Το Match Review του gazzetta.gr σκιαγραφεί το προφίλ του Πορτογάλου φορ του Παναιτωλικού, που έχει μάθει να ζει μόνο για την μπάλα και έφτασε στα μέρη μας με σκοπό να φτάσει ψηλά.
Επιμέλεια: Γιώργος Ντυμένος
Λένε πολλοί πως στην ζωή πρέπει να κυνηγάς το όνειρό σου. Ισως και να μην έχουν άδικο. Αλλωστε το ταξίδι έχει τη σημασία του, όχι ο προορισμός. Μία ανάλογη πορεία χαράζει και ο Τομανέ. Από μικρός είχε έναν και μόνο στόχο. Να παίξει μπάλα. Πλέον μετά την πατρίδα του, μας συστήνεται και εδώ. Στην Ελλάδα.
Γεννημένος πριν από 22 χρόνια στο Φαφέ, από πολύ μικρός ήξερε τι θέλει να κάνει. Σε μία κωμόπολη της Πορτογαλίας με πληθυσμό που μετά βίας ξεπερνά τις 15.000 (είναι κοντά στη Μπράγκα), δεν το σκέφτηκε για πολύ. Πριν καν κλείσει τα 10 ήταν στα τμήματα υποδομής της Γκιμαράες και άρχισε να ξεχωρίζει. Τότε ήρθε η πρώτη μεγάλη πρόκληση. Η πρόταση της Μποαβίστα. Στα 12 του άφησε πίσω σπίτι, οικογένεια, φίλους και βρέθηκε στο Πόρτο. Η προσαρμογή για ένα μικρό παιδί που είναι μόνο του σε ένα εντελώς νέο περιβάλλον δεν ήταν εύκολη. Ετσι το 2005 ζήτησε να επιστρέψει στην ομάδα της γενέτειράς του, την Γκιμαράες. Αλλά το νερό άρχισε να μπαίνει στο αυλάκι. Πριν καν ντεμπουτάρει στη μεγάλη κατηγορία ήταν ήδη διεθνής με την Εθνική Κ-18 και εκεί στα βόρεια της χώρας του άρχισαν να συζητούν για ένα μεγάλο ταλέντο που υπάρχει. Το «παραμύθι» ξεκινούσε.
Προτού κλείσει τα 18 παίζει στη μεγάλη κατηγορία σε ένα ματς με την Ολανένσε, μετά πάει δανεικός στην Λιμιάνος για να κάνει το «αγροτικό» του και επιστρέφει στην «βάση» του. Μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο έπαιξε 116 ματς με την πρώτη και δεύτερη ομάδα της Γκιμαράες, με χάι λάιτ εκείνο κόντρα στην Λιόν. Στις 11 Δεκεμβρίου του 2013 σκόραρε στο Γιουρόπα Λιγκ κόντρα στους Γάλλους, αλλά η ομάδα του έχασε. Ωστόσο εκείνο το παιχνίδι θα το θυμάται για πάντα. Παράλληλα αρχίζει να παίζει και στα άκρα. Κυρίως με τον Ρουί Βιτόρια ως προπονητή. Σε μία χρονιά φτάνει τον διψήφιο αριθμό ασίστ και παρότι είναι παίκτης για τη κορυφή της επίθεσης, όχι για τον «ασβέστη», δεν παραπονιέται ποτέ. «Παίζω όπου μου πουν», θα πει σε ανύποπτη στιγμή.
Ηρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να αποχωριστεί την αγαπημένη του Γκιμαράες. Η σεζόν 2015/16 ξεκινά για την Γκιμαράες με τον Σέτζιο Κονσεϊσάο στον πάγκο της. Με εκείνον δεν είχε πολύ χρόνο συμμετοχής. Μερικούς μήνες πριν η Λεβάντε είχε κάνει κίνηση για την απόκτησή του, οι επαφές δεν προχώρησαν και ο Τομανέ τον Γενάρη του 2016 βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα. Να αναζητήσει κάπου αλλού την τύχη του ή να μείνει στην «βάση» του και να περιμένει την ευκαιρία του. Ηταν «πεινασμένος» για μπάλα. Η Ντούισμπουργκ κάνει πρόταση για τον δανεισμό του, με οψιόν αγοράς. Το club του δέχεται, εκείνος λέει το «ναι» και φτάνει στην Γερμανία. Ενας τραυματισμός στο γόνατο τον «κρατά πίσω», αγωνίζεται λίγο και η Ντούισμπουργκ τελικά υποβιβάζεται στην τρίτη κατηγορία. Εκείνος επιστρέφει στην Γκιμαράες και κάπου… εκεί εμφανίζεται ο Παναιτωλικός.
