Οι Εχινάδες νήσοι, οι Οινιάδες, ο Αχελώος, οι νύμφες, τα ονόματα και η μυθολογία στριμωγμένα σε μια εντυπωσιακή προσέγγιση του Rodi de Fuca!
Μια ανεπανάληπτη φορά κι ένα ονειρικό καιρό, ζούσαν στην φυλλοφόρο όχθη του ισόθεου Αχελώου, τέσσερις αισθησιακές παρθένες, ποταμηίδες νύμφες, νόθες του ποταμόθεου αλλά και ιέρειες του δούλες, υποτακτικές και σεβαστικές.

Ήταν οι μεγάλες αδελφές από μια δέσμη νεανίδων που τους ακολουθούσαν στο χορό κα στο τραγούδι και στα προκλητικά παιγνίδια τους στα κύματα του τραχύμορφου θεοπόταμου. Γνωστικοί και αντιτιθέμενοι μυσταγωγοί διαφωνούν ακόμα για τον ακριβή αριθμό των ναϊάδων αλλά και τα θεσπέσια ονόματα τους. Άλλοι όπως ο Οβίδιος στις μεταμορφώσεις του μιλά μόλις για τις τέσσερις γνωστές μας ωριμασμένες Ελειάδες, εννέα αναγνώρισε με τα ονόματα τους ο πρεσβύτερος Πλίνιος, άλλη μια νήσο προσθέτει ο Βυζάντιος Στέφανος αργά και μόλις στον πέμπτο των αιώνων μας, που αν και δεν αναφέρεται πουθενά ως νύμφη, μήτε ποταμηίδα κι πολύ λιγότερο ως Αιχελωίδα θα´θελα να τη θεωρήσω ως πρωτοπόρα για την αποκάλυψη της. Μήπως και κάποιος γνώριζε απόλυτα τις χιλιάδες νύμφες των ωκεανών και των ποταμών, των ελών και των λιμνών αλλά και των κρουνών, ρυακιών και χειμάρρων όπου βασίλευαν οι θεότητες του υγρού στοιχείου και έπλεκαν στεφάνια λουλουδιών και ξελόγιαζαν θνητούς και ημίθεους οι ελκυστικές ηδύποτες νεράιδες;

Επιστρέφοντας εμείς στην όχθη του Αχελώου, εκεί που έλαβε χώρα ο δικός μας μύθος, οραματιζόμενοι τις μισόγυμνες ουράνιες θέλξεις να παίζουν με την άμμο, καθώς άδειαζαν τα πανέρια τους με τα λευκά σεντόνια και τις τούνικες, να τα λευκάνουν κι ύστερα να τα απλώσουν στα τεντωμένα χέρια των νυμφοδέντρων άμαδρυών, για να τους μείνει χρόνος ελεύθερος να ευωχηθούν με τα ίδια τους τα κάλλη, δίχως να σκεφτούν ούτε στιγμή να θυσιάσουν στο πατέρα τους θεό και να τον δοξάσουν… Καημένες Ελειονόμες , χαροκαμένες νύμφες, Έλεος θείε ποταμέ, σε ικετεύει γοερά για να σωθούν οι αγαθόπιστες ναϊάδες, ο σύγχρονος οικείος μυθοποιός μας, Πίπης, ο Άσωτος.

Μα, ο Ανθρωπόμορφος ποταμός είχε πλέον μανιάσει. Για το πως τόλμησαν λίγα θηλυκά βυζασταρούδια να το περιγελάσουν, χωρίς να σεβαστούν την ασύμμετρη ηλικία του και τον ιεραρχικό του κλάδο! Ή δεν είναι ο μέγιστος των υδροφόρων θεών απ’ την αιωνιότητα ως τα σήμερα; Εκεί που καθόντουσαν λοιπόν στην όχθη και τραγουδούσαν οι ξέγνοιαστες κόρες, εμφανίστηκε ο ποταμός ντυμένος τον μανδύα της εκδίκησης, το άσπρο κεκαρμένο υπογένειο αναριγώντας, και την τρίαινα δανεικιά απ το Ποσειδώνα απειλητικά ανεμίζοντας, και χωρίς να προφέρει λέξη εκσφενδόνισε μιά μιά τις κριματισμένες ναϊάδες στα υγρά του κάτεργα, στα εξαγριωμένα κύματα του, ξεβράζοντάς τες λίγα μίλια μακριά, στις αμμοσκέπαστες και πλούσιες εκβολές του, εκεί που το ιόνιο πηγάζει…

Ωιμέ, ωιμέ, οι νύμφες κακορίζικες αδικοχαμένες και θυσιασμένες στη μένη του Αχελώου δεν αξίζουν αυτό το θάνατο!

