Η Ένωση Αγρινίου απαντά σε όσα αδιανόητα ακούστηκαν ξανά στο Δημοτικό Συμβούλιο και αποκαθιστά την αλήθεια.

Στη χώρα μας υπάρχει μια «ακαδημαϊκή» συζήτηση σχετικά με το αν η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην πραγματικότητα το 1974 με την Επιστροφή Καραμανλή ή το 1981 με την άνοδο Παπανδρέου. Δεν θα καταθέσουμε τη δική μας άποψη στο θέμα αυτό. Θα πούμε με σθεναρή φωνή, όμως, ότι στην Αιτωλοακαρνανία η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε το 2006, όταν και επήλθε η μεγάλη «κοινωνική απελευθέρωση» απ’ το ζυγό των καπνών.

Μέχρι τότε, αυτό που κυριαρχούσε στον τόπο μας ήταν μια απολύτως υποτιμητική της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κατάσταση, με 10χρονα παιδιά χιλιάδων οικογενειών να εργάζονται σαν είλωτες, σε απολύτως αντίξοές συνθήκες, στα καπνοχώραφα.

Σκληρές εικόνες που με οίκτο σήμερα σχολιάζουμε όταν τις βλέπουμε σε κάποιες επαρχίες της Κίνας ή στην ύπαιθρο του Ουζμπεκιστάν, που δεν συνάδουν όμως με αυτό που η χώρα θέλει να προβάλει ως ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος του 21^ου αιώνα, που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι αναφορές -για πολλοστή φορά- του δημάρχου Αγρινίου, στο θέμα της καπνοκαλλιέργειας και στο τι η Ένωση Αγρινίου υπηρετεί, εκλαμβάνονται ως έκφραση απωθημένων και προσπάθεια μεταφοράς τους στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Ας πούμε, λοιπόν, ορισμένες αλήθειες, που καλόν είναι να γνωρίζει ο δήμαρχος της πόλης:

1). Ουδέποτε υπήρξε απόφαση κατάργησης της καπνοκαλλιέργειας. Αυτό που συνέβη ήταν η αποσύνδεση της επιδότησης απ’ την παραγωγή και το γεγονός ότι το σύνολο των καπνοπαραγωγών αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την καπνοκαλλιέργεια δεικνύει την τεράστια κοινωνική ανάγκη που υπήρχε για αυτό.

2). Με την απόφαση αποσύνδεσης οι καπνοπαραγωγοί συνέχισαν να λαμβάνουν τα ποσά των επιδοτήσεων και δεκάδες εκατομμύρια ευρώ εξακολούθησαν να συρρέουν στην Αιτωλοακαρνανία και στο Αγρίνιο, πλέον σε συνθήκες αξιοπρέπειας και όχι ιδιότυπης δουλείας σε ένα απάνθρωπο καθεστώς.

3). Με δεδομένη και διασφαλισμένη την επιδότηση οι καπνοπαραγωγοί σε μεγάλο ποσοστό στράφηκαν στην ενίσχυση της ελαιοκαλλιέργειας, στην κτηνοτροφία, σε δενδρώδεις καλλιέργειες και σε άλλες παραγωγικές δραστηριότητες.

4). Η Ένωση Αγρινίου υπήρξε όχι απλά αρωγός αλλά ο κύριος εκφραστής στη μετάβαση της νέας εποχής, υλοποιώντας ερευνητικά προγράμματα και μελέτες, εισάγοντας δε νέες καλλιέργειες και δίνοντας νέες διεξόδους για τη διασφάλιση και την αύξηση των εισοδημάτων των αγροτών. Παράλληλα προχώρησε σε επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα τις υπηρεσίες της.

5). Ο Συνεταιρισμός, ισχυροποιώντας της θέση του, βρίσκεται σε διαρκή διαβούλευση με την ελληνική πολιτεία για όλα τα θέματα που αφορούν στην αγροτική οικονομία και στην παραγωγή. Η φωνή των αγροτών, μέσω του Συνεταιρισμού, ακούγεται καθαρά σε όλα τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Και μέσω αυτών, είτε είναι τα καθ’ ύλην αρμόδια υπουργία είτε το ίδιο το πρωθυπουργικό μέγαρο, φτάνει και στην Ε.Ε., όπως αυτές τις ημέρες συμβαίνει με τη μεγάλη συζήτηση για την αναθεώρηση της ΚΑΠ.