Βασικά, όχι κάπου εκεί… Τα «καναρίνια» έχουν εξαιρετικά κονέ στην χώρα της Ιβηρικής και παρακολουθούσαν τον Τομανέ από καιρό. Από χρόνια το όνομά του ήταν στο μπλοκάκι τους. Μόλις έμαθαν πως δεν υπολογίζεται, έκαναν τη κίνησή τους. Από την ίδια ομάδα είχαν ήδη αποκτήσει τον Ρότσα μερικές ημέρες πριν, από την Πορτογαλία είχε ήδη έρθει και ο Ροντρίγκεζ, ενώ στο Αγρίνιο βρίσκονταν από την περασμένη σεζόν οι Μάρκος Πάουλο, Κλέσιο, Κριστιάνο που γνωρίζονταν με τον νεαρό στράικερ. Ετσι με το «καλημέρα» θα έβρισκε πολλούς γνωστούς. Μετά από μερικές ημέρες διαπραγματεύσεων, μπήκε στο αεροπλάνο και ανακοινώθηκε. Η πρώην ομάδα του κράτησε ένα μερίδιο σε ενδεχόμενη μελλοντική του παραχώρηση – οι «κυανοκίτρινοι» έχουν αρχίσει να κάνουν… παράδοση στο να βρίσκουν «λαβράκια» και να τους δίνουν μεταπωλητική αξία – και ο 22χρονος έγινε κάτοικος Ελλάδος.
Κόντρα στην Κέρκυρα σκόραρε για πρώτη φορά μετά από περίπου έναν χρόνο – είχε να βάλει γκολ από τις 24/10/2015 – και ουσιαστικά «ξεμπούκωσε». Το είχε ανάγκη. Να στείλει ένα «μήνυμα» σε όλους. Οχι όμως για ψυχολογικούς λόγους. Οσοι τον ξέρουν έχουν να λένε πως πρόκειται για ένα παιδί με «χρυσή καρδιά», αλλά και «κρύο αίμα». Δεν ανοίγεται εύκολα. Ομως αυτό δεν σημαίνει κάτι. Απλά έτσι είναι το στυλ του. Δεν είναι τυχαίο πως αν δεν γίνονταν ποδοσφαιριστής – κάτι που πάντα ήθελε – κατά πάσα πιθανότητα θα πήγαινε στις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας. Του αρέσει πολύ η δράση και βλέπει συνεχώς ανάλογες ταινίες. Σοβαρός, μετρημένος, αλλά πάντα χαμογελαστός στον δρόμο με όποιον συναντά.
Στο Αγρίνιο ο ελεύθερος χρόνος κυλά με καφέ ή φαγητό με φίλους και νιώθει άνετα με τους ανθρώπους της πόλης. Αρχίζει να μαθαίνει την γλώσσα. Ηρθε για να μείνει. «Θα αφήσω το στίγμα μου», λέει συνεχώς και δουλεύει σκληρά. Το ότι έχει ίνδαλμα τον Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς και ποδοσφαιρικό όνειρο να παίξει στην Πρέμιερ Λιγκ, σημαίνει πολλά. Θαυμάζει μία παικτάρα που δεν… νιώθει μέσα στο γήπεδο αλλά κάνει πολλές αγαθοεργίες και θέλει να δοκιμαστεί στο πιο απαιτητικό πρωτάθλημα του κόσμου. Το λέει και το πιστεύει.
Ολα τα όνειρα τα κάνει έχοντας πάντα την Μπάρμπαρα στο πλευρό του. Με την σύντροφό του είναι μαζί από το σχολείο – περίπου έξι χρόνια – και αποτελεί το άλλο του μισό. Μάλιστα δεν αποκλείεται σύντομα να παντρευτούν. Αλλωστε στο σινεμά, σε ανάλογες ταινίες που του αρέσουν, πάντα ο «καλός» αλλά ταυτόχρονα και «σκληρός» πρωταγωνιστής, «λυγίζει» μπροστά σε μία γυναίκα. Ο Τομανέ θυμίζει κάτι από τέτοιους ήρωες.
www.gazzetta.gr
