γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

ΜΙΑΣ και βρισκόμαστε στην αρχή της σχολικής χρονιάς, θ' αφιερώσω το άρθρο μου τούτο σ' ένα εκπαιδευτικό θέμα και ειδικότερα σε μία - απ' των πολλών ειδών - συμπεριφορά μαθητών, μέσα στη σχολική αίθουσα. Κάποιες απ' αυτές δε μπορούν εύκολα οι εκπαιδευτικοί να τις εξηγήσουν και να τις διορθώσουν, γιατί στα πανεπιστήμια θα έπρεπε - παράλληλα με την επιστημονική τους κατάρτιση - να εμπλουτίζονται και με γνώσεις ψυχολογίας τόσες πολλές, ώστε να μπορούν να διαγνώσουν και να διορθώσουν πολλές αποκλίνουσες συμπεριφορές των μαθητών τους...

- Η "ΑΦΗΡΗΜΑΔΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ" (δικός μου όρος αυτός...), για την οποία κυρίως γράφω τούτο το άρθρο, είναι ένα είδος συμπεριφοράς των καλών μαθητών μέσα σε μία αίθουσα διδασκαλίας, την οποία, ως εκπαιδευτικοί, δεν καθόμαστε ή δε μπορούμε να την αναλύσουμε, την παρεξηγούμε αδίκως, με συνέπεια ακόμα και την τιμωρία! Είναι κι αυτό ένα είδος διάσπασης της προσοχής με τις συνέπειές της, όπως συμβαίνει και με ένα υπερκινητικό παιδί - άλλο παράδειγμα - που δε βολεύεται στην ίδια θέση καθ' όλη τη διάρκεια μιας διδακτικής ώρας! Θα σηκωθεί, θα ξανακαθίσει, θα κοιτάξει έξω απ' το παράθυρο, θα πειράξει το διπλανό του κ.ο.κ. και δε θα παρακολουθεί το μάθημα... Μπορεί επίσης - και το τονίζω αυτό - η αιτία να μη βρίσκεται καθόλου στα παιδιά, αλλά στον ίδιο τον εκπαιδευτικό και στο πώς διδάσκει. Το μεγαλύτερο προσόν ενός εκπαιδευτικού - πέραν των όσων γνώσεων κι αν διαθέτει - είναι η λεγόμενη μεταδοτικότητα...

- ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ τώρα, η κατηγορία των αρίστων, των καλών μαθητών δηλαδή, έχει κι αυτή τις δικές της "παρενέργειες"! Τους βλέπεις, λοιπόν, αυτούς να μην παρακολουθούν το μάθημα, να κάνουν φασαρία ή να συλλαμβάνονται αφηρημένοι! Τι συμβαίνει άραγε εδώ; Οι μαθητές αυτοί - πολλοί με μυαλό "ξυράφι" - δε μπορούν να παρακολουθήσουν αυτά που διδάσκονται και για τους "κατώτερους" μαθητές, φαντάζουν ανιαρά γιατί τα γνωρίζουν ήδη και ΔΕΝ προσέχουν! Οπότε, έρχονται ως επακόλουθα ΚΑΙ η φασαρία ΚΑΙ η αφηρημάδα...

- ΕΔΩ χρειάζεται, βέβαια, και η "μαεστρία" του εκπαιδευτικού - αυτού που τρέφει αγάπη για το λειτούργημα κι όχι αυτού που κάνει αγγαρεία - χρειάζεται και η τόσο απαραίτητη ψυχολογική κατάρτιση που ανέφερα παραπάνω, αφενός για να καταλάβει το λόγο κι αφετέρου για να βρει λύση. Πολλοί τρόποι υπάρχουν φυσικά και τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο! Εγώ π.χ. που ποτέ δεν άκουγα κανέναν παρά μόνο τη συνείδησή μου, τους καλούς μαθητές, τους αρίστους με τα "κοφτερά" μυαλά, δεν τους άφηνα να "βαλτώνουν" και να περνάει η ώρα χωρίς μάθηση! Πατούσα το "γκάζι" (του μυαλού τους) τέρμα και μετά τους άφηνα να "οδηγούν" μόνοι τους! Είχα πάντα ξεχωριστά θέματα κι ασκήσεις γι' αυτούς, πέρα απ' τη διδακτέα ύλη, παράλληλα μ' εκείνα που έκαναν οι άλλοι μαθητές! Τους έδινα κίνητρο δηλαδή και το χαίρονταν και συναγωνίζονταν για το ποιος θα τελειώσει πρώτος - και σωστά - γιατί έπαιρναν κι ένα "Μπράβο" μαζί μ' ένα 10άρι κι έτρεχαν το μεσημέρι στο σπίτι να το δείξουν! Αυτά έκανα εγώ, άλλοι μπορούν να κάνουν άλλα... Είναι κρίμα πάντως, οι καλοί κι άριστοι μαθητές, τα καλύτερα μυαλά δηλαδή, να μένουν αναξιοποίητα και ν' ακολουθούν τη μετριότητα των υπολοίπων μέσα στην τάξη...