H ιστορία του δικού μας «Λούη» που έφυγε από την Κωνωπίνα και ζει το όνειρό του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού…
Λάνκαστερ, Πενσυλβάνια. Ο κ. Ηλίας ή «Λούης» Λούντζης, ανήκει στην κατηγορία των ομογενών μας που κομίζει τη δική του ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία είναι μία μικρή Οδύσσεια, αφού κατόρθωσε από το μηδέν, μόνος ανάμεσα σε αγνώστους, όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά να αναδειχθεί σ’ έναν επιτυχημένο αυτοδημιούργητο επιχειρηματία.
Γεννήθηκε στο χωριό Κωνωπίνα Ξηρομέρου της Αιτωλοακαρνανίας όπου τελείωσε το Δημοτικό σχολείο. Ηταν μεγάλη οικογένεια, τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια. Ο πατέρας του ήταν γεωργός και είχε επίσης και μερικά χωράφια με ελαιώνες, αλλά όπως είπε «στο τέλος φύγαμε όλοι δεν έμεινε κανένας εκεί».
Εφυγε από το χωριό και πήγε στην Αμφιλοχία όπου άρχισε να εργάζεται στα μωσαϊκά και στη συνέχεια αφού έμαθε κάπως τη δουλειά πήγε στην Πάτρα. Είπε ότι «στην Πάτρα αντί να κάνω περισσότερα χρήματα έκανα πιο λίγα γιατί με εκμεταλλεύονταν κι έτσι αποφάσισα να πάω στα καράβια όπου εργάσθηκα επί τρία χρόνια στην εταιρεία Κουνιαλίδη, ο οποίος ήταν γαμπρός του Ωνάση. Σε ένα ταξίδι πήραμε ένα φορτίο πετρελαίου από την Ισπανία για να έλθουμε στη Φιλαδέλφεια. Εκεί κατάφερα τον καπετάνιο να μου δώσει άδεια να βγω έξω, κι από τότε ακόμα ψάχνει να με βρει. Αυτό έγινε το 1969».
Στην ερώτηση αν είχε γνωστούς ή συγγενείς στη Φιλαδέλφεια, μας είπε: «δεν γνώριζα κάποιον, κοιμήθηκα ένα βράδυ στα παγκάκια. Είχα όμως το τηλέφωνο ενός συγχωριανού μου, με τον οποίο είχαμε και μακρινή συγγένεια. Εμενε στη Νέα Υόρκη και ήλθε με την γυναίκα του και με πήραν.
Στην αρχή άρχισα να δουλεύω ως μπογιατζής, αλλά δεν μου άρεσε η εργασία αυτή. Εργοδότης μου ήταν κάποιος Ελληνας ο οποίος με έβαζε μέσα σε κάτι ντουλάπες για να βάψω. Τότε είπα στον εαυτό μου πως εδώ είναι χειρότερα από ό,τι ήταν στα καράβια, κι έτσι έφυγα και πήγα και έπλενα πιάτα σ’ ένα εστιατόριο με το όνομα «Timis Restaurant» που ανήκε και αυτό σε Eλληνα αλλά είχε αμερικανική κουζίνα. Εκεί εργάσθηκα ένα χρόνο περίπου. Είχα ένα φίλο στην πόλη York της Πενσυλβάνια και εργάσθηκα μαζί του.
Μάλιστα αργότερα έγινε και κουμπάρος μου, γιατί αφού παντρεύτηκα και απόκτησα το πρώτο μου παιδί, τον Νεκτάριο, έγινε νονός του. Επειτα από έξι χρόνια ήλθα στην πόλη Lancaster της Πενσυλβάνια και έτσι βρίσκομαι εδώ από το 1983 όπου άνοιξα το εστιατόριο ‘Louis Family’s Restaurant’ και το δεύτερο μαγαζί μου που είναι Ντάινερ, το ‘Alice’s Diner’, το αγόρασα το 1999».
