Βλέπουμε έναν ηθοποιό στο πανί, απολαμβάνουμε ξανά και ξανά τις ταινίες που πρωταγωνίστησε, θαυμάζουμε την άνεση και την ακτινοβολία του μπροστά στο φακό και έχουμε την εντύπωση πως γεννήθηκε ηθοποιός.
Η αλήθεια συνήθως είναι διαφορετική και καλό είναι να τη γνωρίζουμε, έτσι ώστε να εκτιμούμε το πολυσχιδές ταλέντο κάποιου αλλά και τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει η ζωή. Ο λόγος για τον Κώστα Χατζηχρήστο που για αλλού πήγαινε και αλλού τον έβγαλε η ζωή… Είναι μόνο το ταλέντο ή και η μοίρα που οδηγεί τα βήματα του ανθρώπου; Ποτέ δεν θα το μάθουμε. Θα απολαμβάνουμε απλά το αποτέλεσμα.
Γόνος πολύτεκνης οικογένειας Κωνσταντινουπολιτών ο Κώστας Χατζηχρήστος μεγάλωσε στο Παγκράτι και σπούδασε προπολεμικά στην Στρατιωτική Σχολή της Σύρου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Καβάλα. Προαλειφόταν λοιπόν για … καραβανάς, αλλά τελικά, όπως συχνά συμβαίνει, μίλησε το ταλέντο. Μεσούσης της κατοχής ανακαλύπτει το υποκριτικό του χάρισμα. Εμφανίστηκε στη σκηνή με το θίασο του Λουκή Μυλωνά.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 είναι πλέον ο υπ’ αριθμόν 1 κωμικός στη σκηνή και στο πανί. Με ταινίες όπως ο «Ηλίας του 16ου», «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», «Λαός και Κολωνάκι» και φυσικά ως Ζήκος ο Μπακαλόγατος, έδρεψε τη μερίδα του λέοντος στη δημοφιλία.
Εξίσου σαρωτικός υπήρξε και στο θέατρο με κωμωδίες και επιθεωρήσεις που έσπαγαν ταμεία. Ανήκει στη γενιά των μεγάλων του λαϊκού πολιτισμού μέγεθος ανάλογο του Μανώλη Χιώτη και του Στέλιου Καζαντζίδη. Η αλλαγή προσώπων και η «χρεοκοπία» των μεγάλων ειδώλων ουδόλως έβλαψε την αξία του ως ηθοποιού. Ο Χατζηχρήστος διέθετε εκτός των άλλων και το αναμφισβήτητο χάρισμα του αυτοσχεδιασμού.
