Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1969 και προκάλεσε πάταγο που δεν είχε προηγούμενο στην ελληνική δισκογραφία. Ο λόγος για το άλμπουμ «Ο Δρόμος», το οποίο ξεπέρασε το 1.000.000 πωλήσεις και παραμένει μέχρι σήμερα το επιτυχημένο LP σε βινύλιο όλων των εποχών!
Ήταν το αποτέλεσμα της συνεργασίας δύο τιτάνων της ελληνικής μουσικής, σε μία περίοδο ιδιαίτερα ανθηρή για την εγχώρια βιομηχανία ή οποία ζούσε ημέρες δόξας, με πολλά τραγούδια από εκείνη την εποχή να μένουν για πάντα στην ιστορία.
Οι υπέροχες μελωδίες του σπουδαίου Μίμη Πλέσσα έδεσαν απόλυτα με τους στίχους του μοναδικού Λευτέρη Παπαδόπουλου, οι οποίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν ένα έργο που ήταν γραφτό, όπως φαίνεται, να μνημονεύεται για πάντα!
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει πέρα από κάθε αμφιβολία το πώς περιγράφει ο ίδιος ο Μίμης Πλέσσας τα μάλλον τυχαία γεγονότα τα οποία οδήγησαν στο να κυκλοφορήσει από την Lyra αυτό το ασύγκριτο αριστούργημα.
Σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε αποκαλύψει χαρακτηριστικά: «Σημαδιακή βραδιά εκείνη στο σπίτι του Λευτέρη, που καθισμένος στο γραφείο του περίμενα να τελειώσει μια κουβέντα με την εφημερίδα του, γιατί ο Λευτέρης είχε ήδη κάνει σημαντικά βήματα σαν δημοσιογράφος. Σκόρπια πάνω στο γραφείο του ήσαν κάτι χειρόγραφα. Ξέροντας το γραφικό του χαρακτήρα, άρχισα να διαβάζω κι ένιωσα να με πλημμυρίζει μια ανείπωτη τρυφεράδα. Τα γραπτά του Λευτέρη περιγράφανε τα εφηβικά μου χρόνια, τα χρόνια μου μέσα στην Κατοχή. Μάζεψα όσα βρήκα εκεί μπροστά μου- τι σύμπτωση, ήταν δώδεκα»…
Το 12 βέβαια δεν ήταν άσχετος αριθμός, καθώς τότε περίπου τόσα «έπρεπε» να είναι τα κομμάτια για να φτιαχτεί ένας δίσκος, αν και συνήθως επιτυχίες γίνονταν 2-3 τραγούδια, ακόμη κι όταν μιλάγαμε για ποιοτικές δουλειές.
Στην περίπτωση του Δρόμου, όμως, έμελε ΟΛΑ τα κομμάτια να λατρευτούν από τον κόσμο που απόλαυσε την φωνή του υπέροχου και πάντοτε σεμνού Γιάννη Πουλόπουλου (κατά κύριο λόγο), ενώ συμμετείχαν επίσης οι απόλυτα εκφραστικές Ρένα Κουμιώτη και Πόπη Αστεριάδη. Τα τραγούδια του δίσκου ήταν τα Γέλαγε η Μαρία, Φραγκόκλησσα, Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου, Ο τρελός, Πρώτη φορά, Πήρα σύννεφο δυο τόπια, Ξημερώνει Κυριακή (το οποίο γράφτηκε για να θυμίζει την προσμονή για την δημοκρατία την περίοδο της Χούντας), Η Μυρσίνη βάζει τα άσπρα, Δώδεκα μαντολίνα, Το άγαλμα (που αναμφισβήτητα ξεχώρισε ακόμη περισσότερο και θεωρείται το κορυφαίο του δίσκου), Δώσε μου το στόμα σου και Έπεφτε βαθιά σιωπή.
Ο Μίμης Πλέσσας χρειάστηκε μόλις ελάχιστα 24ωρα για να γράψει τις μελωδίες, έστω και όχι στην τελική τους μορφή, με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο αρχικά να μην… ενθουσιάζεται ιδιαίτερα. Ακόμη κι έτσι, συμφώνησε να πάνε το ντέμο στον τότε διευθυντή της Lyra, Αλέκο Πατσιφά. Ο τελευταίος ξετρελάθηκε από το υλικό το οποίο είχε την ιδιαιτερότητα ότι σχεδόν όλα τα κομμάτια δεν ακολουθούσαν το κλασικό στιχουργικό μοτίβο κοπλέ-ρεφρέν και προέβαλε ενστάσεις μόνο για τον τίτλο του δίσκου. Η αρχική ιδέα του Πλέσσα ήταν «Τα Άγουρα Χρόνια», που τελικά μετατράπηκε στο γνωστό πια «Ο Δρόμος».
Ως βασικός τραγουδιστής επιλέχθηκε δίχως δεύτερες σκέψεις ο Γιάννης Πουλόπουλος με τον οποίο ο Μίμης Πλέσσας είχε ήδη στενή συνεργασία, με πολλές επιτυχίες στο κοινό βιογραφικό τους από τα τραγούδια τους σε ταινίες της εποχής. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος πρότεινε την Ρένα Κουμιώτη που την είχε σε μεγάλη εκτίμηση γνωρίζοντάς την από τις δουλειές της με τον αξέχαστο Μάνο Λοΐζο και η συμμετοχή της εξαιρετικής εκπροσώπου του νέου κύματος, Πόπης Αστεριάδη, συμπληρώθηκε η ομάδα που μπήκε στο studio Columbia.
Αξίζει να σημειωθεί ότι χρειάστηκαν λιγότερες από 10 ώρες, για την ακρίβεια 9 ώρες και 45 λεπτά, για να ολοκληρωθεί η ηχογράφηση, με τους τραγουδιστές να ερμηνεύουν τα κομμάτια μία και μοναδική φορά! Το αποτέλεσμα ήταν το απόλυτο και κανείς δεν θέλησε να το πειράξει ούτε στο ελάχιστο. Έτσι ακριβώς, λοιπόν, κυκλοφόρησε ο δίσκος, με τον κόσμο να τον αγκαλιάζει ίσως και πέρα από κάθε προσδοκία, όπως απέδειξαν τα 1.000.000 αντίτυπα τα οποία πωλήθηκαν, καθιστώντας τον το βινύλιο με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας!
