Στον πρόλογο του βιβλίου η Μάρω Θεοδωράκη μεταξύ άλλων σημειώνει:
«Αν πιστεύετε πως η ποίηση αφορά μόνο τους μεγάλους δεν έχετε παρά να ρωτήσετε τα ίδια τα παιδιά. Να ξέρετε πως τα παιδιά έχουν μια έμφυτη αγάπη στη ποίηση. Πως στον δικό τους κόσμο η ποίηση μπορεί να συνυπάρχει μαζί με άλλες δραστηριότητες και τέχνες και πως μπορεί να καλλιεργήσει την μουσικότητα και τον ρυθμό στη ζωή τους. Η εξοικείωση με την ποίηση γίνεται με τόσο εύκολο και διασκεδαστικό τρόπο στη παιδική ηλικία, ακόμα και μέσα από ένα τόσο δα μικρό στιχάκι.
Η ποίηση έχει τέτοια ισχύ προσφέροντας συναισθηματικά και γνωστικά οφέλη, ενώ ενεργοποιεί το αναγνωστικό και λεκτικό τους πεδίο. Με ένα ποίημα, με έναν στίχο, το παιδί μοιράζεται σκέψεις, ιδέες, αξίες, χαρές, λύπες και όλα όσα συναντά μέσα στο καθημερινό του πλαίσιο.
Η ποίηση μπορεί να γίνει ένα αποτελεσματικό εργαλείο στα χέρια του γονιού αλλά και του εκπαιδευτικού, αφού τροφοδοτεί την κατανόηση της γλώσσας και του προφορικού λόγου. Ασκεί μια γοητεία που συχνά δεν κατανοούν τα παιδιά, αφού καλούνται στις σχολικές γιορτές να μάθουν απ’ έξω κάποιο ποίημα δίχως να καταλαβαίνουν ούτε τι λένε ούτε γιατί το λένε! Η ποίηση δεν χωράει στα «πρέπει». Ούτε βέβαια λειτουργεί με αναλύσεις δομών. Έρχεται δίπλα στα παιδιά για να τα αφυπνίσει, να τα ενεργοποιήσει, να τα συγκινήσει, να τα διδάξει, να τα ψυχαγωγήσει.
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας σχεδιάστηκε με άξονα τρεις θεματικές που όσο ποτέ άλλοτε συνδέονται με την δομή της σύγχρονης κοινωνίας. Οι θεματικές αυτές δίνουν ερεθίσματα έτσι ώστε να κατανοήσουν τα παιδιά τον κόσμο γύρω τους, να εμπλουτίσουν τις γλωσσικές τους δεξιότητες, να ενισχύσουν την φαντασία τους και να ενεργοποιηθούν συναισθηματικά.
Η κάθε θεματική, Συναισθήματα – Εμπειρίες– Αξίες, συνδέεται με δέκα ποιήματα που εισάγουν τα παιδιά στην δημιουργική ανάγνωση και στην κριτική σκέψη.
Αυτά τα τριάντα ποιήματα έρχονται να πουν τις μικρές τους ιστορίες που πιθανόν να μην μπορούσαν να ειπωθούν αλλιώς.
Στο τέλος κάθε θεματικής προτείνονται δράσεις με τις οποίες ο γονιός, ο εκπαιδευτικός, ο θεραπευτής, ο φοιτητής παιδαγωγικών κ.ά. μπορούν να «παίξουν» με το παιδί.»
|