* Όλα θυμίζουν γύρω μας το “Παραμύθι χωρίς Όνομα” της Πηνελόπης Δέλτα. Όποιος διάβασε αυτό το αριστούργημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, θα καταλάβει. Όποιος δεν το διάβασε, πρέπει να το διαβάσει. Για να μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Θα διατυπώσω απ” την αρχή τη γνώμη μου: Η Ελλάδα δεν έχει θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν μας αξίζει, δεν της αξίζουμε, πρακτικά λίγη σημασία έχει! Το κράτος μας πάσχει από την ανικανοποίητη ιδρυτική ανάγκη να βρει την ταυτότητά του. Κι αυτό δε γίνεται με πιθηκισμούς, ούτε με μηρυκασμούς και παπαγαλίες.
Πρέπει να τα πάρουμε όλα απ” την αρχή. Έτσι καταχρεωμένοι που είμαστε, τι άλλο καλύτερο θα μπορούσαμε να κάνουμε από παύση πληρωμών; Με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμα και με φόρο αίματος, να σταματήσουμε να πληρώνουμε χρέη που δημιούργησαν άφρονες κυβερνήσεις επί δύο περίπου αιώνες, να πούμε “ως εδώ και μη παρέκει”, να κάνουμε μια νέα εθνική αρχή, αυτή τη φορά όμως θεμελιωμένη πάνω στην εμπειρία εκατόν ενενήντα τεσσάρων (194) ετών. Θα μας χρειαστεί οπωσδήποτε αυτή η εμπειρία στον σχεδιασμό του νέου κράτους, της νέας Ελλάδας.
Θέμα πρώτο: Αν κάνουμε παύση πληρωμών, η χώρα θα χρεοκοπήσει.
Μάλιστα!
Και λοιπόν;
Εννοούμε ή δεν εννοούμε το “Ελευθερία ή θάνατος”;
Το εννοούμε.
Καλώς. Πάμε παρακάτω.
“Ελευθερία ή θάνατος” σημαίνει ότι έχουμε το σθένος να πληρώσουμε το βαρύ επιτίμιο της επιλογής μας. Το έχουμε;
Αν δεν αμφέβαλλα, πατριώτη, θα είχα πει απ” την αρχή, εδώ και πέντε χρόνια, “έξω απ” την ΕΟΚ, έξω από το ΝΑΤΟ”. Τι σημασία έχει αν το σύνθημα της δεκαετίας του ’70 σημαίνει σήμερα “έξω απ” το ευρώ”; Θέλεις να το εκσυγχρονίσω; Μετά χαράς! Σου λέω λοιπόν φωναχτά και δημόσια: “Έξω απ” το ευρώ”. Γυρίζουμε στη δραχμή.
Και δεν αμφιβάλω για μένα. Εγώ αντέχω. Γιατί πέρασα πολύ σκληρή νιότη. Ακόμα και στα παιδιά μου ακούγεται σαν παραμύθι όταν αφηγούμαι ιστορίες… Δεν τις πιστεύουν… Η πραγματικότητα όμως μένει: Είμαι “ψημένος”. Αμφιβάλλω απλώς για τις ηλικίες πίσω μου, των 20, 30, 40 που μεγάλωσαν μέσα στην κοσμοθεωρία της μεταπολιτευτικής ευωχίας και υπολογίζω ότι θα τους πέσει βαρύ στο στομάχι…
Ας ξεπεράσω όμως τις αμφιβολίες για να συνταχθώ με τον λόγο τους, άλλωστε δεν έχω δικαίωμα να υποκαταστήσω την βούλησή τους, ακόμα και αν θεωρώ πως η γνώμη μου είναι τεκμηριωμένη χίλιες φορές…. Θα πάρω ως δεδομένο ότι είναι σωστός ο λόγος εκείνων και λάθος ο δικός μου, ο λόγος που εκφράστηκε ως πλημμυρίδα του Σύριζα. Και θα βροντοφωνάξω μαζί τους:
Ρήξη με τους δανειστές.
Καταλήγοντας εκεί, καταλήγω και στην άλλη πολιτική θέση ότι πρέπει ν” αφήσουμε ανενόχλητη όποια κυβέρνηση έχει εκλέξει ο λαός να κάνει τη δουλειά της, χωρίς νέες εκλογές να μας οδηγήσει στο τραπέζι των συνομιλιών και να μη σηκωθούμε από κει αν οι δανειστές δεν διαγράψουν το χρέος, χωρίς μνημόνιο.
Αν αρνηθούν, λέμε αντίο.
Την άλλη μέρα κάνουμε Ταμείο.