O κ. Λούης Λούντζης ο οποίος ξεκίνησε εκ του μηδενός και δημιούργησε δύο εστιατόρια στο Lancaster της Πενσυλβάνιας.
Το παράπονό του είναι πως «στη Νέα Υόρκη, όπου δούλεψα με εκμεταλλεύθηκαν, καμιά φορά η δική μας η φυλή το κάνει αυτό. Να σκεφθείτε η κατώτερη αμοιβή ήταν $1.30 την ώρα και μου έδιναν 90 δολάρια την εβδομάδα και δούλευα εξήντα ώρες».
Ο κ. Λούντζης είπε ότι «το ένα το μαγαζί το δουλεύει ο γιος μου ο Βαγγέλης και το άλλο ο Ευθύμιος, αλλά πηγαίνω και εγώ και τους βοηθώ. Ο τρίτος γιος μου, ο Νεκτάριος, είναι γιατρός Δερματολόγος-Παθολόγος στην πόλη Allentown της Πενσυλβάνια».
Στην ερώτηση αν έχει Ελληνες πελάτες στα εστιατόρια, είπε «πολύ λίγους, αν και υπάρχουν πολλοί Ελληνες εδώ δεν προτιμάνε τους συμπατριώτες τους» και συμπλήρωσε «δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό, γιατί όταν εγώ πάω σε οποιαδήποτε άλλη Πολιτεία αν δεν βρω ελληνική ντάινερ δεν μπαίνω μέσα».
Για τις αμερικάνικες εκλογές τόνισε «Αν ψήφιζα για την Αμερική θα ψήφιζα τον Τραμπ, αλλά θα ψήφιζα την Κλίντον γιατί έχει μεγαλύτερη εμπειρία στα θέματα που αφορούν την Ελλάδα».
Το 1973 πέρασε μία περιπέτεια με τη Μεταναστευτική Υπηρεσία. Είπε πως «επειδή ήμουν λαθραίος με έπιασε η Μεταναστευτική Υπηρεσία. Εν τω μεταξύ ο αδελφός μου που ήταν εδώ μου έκανε τα χαρτιά για να μείνω, αλλά έπρεπε να βγω από τη χώρα σύμφωνα με το νόμο. Πήγα στην Ελλάδα για εννιά μήνες και εκεί γνώρισα τη σύζυγό μου την Αλίκη, μας σύστησαν, γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον και είπαμε εντάξει, κι από εκεί ξεκινήσαμε, είμαστε αγαπημένοι, κάναμε τα τρία αγόρια μας και έχουμε και έξι εγγόνια, ο κάθε γιος μας έχει από δύο παιδιά». Είπε ακόμα, πως «όλα και τα τρία μας τα παιδιά μιλούν Ελληνικά, ο Νεκτάριος καλύτερα από όλους. Και οι άλλοι δύο τα καταλαβαίνουν αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν πολύ καλά».
Οταν τον ρωτήσαμε ποιο είναι το μυστικό ενός καλού και επιτυχημένου γάμου, είπε πως «το μυστικό για μένα είναι στον άνδρα, γιατί αν ο άνδρας δίνει στην γυναίκα αυτό που έχει σημασία για αυτήν, από εκεί και πέρα όλα είναι εντάξει».
Ο κ. Λούντζης σέβεται και τιμά πολύ τον θεσμό της οικογένειας. Είπε πως «η οικογένεια είναι η ζωή μου. Η αξία της είναι ανεκτίμητη ειδικά όταν αποκτήσεις και εγγόνια οπότε η χαρά και η ευτυχία διπλασιάζεται».
