γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος
– Η ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΙΚΗ προσωπικότητα αναπτύσσεται κατά την παιδική μας περίοδο κι έχει σχέση με το πόσα κολακευτικά σχόλια κάνουν οι γονείς, συγγενείς κι ο περίγυρος γενικότερα του κάθε παιδιού, οι οποίοι δημιουργούν έτσι ένα αίσθημα μεγαλείου, ότι δηλαδή αξίζουμε πολύ, ότι είμαστε το επίκεντρο και μας ανήκουν τα πάντα! Αυτός ο «παιδικός ναρκισσισμός», δεν είναι κακός, το αντίθετο μάλιστα είναι κι αναγκαίος, όταν φυσικά δε φτάνει σε ακρότητες και λόγω υπερπροστατευτικού γονεϊκού περιβάλλοντος. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας «εμβολιασμός» για κάτι που θ’ αναπτύξουμε παθολογικά ως ενήλικες, όταν δε θα τον έχουμε ως παιδιά (κάτι σαν παιδική «αρρώστια»…), όταν δηλαδή δεν περάσουμε αυτή την ωραία ναρκισσιστική περίοδο της ζωής βρισκόμενοι στην παιδική ηλικία…
– ΟΤΑΝ, μεγαλώνοντας ένα παιδί – κι αν δεν το συνοδεύει η υπερπροστασία, της μητέρας κυρίως, η οποία θέλει να επεμβαίνει στη ζωή του – τότε, καθώς μεγαλώνουμε και μπαίνουμε στο στίβο της ζωής, ο παιδικός ναρκισσισμός αρχίζει να φθείρεται φυσιολογικά, βλέποντας και συνειδητοποιώντας πως στη ζωή δεν είναι όλα ρόδινα, πως δε μας τα προσφέρουν όλα έτοιμα και πρέπει ν’ αγωνιστούμε ν’ αποκτήσουμε αυτά που έχουμε ανάγκη. Όντας φυσιολογικοί – κι αφού «απογαλακτιστήκαμε» ομαλά απ’ τη γονεϊκή φροντίδα – θα προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Τούτο γίνεται, γιατί περάσαμε ως παιδιά μία περίοδο της ζωής έχοντας σχηματιζόμενη «ναρκισσιστική προσωπικότητα», κάτι που θεωρείται ως θετικό. Σε αντίθετη περίπτωση, όταν ως παιδιά είχαμε περιβάλλον αδιάφορο ή κι απορριπτικό ακόμα, και δεν αναπτύξαμε ούτε περάσαμε αυτή την ωραία ναρκισσιστική παιδική περίοδο, σχηματίζοντας ταυτόχρονα και τη λεγόμενη «θετική εικόνα εαυτού», θα επιδιώξουμε, ως ενήλικες πλέον, ν’ αποκτήσουμε αυτό που ως παιδιά στερηθήκαμε, ακόμα και ψυχαναγκαστικά…
– ΤΑ ΑΤΟΜΑ με ναρκισσισμό, εξαιτίας αυτής της έλλειψης «θετικής εικόνας εαυτού» που δεν αναπτύχθηκε κατά την παιδική ηλικία, μην περνώντας τη ναρκισσιστική περίοδο, παραμένουν χωρίς αυτοπεποίθηση, ασφάλεια κι αίσθηση του δυνατού, για να ξεπεράσουν τα εμπόδια που συνεχώς θα παρουσιάζονται μπροστά τους στο στίβο της ζωής. Ο υπερτροφικός (ακραίος) ναρκισσισμός των ενηλίκων, δεν είναι τίποτε άλλο, εκτός από μία άμυνα αυτού που τον έχει ενάντια στις βαθιές ανασφάλειές του, οι οποίες προέρχονται από βασικές ελλείψεις κατά την παιδική ηλικία, ακόμα κι από ενδεχόμενη κακομεταχείριση…
– ΟΛΟΙ ΜΑΣ έχουμε ανάγκη αναγνώρισης απ’ τους άλλους, όποιοι λένε το αντίθετο, ψέματα λένε! Σε περιπτώσεις ακραίου και παθολογικού ναρκισσισμού όμως, η ανάγκη αυτή μετατρέπεται σε εξάρτηση, στο μόνο τρόπο ύπαρξης, αφού, χωρίς τη θετική ενίσχυση του εαυτού απ’ τους άλλους, το άτομο παραμένει μετέωρο κι όλη του η προσοχή είναι στραμμένη στην επιβεβαίωση απ’ τους άλλους. Εδώ πλέον υπάρχει μεγάλη ανάγκη ψυχοθεραπευτικής υποστήριξης, κάτι όμως που πολύ δύσκολα, έως και καθόλου, θα το αποφασίσουν αυτά τα άτομα, με αποτέλεσμα να περάσουν στη μοναχικότητα και στην κατάθλιψη ακόμα… Δυστυχώς!