Ωιμέ ωιμέ, οι κακότυχες ναϊάδες δεν πρέπει να χαθούν για πάντα στους πέντε ωκεανούς! Στα αμέτρητα πελάγη, στους βάλτους της Μελίτης!

Ωιμέ ωιμέ, Δήμητρα θεά αυτού του τόπου και σεις ολύμπιοι θεοί γιατί δεν τις ψυχοπονέσατε. Να μείνουν στη μνήμη των θνητών ως κάτι αθώο και αδίκως πλανημένο.

Η Δήμητρα λέγεται ότι πρώτη αισθάνθηκε οίκτο για τις θυσιάζουσες, άλλοι είπαν ότι αυτή η ίδια ήταν η αίτια κι όχι ο ποταμός θεός για την κατάρα. Μεταξύ θεών δεν θα βρούμε ποτέ την αλήθεια. Τις λυπήθηκε κι ο μέγας Ποσειδών σε ώρες κάλμας, κι έτσι αντί για λείψανα χωρίς πνοή βρεθήκαν οι νύμφες μεταμορφωμένες στις άχρονες νησίδες Εχινάδες να κατοικήσουν τις εκβολές του ποταμού. Κι όπως νοερά το ευχήθηκε κι αθώα ο Πίπης, οι όμορφες νύμφες των βάλτων, Εχινάδες, έγιναν πετρόψυχες και ιερές νησίδες!

Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε όπως σ’ όλες τις παιδικές νύχτες, ότι ρεβίθι το ρεβίθι τέλειωσε το παραμύθι. Αλλά, αισθανόμαστε την “πατριωτική” ευθύνη να ενημερώσουμε δειλά και δίχως αποδεικτικά στοιχεία τους συντοπίτες μας ποιες είναι αυτές οι Εχινάδες και που λαμπυρίζουν σήμερα.

Πιστεύοντας ότι οι Ολύμπιοι θεοί δεν θα προσβληθούν για την αυθάδικη παρέμβαση μας, θα προσπαθήσουμε με τη βοήθεια της υποθετικής λογικής, κάποιας αντιφατικής έρευνας, εύληπτη χρησιμοποίηση της τεχνολογίας και τεράστια δόση φαντασίας να ταυτίσουμε κάθε μια από τις μείζονες θεότητας με την αντίστοιχη εχιναδίτικη νησίδα που περιλαμβάνεται στο επιμέρους σύμπλεγμα των Οινιάδων. Σ’αυτές που πάντοτε ήταν νήσοι αλλά και αυτές που έχουν ενσωματωθεί στον πρόσφορο κάμπο του Λεσινίου και τώρα αποτελούν δημοφιλείς λόφους.

Παρ’όλο που θα αναφερθούμε στις δεκαεπτά συν μια Εχινάδες, που αποτελούν εν μέρει το σύμπλεγμα των Οινιάδων ή Οινουσσίων ή Ουνιάδων, είμαι πεπεισμένος ότι οι ιερές Εχινάδες της Ιλιάδας ήταν το σύνολο όλων των νησιώτικων συμπλεγμάτων από τις βορειοδυτικές ακτές της Ηλείας ως τους Παξούς. Και σε κάθε περίπτωση ονομάζονται Στροφάδες, Οινιάδες, Θόες, Οξιές, Μόδια, Δραγονέρες ή Οφειούσσες, Παξοί, Τηλεβόιδες, Τάφιοι. Κάθε μια από τις ονομασίες έχει την επεξήγηση της αλλά και πλήθος ομοιότητες με τις άλλες αδελφές της. Έτσι μ’όλη τη μεγαλοπρέπεια τόσων και τόσο σπουδαίων νησιών σε συνάρτηση με το σπουδαίο χερσαίο τμήμα του Δουλιχίου μπορούμε να φανταστούμε την πραγματική ισχύ του βασιλείου του ολιγόφημου αλλά κυριάρχου Μέγη.