Η οικογένεια Λούντζη και οι ελληνικές γεύσεις του εστιατορίου
Είναι πιστός και αφοσιωμένος αναγνώστης του «Εθνικού Κήρυκα» επί πολλές δεκαετίες. «Τον διαβάζω από το 1983», είπε, ενώ όταν τον ρωτήσαμε τι είναι ο Ελληνισμός για εκείνον, τόνισε: «είναι το νούμερο ένα, είμαστε η φυλή που αγαπά τη δουλειά, αγαπά την οικογένεια, δεν κάνει σπατάλες όπως βλέπουμε σε άλλες φυλές και σας μιλάω για τους Ελληνες που είμαστε εδώ, γιατί αν μιλήσουμε για την πατρίδα μας την Ελλάδα στενοχωριέμαι».
Μιλώντας για την εκκλησία, ανέφερε πως «δεν εκκλησιάζομαι τακτικά» και πρόσθεσε «και κάθε μέρα να πήγαινα δεν θα ήμουν καλύτερος από ό,τι είμαι τώρα που πηγαίνω κάθε τρεις ή πέντε μήνες και δεν θα υποστήριζα περισσότερο τον Ορθόδοξο Ελληνισμό».
Για την Ομογένεια είπε, πως «πρέπει να είμαστε όλοι μια ομάδα και αγαπημένοι, έχει προοδεύσει πολύ η Ομογένεια».
Επισκέπτεται συχνά την Ελλάδα. «Πηγαίνω κάθε χρόνο και μερικές φορές και δύο φορές τον χρόνο, ήμουν και φέτος, τον Σεπτέμβριο επέστρεψα. Κάθομαι έναν μήνα κάποιες φορές και δύο μήνες, ή πηγαίνω έναν μήνα τον Μάρτιο με Απρίλιο και κατόπιν πηγαίνω πάλι τον Σεπτέμβριο με Οκτώβριο. Εχω αγοράσει ένα διαμέρισμα στην Αμφιλοχία που είναι κοντά στο χωριό μου, απέχει δεκαπέντε χιλιόμετρα».
Οταν ρωτήσαμε τη γνώμη του για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, είπε: «τι να σας πω, φέτος που πήγα απογοητεύτηκα και από τους επαγγελματίες του τουρισμού οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε να τραβήξουν τουρίστες γιατί κατά τη γνώμη μου η Ελλάδα πρέπει να στηριχτεί και να ζήσει από τον τουρισμό», ενώ για την πολιτική κατάσταση είπε ότι είναι «ένα ξεχαρβάλωμα».
Τόνισε πως «ανησυχώ πολύ για την Ελλάδα. Θα μπορούσε να μην είχε φτάσει στη σημερινή κατάσταση και οι προσπάθειες για να την αποφύγουμε έπρεπε να είχαν ξεκινήσει από το τέλος του 1990». Υπογράμμισε πως «η Ελλάδα είναι η καρδιά μου, η ψυχή μου, δεν μπορώ να την ξεχάσω».
Είπε ότι από τις πιο χαρούμενες μέρες της ζωής του ήταν «όταν παντρεύτηκα και ξεκίνησα τη δική μου τη ζωή και στη συνέχεια που απόκτησα τα τρία αγόρια μου και αργότερα τα εγγόνια μου.Πέρασα προχτές από το σπίτι του γιου μου του Ευθύμιου και τα δύο μεγάλα εγγόνια μου δεν με άφηναν να φύγω και φώναζαν παππούλη, παππούλη που θα πας; Κι όταν ακούς τη λέξη παππού τι άλλο θέλεις;».
Οταν τον ρωτήσαμε αν ξεκινούσε σήμερα τη ζωή του τι θα ήθελε να γίνει, απάντησε: «δεν νομίζω τίποτε καλύτερο από ό,τι είμαι τώρα». Αναφορικά με το αν θα ήθελε να είχε σπουδάσει, είπε «όχι δεν με αφορά πολύ η σπουδή» και συμπλήρωσε χαμογελώντας, πως «έβγαλα την έκτη τάξη με άριστα το 5, είμαι αριστούχος».
Με πληροφορίες από: www.ekirikas.com
