γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

- ΟΧΙ ΟΛΟΙ φυσικά, στην πλειονότητα αναφέρομαι ημών των πολιτών, οι οποίοι έτσι μεγαλώσαμε από γονείς, επίσης ανασφαλείς, μιας και τούτη η χώρα, σχεδόν ποτέ, δεν υπήρξε ελεύθερη, ακόμα και μετά απ' τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας. Τα οποία (χρόνια σκλαβιάς), πάρα πολλά "κουσούρια" άφησαν στο DNA μας που κληρονομούνται από γενιά σε γενιά και καθορίζουν - κατά πολύ - και τη συμπεριφορά μας. Αν προσθέσουμε και τους δύο παγκόσμιους πολέμους μετά, τη γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο που ακολούθησε, ιδού και η απόδειξη της ανελευθερίας μας...

- ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ γονείς ή παππούδες, οι οποίοι προσπάθησαν να ορθοποδήσουν μετά απ' όλα αυτά, εκτός απ' τα σωματικά τραύματα, είχαν αποκτήσει κι απείρως περισσότερα - και πιο σοβαρά - ψυχικά τραύματα, ζώντας μέσα στα ερείπια, τη φτώχεια και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Τα δε παιδιά που γεννήθηκαν απ' αυτούς, τους γεμάτους ψυχικά τραύματα γονείς, εμείς οι σημερινοί ενήλικες δηλαδή, δεν ήμασταν καθόλου τυχερά, γιατί κληρονομήσαμε το φόβο, την ανασφάλεια, την καχυποψία, ακόμα και το μίσος που δημιουργήθηκε με τον εμφύλιο ("δεξιοί" - "αριστεροί"), ψυχικά "κουσούρια" δηλαδή, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν (οι τότε γονείς) το πώς πρέπει να μας μεγαλώσουν σωστά, έχοντας ως προτεραιότητα την τροφή και τη στέγη μας. Κάπως έτσι - ως αντίδραση του Ασυνείδητου - επικράτησε κι εκείνο το: "ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι", κάτι που έφερε κι αργότερα τις "οικογενειακές πολυκατοικίες" και τα εξοχικά, για τα παιδιά και τα εγγόνια μας...

- ΑΠΟΡΡΟΙΑ όλων των παραπάνω, είναι και η τωρινή μας (και του παρελθόντος φυσικά) συμπεριφορά, ως άτομα κι ως οικογένειες ακόμα. Οι οποίοι (εμείς), κολλημένοι στα πολιτικά κόμματα ("δεξιά", "αριστερά" ή και "μπασταρδεμένα" ακόμα...), τρέχαμε από κοντά τους - και των βουλευτών τους κυρίως - για κάθε είδους "ρουσφέτια", δημιουργώντας ένα τεράστιο πελατειακό κράτος, το οποίο και μετατράπηκε σε διεφθαρμένο καθεστώς, όποιοι κι αν είχαν την εξουσία! Κι έτσι, φτάσαμε και στη σημερινή κατάντια...

- Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ όμως, φέρνει και την καχυποψία! Που σημαίνει πως, οποιαδήποτε αλλαγή πάει να γίνει, ακόμα και προς το καλύτερο, δεν την θέλουμε στην ουσία, κυρίως δε, όταν προσπαθεί να την κάνει ο "αντίπαλος", ένα μισητό από κάποιους κόμμα, με το "μίσος" αυτό να βρίσκεται απωθημένο στο Ασυνείδητο! Κάπου εκεί βρισκόμαστε κι εμείς σήμερα που γίνονται αλλαγές, όμως - ως ανασφαλείς και καχύποπτοι - ίσως και να μην τις αξιολογούμε σωστά. Για ν' αποκωδικοποιηθεί όμως αυτό, χρειάζεται κάποιο άλλο άρθρο, το οποίο και σκέφτομαι να γράψω, αφού πάψουν όμως και οι πρώτες, φυσιολογικές για όσους τις έχουν, αντιδράσεις...