6). Η Ένωση είναι Συνεταιρισμός ιδιωτικού δικαίου, που δεν επιδοτείται από το κράτος ή από την ΕΕ. Καμία ευθύνη ή αρμοδιότητα δεν έχει ο Συνεταιρισμός ούτε έργα οδοποιίας να κάνει ούτε άρδευσης ούτε άλλα τινά. Σε αντίθεση δε με τον Δήμο, που οφείλει να απολογείται στο σύνολο των δημοτών, η Ένωση απολογείται στα μέλη της και μόνο σ’ αυτά.  

Με βάση τα παραπάνω, οφείλουμε να διευκρινίσουμε:

• Η καλλιέργεια του καπνού δεν έχει καταργηθεί και δεν έχει ποινικοποιηθεί, άρα, αν ο κ. δήμαρχος ή οποιοσδήποτε άλλος το επιθυμεί, μπορεί ελεύθερα και ανεμπόδιστα να βάλει καπνά. Και τον καλούμε να το κάνει, αφού τόσο τα έχει ξαφνικά αγαπήσει…
• Όλα αυτά τα χρόνια στο Συνεταιρισμό, που εξυπηρετεί και υποστηρίζει χιλιάδες αγρότες, δεν ήρθε πoτέ κανένας πρώην καπνοπαραγωγός να διαμαρτυρηθεί ή έστω νοσταλγικά να αναπολήσει τις «όμορφες» μέρες που σε συνθήκες καύσωνα ο ίδιος και τα ανήλικα παιδιά του έπρεπε να σκάβουν, να μαζεύουν και να κουβαλάνε τον καπνό απ’ το πρωί μέχρι το άλλο πρωί. Τέτοιοι «ρομαντισμοί» εκφράζονται από ανθρώπους που ουδέποτε έχουν πατήσει το πόδι τους σε καπνοχώραφο. Και είναι αλήθεια πολύ εύκολο να προχωρά κανείς σε τέτοιου είδους αξιολογικές κρίσεις, σχεδιάζοντας τις καλοκαιρινές του διακοπές, διαχωρίζοντας, βεβαίως, τον εαυτό του από τους κατώτερους αγρότες που τους αξίζει η σκλαβιά του καπνοχώραφου…

Υπάρχουν, όμως, ορισμένα παράλληλα ερωτήματα, που θα πρέπει κάποια στιγμή να απαντηθούν:

1. Πότε αντελήφθη ο κ. δήμαρχος ότι η τοπική οικονομία «καταστράφηκε» με την εγκατάληψη της καπνοκαλλιέργειας; Τι ο ίδιος έκανε ως δήμαρχος όλα τα προηγούμενα χρόνια, ποια ήταν η θέση του και ποια πολιτική υπηρέτησε ως νομαρχιακός σύμβουλος, με ρόλους και αρμοδιότητες, και ποια πολιτική, ποιου κόμματος και ποιας κυβέρνησης υποστήριξε την περίοδο της διαβούλευσης για την αποσύνδεση της επιδότησης;
2. Αντί να υπεκφεύγει των δικών του ευθυνών, μπορεί να εξηγήσει τι ως δήμαρχος έχει κάνει για τους αγρότες;
3. Γνωρίζει ότι είναι μια δεκαετία δήμαρχος σε μια πόλη που δεν μπορεί να κρατήσει ούτε καν τα εισοδήματα των επιδοτήσεων απ’ τα καπνά, διότι και με δική του ευθύνη δεν διαθέτει τις υποδομές; Έχει επίγνωση, για παράδειγμα, του πόσες χιλιάδες οχήματα αναχωρούν απ’ το Αγρίνιο κάθε απόγευμα Παρασκευής προς άλλα κοντινά ή όχι αστικά κέντρα, για να επιστρέψουν ξανά δυο μέρες μετά;
4. Έχει μήπως κάτι άλλο να επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια, που κατάφερε μόνο να μειωθεί ο πληθυσμός του Δήμου και να ερημώσουν περαιτέρω τα χωριά;

Ελπίζουμε πως δεν θα χρειαστεί να επανέλθουμε.