Ο Στράβων ανέφερε ότι οι Οξύαι ή Οξιές ήταν οι ίδιες νησίδες Θόες. Βέβαια ο σπουδαίος γεωγράφος είναι πασίγνωστος για τα πολλαπλά του σφάλματα, απόρροια της παντελούς έλλειψης μέσων στην εποχή που έζησε. Γι’αυτό θα υποθέσουμε ότι το μικροσύμπλεγμα Oxiae, συγκροτούν η ίδια Οξιά, Η Σκρόφα ή Κοτσιλαρης, η Σκροφοπούλα, και διάφοροι θαλάσσιοι γειτονικοί βράχοι καθώς τις νησίδες Thoe, “Θόες νησοι” αποτελούσαν πιθανώς η Θολή, η Προκοπάνηστος και τα δεκάδες υπόλοιπα νησάκια της λιμνοθάλασσας, η τρινησίδα που αποτέλεσε το θαλάσσιο θέμελο του Μεσολογγίου, το Αιτωλικό… Το όνομα Θόαι υπαινίσσεται τον Αιτωλό άνακτα Θόα κι όχι τον Δουλίχιο Μέγη.

Έτσι θα μπορούσαμε ένα ένα να πλάσουμε διαφορετικούς μύθους, διαφορετικές θεωρίες και με τα υπόλοιπα συμπλέγματα. Αλλά σ αυτή την περίπτωση ο μυθοπλάστης έχει ετοιμάσει μόνο το χρονικό των δεκαεννέα Οινιάδων νυμφών και της “άσπιλης” Περιμήλης που η απάνθρωπη μεταμόρφωση τους από ουράνιες οπτασίες σε βραχώδεις νήσους της παραχελωίτιδας ξύπνησε το ενδιαφέρον του ανυπέρβλητου Οβίδιου!

Θα μου άρεσε να αρχίσω από την ποιο όψιμη προσάρτηση στον οινιαδίτικο κάμπο. Αυτή την ύστερη Αχελωίδα που τελευταία προσκολλήθηκε στη στεριά και που ο Αρτεμίδωρος από την Έφεσο ονομάζει χερσόνησος Αρτεμίτα. Επειδή στην αρχαία Ελλάδα η λέξεις νήσος και χερσόνησος είχαν την ίδια σημασία εδώ η ταύτιση της Άρτεμις κατά τον Αρτεμίδωρο ως χερσόνησος ταιριάζει αναμφίβολα στο λόφο Κοτσιλάρη. Απ την άλλη μεριά ο Ριανός ο Κρής θεώρησε την Οξιά ως Αρτέμιδα. Και δεν του λείπει δίκαιο. Στην Κελτική μυθολογία η Οξιά θεωρούταν ιερό δένδρο και στην αρχαιότητα ταυτιζόταν με τη Άρτεμις η τη ρωμαϊκή Διάνα, θεά των δέντρων και των δασών.

Όπως και να’ναι και οι δυο ανήκουν στις Oxiae ή σκρόφες και δεν γνωρίζουμε ποια μπορούσε να ήταν η αυθεντική αρχική Οξιά. Προς τούτου και επειδή δεκάδες μαρτυρίες μεταξύ αυτών και των αυτουργών του ισπανικού χρονικού της ναυμαχίας των Εχινάδων το χίλια πεντακόσια εβδομήντα ένα, δεικνύουν καθαρά ότι τελευταίο νησί που ενσωματώθηκε στον οινιαδίτικο κάμπο ήταν ο σημερινός λόφος Κοτσιλάρης ή Σκρόφα θα την ονομάσουμε Αρτεμίτα, η ύστερη Αχελωίδα. Διαλέξαμε λοιπόν τον λόφο Σκρόφα ή Κοτσιλάρη σαν Αρτεμίτα και ταυτίσαμε την Οξιά με τη ναϊάδα Βάλανος.

Οι λίγες αναφορές από ερευνητές, που προσπάθησαν να δώσουν προσωπικά ονόματα στις Αχελωίδες Εχινάδες, βασίζονται στα κύρια στοιχεία που και εγώ προσπαθώ να υποστηρίξω. Την διαίσθηση και τη λογική. Γι’αυτό όπου υπάρχει κάποιο φαινομενικά λογικό στοιχείο έστω πενιχρό που να συμπίπτει με κάποιων άλλων ερευνητών θα προσπαθήσω να το συνταυτίσω, γιατί μόνο τότε θα’μαστε περισσότεροι οι ρομαντικοί που προσπαθήσαμε τέτοια αποκοτιά.

