Ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος-Σαλέας (1929-1972), ήταν ο καλύτερος λαικός κλαρινοπαίχτης της Ελληνικής παραδοσιακής μας μουσικής.
Γεννήθηκε σε κάποιο ίσως απ’τα καμποχώρια του κάτω Αχελώου αλλά ήταν εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του δήμου Μεσολογγίου.
Υπήρξε ίσως η μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυΐα στο χώρο της παραδοσιακής μουσικής.
Γεννήθηκε μουσικός.Παιδί έπαιζε φλογέρα κ αναδείχθηκε στο μεγαλύτερο δεξιοτέχνη του κλαρίνου.
Τα πρώτα του βήματα τα πήρε απ’τον πατέρα του Κώστα Σαλέα που έπαιζε ζουρνά.Αργότερα μαθαίνει τα μυστικά του κλαρίνου απ’τον ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΜΑΡΓΕΛΗ(1895-1954) απ’το Μεσολόγγι.
Τα παιδικά του χρόνια τα χαρακτηρίζει η φτώχεια κ η μιζέρια.Κι όμως αυτό το μικρό «γυφτάκι» έμελλε αργότερα να γίνει γνωστός και εκτός Ελλάδος.
Είχε ταλέντο και δημιουργική μαγιά. Στα πανηγύρια, γιατί εκεί γεννιέται,αναπτύσσεται και διατηρείται το δημοτικό μας τραγούδι,δοξάστηκε περισσότερο απ’ολους ο Σαλέας.
Γνώστης όλων των μουσικών σκοπών του λαού μας, αγαπήθηκε όσο λίγοι καλλιτέχνες. ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΞΙΜΟ ΤΟΥ ΕΜΕΝΕΣ ΑΦΩΝΟΣ.Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΗΣΤΙΚΟΣ ΓΛΥΚΟΛΑΛΟΣ ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΛΑΡΙΝΟΥ ΤΟΥ ΣΕ ΚΑΘΗΛΩΝΕ ΩΡΕΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ.
Τον αποκαλούσαν «στρατάρχη του κλαρίνου». Επαιζε με πάθος και μεράκι σουφρώνοντας χαρακτηριστικα τα φρύδια του. Σώμα και ψυχή ήταν απόλυτα συνδεδεμένα με το κλαρίνο.
Σαν άνθρωπος, ήταν πάντα περιποιημένος και μερακλής. αδυναμία του ήταν οι όμορφες γυναίκες για τις οποίες ξόδεψε όλα του σχεδόν τα χρήματα που κέρδισε επι οκτώ χρόνια στην Αμερική!
Σαν μουσικός μπορεί να ήταν εγωϊστής αλλά σαν άνθρωπος ήταν πονόψυχος και καλόκαρδος, υποστηρίζοντας με όποιον τρόπο μπορούσε τη τσιγγάνικη γενιά του.
Στην κατοχή είχε λάβει μέρος και στην Εθνική Αντίσταση.
Η δισκογραφία του μεγάλη αφού συνεργάστηκε με όλους τους Έλληνες τραγουδιστές του δημοτικού αλλά και του λαϊκού τραγουδιού!
Αυτός ήταν με λίγα λόγια ο περιβόητος Σαλέας που μας άφησε νωρίς.
Εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα ακούγοντας αυτά τα μοναδικά διαμάντια που άφησε στο χώρο της Δημοτικής μας μουσικής.
