ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ [ ΓΚΑΜΙΖΑΣ ] [ 1884--1958]
Ένας από τους ανθρώπους που θεμελίωσαν το πανηγύρι , το τίμησαν και το δόξασαν
Ο πρώτος καπετάνιος που θυμούνται οι παλιότεροι στο Αιτωλικό είναι ο Γκαμίζας . Ο πατριάρχης του πανηγυριού
Το πανηγύρι ήταν η ψυχή του και η ζωή του. Έξαχνε να βρει ανθρώπους να επανδρώσει τις παρέες του πανηγυριού,αναζητούσε ταλέντα τραγουδιού και χορού κι έφτιαχνε φυτώρια από πολύ νεαρούς πανηγυριστές που θα συνήθιζαν την ταλαιπωρία ,θα μάθαιναν τους χορούς ,θα μάθαιναν τους σκοπούς, θα συνέχιζαν την παράδοση του πανηγυριού, όταν οι παλιοί δεν θα υπήρχαν.
Όταν οι προσηλυτιζόμενοι ήταν διστακτικοί '' δεν έχω άρματα, δεν έχω λεφτά'' ο Δημοσθένης στεκόταν εκεί ,βράχος μεγαλόψυχος '' Θα σου δώσω εγώ άρματα, θα πληρώσω εγώ το ρεφενέ σου''.Έτσι μπόλιαζε την Αγιαγάθη στις ψυχές των νέων.
Υπήρξε ο οργανωτής , ο εμψυχωτής, το πρότυπο. Ίσως υπήρξαν άνθρωποι που πήγαν αρματωμένοι στην Αγιαγάθη περισσότερα χρόνια απ΄αυτόν. Ο Γκαμίζας όμως δημιούργησε σχολή. Το όνομά του συνοδεύει ο γενικός σεβασμός και περιβάλλεται από κύρος αναμφισβήτητο.
Ασχολήθηκε με επιχειρήσεις και απέκτησε μεγάλη περιουσία.Ήταν ενοικιαστής ιχθυοτροφείων [ την εποχή εκείνη η ελληνική πολιτεία ανέθετε την εκμετάλευση των ιχθυοτροφείων-Πόρο, Θολή, Προκοπάνιστο κ.λ.π --σε ιδιώτες, ύστερα από πλειοδοτικό διαγωνισμό, και με διάρκεια μίσθωσης 10 χρόνια στην αρχή και 5 αργότερα ] Οικονομικά ισχυρός . Ήταν , λένε , ομορφάντρας. Ψηλός , μεγαλοπρεπής, άρχοντας. Είχε μεγάλο επιβάλλον στο χαρακτήρα και τη συμπεριφορά και ευρεία κοινωνική αποδοχή .
Παροιμιώδης είναι η φράση ''ώρα Γκαμίζα''θέλοντας να τονίσουν ότι ό,τι και να έλεγε ,οι άλλοι το δεχόνταν, γιατί το είπε ο Γκαμίζας.Ήταν πολύ ευχάριστος και ζωντανός άνθρωπος και μετέδιδε την καλή του διάθεση και στη συντροφιά . Γλεντζές και κουβαρντάς.Στο Αιτωλικό έχουν να λένε ''τα δαχτυλίδια του Γκαμίζα'' Είχε χρυσό δαχτυλίδι από ματοστάσι, χρυσό ρολόι με χρυσή καδένα και χρυσές αλυσίδες που έδειχνε ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα και τις μέρες της σελήνης . Το κουστέκι του είχε μια χάντρα κόκκινη στη μέση και δεξιά είχε τρύπα από σφαίρα. Λέγανε πως ήταν το κουστέκι του Κακαράπη, του αρχιληστή. Μιλάνε ακόμα στο Αιτωλικό για ένα χρυσό δαχτυλίδι με κατακόκκινη πέτρα και φύλλα Φλωρεντίας ολόγυρα.
Στο Αιτωλικό υπάρχει ακόμα το σπίτι του Γκαμίζα [ τώρα ιδιοκτησία Μάκου Τσίντζου ] τεράστιο νεοκλασικό μέγαρο , που θα πρέπει να ήταν κόσμημα της πόλης στην άνθησή του. Αρχοντόσπιτο με πράγματα αξίας και κόσμο να μπαινοβγαίνει.
Διηγούνται πολλά για τα βαριά έπιπλα , τις πορσελάνες, το κρυστάλλινο βάζο με το γλυκό του κουταλιού και τα ασημένια σκαλιστά κουταλάκια κρεμασμένα σε μια ασημένια στεφάνη, γύρω-γύρω στο βάζο.
Άριστος στο χορό , ήξερε και όλα τα παλιακά τα τραγούδια , που τα μάθαινε και στους νεότερους
Ο Δημοσθένης Γκαμίζας ,από το γάμο του με την Ευγενία Κομή, απέκτησε μια κόρη , τη Μαρούλα. Την πάντρεψε, το 1935, με τον Αιτωλικιώτη Πάνο Κατσικόπουλο, ανώτατο στέλεχος της Ελλ. Διοίκησης, επιθεωρητή Οικονομικών Υπηρεσιών Β. Ελλάδας, με έδρα τη Θεσσαλονίκη.Πέθανε τον Ιανουάριο του 1958 στη Θεσσαλονίκη.
Είχε προηγηθεί η γυναίκα του ,τον Αύγουστο του 1956 στη Θεσσαλονίκη κι αυτή. [ Παραμονή Αγιαγάθης μαθαίνει ο Δημοσθένης ότι πέθανε η γυναίκα του, δεν το λέει πουθενά,για να μη χαλάσει το πανηγύρι, γίνεται το πανηγύρι κανονικά .όμως το βράδυ ξερματώθηκε και δεν χόρεψε . Το ανακοίνωσε ,και τους άφησε όλους άφωνους ] Έξη μήνες μετά τον καπετάνιο πέθανε η κόρη του ,η Μαρούλα .
Ο γαμπρός του πέθανε τον Ιανουάριο του 1971. Από την οικογένεια βρίσκονται στη ζωή οι τρεις γιοί της Μαρούλας, ο Δημοσθένης ,συνταξιούχος τραπεζικός υπάλληλος,ο Σπύρος που σπούδασε και ζει στην Ιταλία και ο Γιώργος υπάλληλος της Τράπεζας της Ελλάδας.
[Οι πληροφορίες είναι αποσπάσματα από το βιβλίο της Μάγδας Βελτσίστα . ''Το πανηγύρι της Αγιαγάθης ''] Κείμενο: Γεωργίου
sinidisi.gr