Με τόλμημα του ερευνητή ή του μυθοπλάστη θα δώσουμε στο επίσης ενσωματωμένο λοφίσκο Διόνι η Βιόνι το όνομα της ονειροπόλας Ωκεανίδας Διώνη σε αντίθεση με τον πρεσβύτερο Πλίνιο που της χαρίζει το όνομα της ναϊάδας Διονυσίας. Το νησάκι / λοφίσκος που φιλοξενεί σήμερα το ξωκλήσι της Παναγίας της Λεσινιώτισσας, κείται έναντι της Δουλιχιώτικης Καλχίτσας, και δεν αμφιβάλουμε, ούτε κι ο ίδιος Πλίνιος, ότι εκεί πήγε να εξομολογηθεί το κρίμα της και να προσευχηθεί η μοναχική και λιγομίλητη νύμφη Καλχίς ή Χαλκίς.

Ο ετερογενής και σύνθετος λόφος Σκουπάς, που κάποιον άκουσα να τον λέει μαυρόλοφο, έχει αγκαλιάσει άλλους δυο ημίλοφους όπως το μικρό βουνί και το μαυρονήσι, γιατί ακριβώς εκεί κατέληξαν και πήραν τρίμορφη σιλουέτα οι δυο νεανίδες δίδυμες βακχίδες, Μύστις και Θειάτειρα και η ώριμη τροφός τους, η ναϊάδα Μέλια. Να μην σχετίσουμε την τελευταία με την νύμφη Μελίτη που έδωσε το όνομα της στην γειτονική λίμνη και το σκιερό δάσος του Φράξου. Μύστις σαν Mystus.και η μικρή Θειάτηρα συνυπάρχουν για μια ακόμη φορά στον Πλίνιο.

Περιέργως, ο ίδιος Λατίνος συγγραφέας και περίφημος στρατιωτικός ακόλουθος του Βεσπασιανού, οραματίστηκε μια απ’ τις Εχινάδες αχελωίδες ως Αιγιαλεία, τη στιγμή που εγώ αθέλητα την είχα βαφτίσει Κορέο, κάπου εκεί στα κλασικά και μεσαιωνικά χρόνια, από το περίεργο του σχήμα.! Λέτε η όμορφη ναϊάδα να ήταν η προμήτορα της οικογενείας των σκαραβαίων; Γιατί έτσι φαντάζει νοερά στα μάτια μου ο λόφος του Ταξιάρχη.

Εύκολη μου φάνηκε η επόμενη μεταμόρφωση. Αυτή που “Νέως θοεί” Ναυσιθόη! Η εύστροφη αχελωίτιδα, μια απ’ τις τέσσερις του Οβίδιου, που διέτρεξε πανικόβλητη όλον τον ποταμόδρομο, για να πέσει στην αγκαλιά του μικρού λόφου των σημερινών Οινιάδων, του τρικαρδόνησου. Kι εκεί πλέον καλοκαθισμένη και πολυμήχανη, στέριωσε το ποιο υπέροχο νεώριο του αρχαίου κόσμου, λαξευμένο σε βράχο, περήφανο και μοναδικό όπως η ίδια υπήρξε… Πόσα μαυρόπλωρα πλοία δεν θα’δε η νύμφη να ναυπηγούνται στα σπλάχνα της.

Το ξωκλήσι του προφήτη Ηλία, δίπλα στην σημερινή όχθη του Αχελώου στα ανατολικά της Κατοχής, δεν έχει δικό του πρωτογενές όνομα παρά εκειό που του δώρισε ο Άγιος. Αλλά πριν από χρόνια το‘λεγαν αμμουδερή, μπορεί για την αγχιστεία του με τον ποταμόθεο, μπορεί για τα πηλώδη πόδια του. Αμμουδερή δηλαδή Ψάμαθος! Και ποια άλλη νύμφη θα υποδυόταν τον απόλυτο ρόλο της αν όχι η Νηρηίδα Ψαμάθη! Η δεύτερη απ τις μεταμορφώσεις του Οβίδιου.

Μ. Βουνί ή σκυλονήσι. Ελάχιστος λόφος κοντά στον Σκουπά και τον Ταξιάρχη. Σκέφτηκα ότι μπορούσα να του αφιερώσω το όνομα Κύνια, από το σημερινό του παρωνύμιο που πιθανώς και να διατηρούσε στους κλασικούς και μεσαιωνικούς αιώνες, αλλά δεν ακούστηκε ποτέ Αχελωίτιδα με τέτοιο όνομα. Αντίθετα ήταν το όνομα γειτονικής λίμνης. Γι’αυτό της χάρισα την ομορφιά και την αδηφαγία της νύμφης Αδράστειας ή της Ελίκης που δικαιολογούν εν μέρει την ετυμολογία και τα χαρακτηριστικά τέτοιου νησιού. Δεν βγήκε μακριά η ναϊάδα Κορωνίς. Παρέμεινε εκεί κοντά στις προϊστορικές εκβολές του ποταμού, στη βραχώδη καμπούρα του μικρόλοφου που αντικρίζει το Αιτωλικό και που λεγόταν Κούνδουρος. Είναι υπνωτισμένη σαν την μικρή κοιμωμένη η αγγελικιά ναϊάδα, και θαρρείς ότι ποτέ δεν παίρνει μέρος στα θεσπέσια γλέντια των αλωνών, ντροπαλή και μακρυσμένη.

