, τότε που χρεοκόπησε η χώρα, το χρέος ήταν μόνο στο 124%”;

Αν έχει μείνει μια κάποια στοιχειώδης λογική σ’ αυτόν τον τόπο, όσο τρελαμένοι κι αν είμαστε πια, ο καθένας μας δηλαδή, ας κάνουμε από κοινού κάτι λογικό επιτέλους. Γιατί, αλλιώς, θα φτάσουμε στη χοντρή πλάκα που ένα πρωί μου έκανε ο Περικλής, ένας απελπισμένος μαγαζάτορας, λέγοντας: “Να γίνουν εκλογές, να ψηφίσω Τσίπρα, για να ξέρω ποιον θα βαράω από το πρωί ως το βράδυ”.

Αρθρο του Παντελή Φλωρόπουλου στο http://Agriniovoice.gr