Η πάλαι ποτέ πολυσύχναστη ακτή για τις ιαματικές της ιδιότητες και τα φρέσκα ψαρικά της λιμνοθάλασσας σήμερα μαραζώνει και παραμένει ανεκμετάλλευτη ούσα πάντα ένα δυνατό «χαρτί» για τον ιαματικό τουρισμό στην περιοχή.
Σε μια ειδυλλιακή ακτή στους πρόποδες του Κατσά στο Αιτωλικό, εκεί που σμίγει το παρελθόν με το παρόν, βρίσκονται τα Ρεμπάκια που αποτέλεσαν την αγαπημένη παραλία για τους κατοίκους του Αιτωλικού, ενώ πλήθος κόσμου από όλα τα μήκη και πλάτη του νομού Αιτωλοακαρνανίας επισκέπτονταν με λεωφορεία την φημισμένη ακτή για τις ιαματικές της ιδιότητες.
Τα Ρεμπάκια από το τσαρδάκι της δεκαετίας του ’50 μέχρι τα πολυτελή μαγαζιά από το 90′ και έπειτα, εξέθρεψαν κάθε ηλικιακό γούστο και θεωρήθηκαν για το Αιτωλικό σταθμός στην ιστορία του. Ο «θαυματουργός» πηλός είναι ανάλογος με εκείνον της Αγίας Τριάδας Μεσολογγίου και όσοι έκαναν λασπόλουτρα εκεί «έβρισκαν την υγειά τους από αρκετές παθήσεις».
Τα παλιά χρόνια οι μεγάλες γαΐτες που είχαν προσαρμόσει πάνινες τέντες – πράσινες, λευκές και μπλε – για να προφυλάσσουν τον κόσμο από τον καυτό ήλιο, πηγαινοέρχονταν όλη μέρα από το Αιτωλικό στα Ρεμπάκια και αντίστροφα, μεταφέροντας κόσμο – κυρίως τα γυναικόπαιδα – για το μπάνιο τους. Αλλά κι άλλοι πολλοί, με τις γαΐτες τους ή το ποδήλατό τους έφταναν «από γύρω» απ’ τα γεφύρια, στα ρηχά νερά της παραλίας με την ψιλή άμμο τα γκριζοπράσινα αρμυρίκια και τις βουρλιές για να ξεκουραστούν στο δροσερό τσαρδάκι, καλυμμένο με τα φύλλα του φυτού «ριμπάκου». Καθημερινά δρομολόγια με γεμάτα λεωφορεία – κυρίως από το Αγρίνιο – κατέβαζαν πλήθος κόσμου στην περιοχή.
Αργότερα, άνοιξε μια ταβέρνα όπου οι λουόμενοι μπορούσαν να συνδυάσουν το μπάνιο τους με ένα νόστιμο και φρέσκο ψάρι, καθώς και να ξεφύγουν από τις καθημερινές έγνοιες ρεμβάζοντας τα γαλήνια νερά της λιμνοθάλασσας.
Σήμερα, στα Ρεμπάκια δεν υπάρχει ούτε η ταβέρνα, ούτε το πολυτελές μπαρ με την πισίνα που άνοιξε αργότερα για τη νεολαία και πλέον την παραλία προτιμούν μόνο ορισμένοι ηλικιωμένοι που θυμούνται τα παιδικά χρόνια να κάθονται με τις ώρες στη πλαζ και να αλείφονται με τον ιαματικό πηλό.
Ιαματικός τουρισμός
Από τα παλιά χρόνια τα Ρεμπάκια φημίζονται για τα νερά του και τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες κάθε ηλικίας έφθαναν εκεί για να εκμεταλλευτούν τις θεραπευτικές ιδιότητες του πηλού και του ιαματικού νερού, σε ένα μείγμα που παρασκευάζει η φύση στο δικό της εργαστήρι εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Ο θεραπευτικός πηλός έχει προκύψει λόγω του μοναδικού γεωλογικού, βιολογικού και χημικού περιβάλλοντος της περιοχής. Οι Αιτωλικιώτες επισημαίνουν στο iAitoloakarnania.gr ότι πρόκειται ακριβώς για τα ίδια νερά με την Αγία Τριάδα Μεσολογγίου που πρόσφατα ο πηλός της ανακηρύχθηκε ως φυσικός ιαματικός πόρος, μετά και την αξιολόγηση από τις αρμόδιες επιτροπές.
Η τοπική κοινωνία του Αιτωλικού που βλέπει τα Ρεμπάκια να ρημάζουν, έχει ως κρυφό όνειρο στο μέλλον να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες από τα τοπικά όργανα ώστε η «θαυματουργή» πλαζ να ενταχθεί στις ιαματικές πηγές της Αιτωλοακαρνανίας και να τοποθετηθεί δυναμικά στο «χάρτη», ως προορισμός ιαματικού τουρισμού.
Οι επενδύσεις
Κατά καιρούς έχουν έρθει στο φως της επικαιρότητας διάφορα σενάρια που θέλουν επενδυτές με τουριστικές μονάδες με εγκαταστάσεις για spa και λασπόλουτρα να ρίχνουν… άγκυρα στα Ρεμπάκια.
Σύμφωνα με τους ντόπιους, ένας σημαντικός παράγοντας που ο πλούτος της λιμνοθάλασσας Αιτωλικού παραμένει ουσιαστικά ανεκμετάλλευτος είναι η προστασία της από τη Συνθήκη Ραμσάρ.
Η Συνθήκη Ραμσάρ αποσκοπεί στην προστασία και τη συνετή χρήση του υγροβιότοπου, αφού εκεί μεταναστεύουν εποχιακά υδρόβια πουλιά ενώ αποτελεί ένα σύνθετο οικοσύστημα που παρέχει οφέλη ως προς την αλιεία έχοντας τεράστια περιβαλλοντική αξία.
Οι λουόμενοι στα Ρεμπάκια | Photo Credits: Βάσω Καλογερά, agriniomemories.blogspot.gr
Σήμερα
Αυτό το γεγονός αποτέλεσε διαχρονικά τροχοπέδη για τα λασπόλουτρα στα Ρεμπάκια Αιτωλικού που μέχρι και τις αρχές του 2018 ρημάζουν και εγκαταλελειμμένα υποδέχονται κάποιους ρομαντικούς που ευελπιστούν η παραλία να αξιοποιηθεί και να γίνει ένας ιαματικός πόλος έλξης και ανάπτυξης για το Αιτωλικό.
Η ψαροταβέρνα και το μπαρ έχουν κλείσει και πλέον δεν υπάρχει καθόλου ζωή σε μια παραλία που κάποτε έσφυζε από ζωή. Μόνη λύση να αναζωογονηθεί μια ακτή που κάποτε έσφυζε από ζωή είναι να αναγνωριστεί από τις αρμόδιες επιτροπές ως φυσικός ιαματικός πόρος και στη συνέχεια να αναπτυχθούν κάποιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες με σεβασμό στο περιβάλλον, όπως γίνεται και σε ακτές περιοχές παρ’ όλο που εντάσσονται στη συνθήκη Ραμσάρ.
Σε κάθε περίπτωση, ο τουρισμός υγείας και κατ’ επέκταση ο ιαματικός τουρισμός είναι ένα μεγάλο «στοίχημα» στο μέλλον για την Αιτωλοακαρνανία που η φύση την έχει προικίσει με ιαματικές πηγές που έχουν θεραπευτικές ιδιότητες.