Ο Στέφανος ο βυζάντιος, που έζησε τον πέμπτο αιώνα της εποχής μας, αναφέρει ότι παλιά σε μια από τις Εχινάδες νήσους υπήρχε πόλις με αίγλη ζηλευτή ονομάζουσα Απολλώνια, και τέτοια σπουδαία πόλη μπορούσε να ακμάσει μόνο στη λοφοσειρά των πράων λόφων, Λαις-σηνοι.

Είχαμε βρει λοιπόν το κλασικό και μεσαιωνικό της όνομα, αλλά όσο και αν σπαζοκεφάλιαζα μου ήταν αδύνατο να τη συνδυάσω με την κορυφαία και ανυπάκουη αχελωίτιδα, που για χάρη της ο ποταμόθεος εξαγριώθηκε τόσο που χωρίς να τις λυπηθεί τις μεταμόρφωσε στις μοναχικές και σκληρόκαρδες νησίδες. Το όνομα Απολλώνεια ή Απολλώνια συνήθως αποδιδόταν στις πόλεις που δόξαζαν τον Απόλλωνα και είμαι σίγουρος ότι στους κλασικούς χρόνους υπήρχε εκεί ναός του, εξ ου και η προσωνυμία, αλλά αυτό δεν ήταν ικανό να μου υποδείξει κάποιο ίχνος της τέταρτης και πρωταίτιας μεταμορφωμένης νύμφης.

Ώσπου μια μέρα, ξαφνικά και απρόοπτα, εκεί που προσπαθούσα να κατανοήσω την αλληγορική σημασία απ’ τα ονόματα τρισχιλίων Ωκεανίδων, ο ίδιος αγροίκος ποτάμιος θεός, ο Αχελώος, ο Άσπρος, ο πασίγνωστος Aσπροπόταμος, με διαπέρασε νοερά με τη ψευδοτρίαινα του ξεφωνίζοντας. Λεύκη η Λευκίππη! Εὕρηκα- εὕρηκα! Λευκη, αναφώνησα και εγώ κι άρχισα να καυχιέμαι μόνος μου. Πως δεν το’χα σκεφτεί από πριν. Η ποιο ενδιαφέρουσα από τις Εχινάδες νύμφες, η ποιο ατίθαση, αλλά και η ποιο όμορφη και αυθεντική, θα’πρεπε να’ναι η πρωτότοκος του θεϊκού Ποταμού και να’χει τα’ όνομα του. Έτσι απλά, εκείνο το βράδυ τοποθετήθηκε το όνομα της ποιο σημαντικής αχελωίτιδας στο σταυρόλεξο των Εχινάδων!

Από τα άλλα νησάκια των Εχινάδων που ήσανε πάντα νησιά και δεν τα επηρέασε το ξέρασμα του Αχελώου, προσπάθησα να συνδυάσω όσα μπορούσα με τις χαροκαμένες νύμφες εκτός από την Οξιά που αναφερθήκαμε στην αρχή του μύθου.

Έτσι ο… πολυφημισμένος από την ναυμαχία Πεταλάς, χάρις στις αιωνόβιες βελανιδιές που φυτρώνουν στην πλαγιά του και φιλοξενούν όμορφες νύμφες δέντρων και δασών, υποθέτω πως πρέπει να ήταν το κατάλυμα της φυλλορροούσας Αμαδρυάς! Ο σιωπηλός κι άγνωστος Βρόμων, είναι η ενστικτώδης αντανάκλαση της νυσιάδας νύμφης Βρωμης κι… η γειτόνισσα του Μάκρη, που μερικοί μικρόνοοι ταύτισαν με το ομηρικό Δουλίχι, της άλλης βακχίδας νύμφης, Μάκρις. Το μικρονήσι Κουνέλι ή Μακροπούλα, που ο Πλίνιος αναφέρει ως Γαιοάρις εμείς την αδελφοποιήσαμε με την Ωκεανίδα νύμφη Θόη η Θειοχάρις.