Φεύγοντας από το ευρώ πρέπει να ξέρουμε αυτό που εδώ θ” αποφύγω να πω γιατί δεν θέλω να φανώ καθόλου κινδυνολόγος. Ας εκτιμήσει ο καθένας με νου και γνώση τι ακριβώς θα γίνει. Εγώ θα σταθώ στο προκείμενο:
Να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι το ευρώ σημαίνει μεταρρυθμίσεις. Δε γίνεται το ένα χωρίς το άλλο! Και για να είμαστε ακριβείς: Οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν είναι καινούριο φρούτο, δεν το απαιτούν τώρα οι δανειστές, τα χρήματα για να γίνουν αυτές οι μεταρρυθμίσεις τα πήραμε ήδη από τους Ευρωπαίους και μάλιστα από την δεκαετία του 1990 με τη μορφή επιδοτήσεων! Δηλαδή τζάμπα! Πήραμε τρισεκατομμύρια (!) δραχμές επιδοτήσεις για να κάνουμε υποδομή και να ετοιμαστούμε για την είσοδό μας στο ευρώ. Αλλά εμείς τα φάγαμε καραμέλες… Δεν κάναμε καμία μεταρρύθμιση. Σήμερα ζητάμε και τα ρέστα…
Τα λεφτά που ζητάμε να μας δώσουν το 2015, μας τα έδωσαν ήδη. Είκοσι χρόνια πριν… Αλλά κατέληξαν στις τσέπες των επιτηδείων! Ένα εκατομμύριο Έλληνες έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό από 300.000 ευρώ ο μικρότερος μέχρι 4 δις ευρώ ο μεγαλύτερος. Εκεί πήγαν τα λεφτά. Σε ένα εκατομμύριο (1.000.000) Έλληνες λωποδύτες. Που δεν είχαν βρακί να φορέσουν κι έγιναν ζάπλουτοι… Και τώρα κάνουν τον ανήξερο… Και σκίζουν τα ιμάτιά τους από πατριωτική αγανάκτηση…
Είναι γελοίο. Δεν είναι καν τραγωδία…
ΑΥΤΗ είναι η ωμή αλήθεια. Που όμως δεν λέγεται ποτέ… Οι μεταρρυθμίσεις είναι πλέον επώδυνες με δική μας (εθνική) υπαιτιότητα. Αν οι μεταρρυθμίσεις είχαν γίνει στον καιρό τους, τότε που παίρναμε πακτωλό χρημάτων για να τις κάνουμε, δεν θα ήταν επώδυνες, αλλά θείο δώρο…
Κι ας πάμε τώρα στο επιμύθιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισε το επιθυμητό ως πραγματικότητα. Η ρητορεία του λειάνθηκε πάνω σ” αυτή την αντεστραμμένη λογική. Είναι ένα πρωθύστερο σχήμα. Δεν έπεισε μόνο τους ψηφοφόρους του, αλλά και τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων. Κάνει λάθος. Αλλά το ξεχνάμε. Κάνουμε ταμείο σήμερα, Ιούνιος 2015 και παίρνουμε ως ορθή απόφαση την λάθος επιλογή που ο λαός έκαμε στις 25 Ιανουαρίου 2015. Σβήνουμε όλες τις άλλες λογικές που θα μπορούσαν να επικρατήσουν, αλλά δεν επικράτησαν. Και καταλήγουμε στην εξής πολιτική θέση:
Θέλουμε μια συμφωνία. Όποια νά “ναι. Αύριο. Αν έρθει μεθαύριο, ΔΕΝ τη θέλουμε, ακόμα και η καλύτερη νά “ναι, δεν τη θέλουμε. Γιατί έχουμε πάρει απόφαση: Να τελειώνουμε στερεοποιώντας τα δεδομένα, ότι: Κανένα κόμμα της Βουλής δεν είναι αντάξιο των περιστάσεων. Κανένας πολιτικός αρχηγός δε μπορεί να σηκώσει το βάρος της εθνικής ευθύνης. Κανένας βουλευτής δεν έχει τα εφόδια ν” ανταποκριθεί στις έκτακτες διεθνείς συνθήκες. Κόμματα και πολιτικά πρόσωπα απορρίπτονται. Συλλήβδην. Όμως ΑΥΤΟΥΣ έχουμε. Άρα πρέπει να τους ανεχτούμε και να συνομιλήσουμε μαζί τους, σα να μην καταλαβαίνουμε την πολιτική τους αναπηρία. Να δεχτούμε αυτό που μπορούν να κάνουν, ότι και νά “ναι.
Κι αφού ξεμπερδέψαμε μ” αυτό, να πάμε στο άλλο:
Να γυρίσουμε στο 1821. Με σθένος. Να πάρουμε το δρόμο του έθνους απ” την αρχή. Χωρίς δάνεια αυτή τη φορά. Με ό,τι σημαίνει κάτι τέτοιο… Ελευθερία ή θάνατος… Με δραχμή. Να γίνουμε γεωργοί και κτηνοτρόφοι για το ξεκίνημα. Να γίνουμε ψαράδες. Και να βάλουμε στο μαξιλάρι το “παραμύθι χωρίς όνομα”, να μάθουμε απέξω κι ανακατωτά κάθε αράδα του, να το αφηγούμαστε σε όσους απεχθάνονται το διάβασμα, να γίνει το νέο μας ευαγγέλιο, να γίνουμε ήρωες του δικού μας παραμυθιού.
Γιατί, βλέπεις, η ζωή δεν είναι πάντα Ιστορία, ενίοτε γίνεται και παραμύθι… Όπως η δική μας ζωή… Δεν το βλέπετε; Δεν το ακούτε; Σάμπως δε γίναμε ένα παγκόσμιο παραμύθι; Ε, λοιπόν, ας το γράψουμε τώρα με δικούς μας όρους…
“Αναγγελία” 608 – 12.6.2015
πηγή: http://agriniotimes.gr