Χονοβινα η Οβριά καλουν τον γρανιτένιο λόφο που προαναγγέλλει την άφιξη στο Διόνι. Φαντάζει άσπιλος μες στην παρθενιά του και είμαι σίγουρος ότι αυτός ήταν ο προορισμός της όμορφης εγκυμονούσας, Περιμήλης!

Η τραγική της ιστορία αναφέρει ότι την ίδια στιγμή που το μένος της Δήμητρας ή του Αχελώου, αλλοίωνε τις αθώες καρδιές των νυμφών και τις έκανε πέτρινες, η νεαρή και αθώα νύμφη Περιμήλη, έπεφτε θύμα ενός άκαρδου πατέρα.

Όταν ο Ιπποδάμας έμαθε ότι η όμορφη κόρη του ήταν εγκυμονούσα, θύμα κάποιου σάτυρου ή άσπλαχνου θεού, την πέταξε μαινόμενος στη θάλασσα, με σκοπό να μην την ξαναδεί ποτέ στα μάτια του μπροστά. Αλλά τη στιγμή που η άσπιλη κόρη γινόταν έρμαιο, στα ίδια φουρτουνιασμένα κύματα του Αχελώου, αυτός ο ίδιος σκληρόπετσος ποταμόθεος την ευσπλαγχνίσθηκε και παρακάλεσε τον μέγιστο θεό των ωκεανών και των υδάτων Ποσειδώνα, να την λυπηθεί και να μην την αφήσει να χαθεί στο μαύρο του πυθμένα.

Ο Ποσειδώνας, σποράδην μεγαλόκαρδος, τον άκουσε συμπονετικά και δίχως να διστάσει μεταμόρφωσε την πλουσιόστηθη Περιμήλη σ’ένα κατακάθαρο κι άσπιλο νησί, εκεί κοντά στις άλλες νύμφες δίδοντάς της περίοπτη θέση μεταξύ του Ιονίου πελάγους και της νυμφαίας λίμνης Μελίτης περιτριγυρισμένη από τη μια μεριά από αθάνατες θίνες κι απ την άλλη από αιωνόβιες Μελιές.

Αργότερα, στα γυμνά γρανιτένια στήθη της, ανόρθωσαν οι πιστοί θεϊκό τέμπλο στον Ποσειδώνα που ακόμα σώζονται τα θέμελά του στο νησί! Η γλυκιά Περιμήλη με τη μεταμόρφωση της έκλεισε τον κύκλο των Εχινάδων κι έδωσε ειρηνικό τέλος στον μύθο των Αχελωίδων.

1. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, αναφέρει το όνομα Κοτονίς, ως μια εκ των Εχινάδων νυμφών. Είναι πιθανόν να αλλοίωσε εκ παραδρομής το όνομα της νύμφη Κορωνίς.

2. Την νύμφη Θόη η Θειοχάρις παρονομάζει ο ίδιος ως Γαιοάρις και δεν γνωρίζω αν για αυτόν έχει ανάλογη σχέση με τη νησίδα Εχιναδα Οφειούσα, Σοφία που λέγεται και Γαία. .

3. Η νύμφη/Εχινάδα, Πίναρα που αναφέρει ο Πλίνιος δεν υπάρχει με αυτό το όνομα, αλλά η λέξη σημαίνει λοφίσκος κατοικήσιμος, οπότε εύκολα συμπεραίνεται η μεταγλώττιση της..

4. Κύρνος/Cyrnus όπως αναφέρεται στη λατινική γλώσσα, είναι αρχαίο όνομα αρσενικού γένους. Ως Cyrnus είναι γνωστή από τους αρχαίους Έλληνες και η προϊστορική Κορσική. Εκτός αυτού δεν κατόρθωσα όσο και να προσπάθησα να συσχετίσω την υποθετική νύμφη του Πλίνιου με κάποια από τις υπάρχουσες νύμφες.

5. Παρατίθεται κατωτέρω πίνακας με τα ονόματα των 18 Οινιάδων όπως τις ξέρουμε σήμερα και όπως πιθανώς υπήρχαν πριν κάποιους αιώνες. Με λίγη φαντασία τοποθετήσαμε στο τέλος και το όνομα που έδωσε σε κάθε νήσο η αντίστοιχη νύμφη Αχελωίδα κατά τον…δικό μας μύθο!

Άρθρο του by Rodi de Fuca για το bilinguay.com

iaitoloakarnania.gr