Η επέτειος των δέκα χρόνων λειτουργίας της Δημοτικής Πινακοθήκης Αγρινίου σηματοδοτείται με ένα γεγονός ουσίας και υψηλού συμβολισμού.

Η επετειακή έκθεση με 45 έργα της συλλογής της Βουλής των Ελλήνων συνιστά όχι μόνο μια χειρονομία στήριξης και αναγνώρισης προς την Πινακοθήκη του Αγρινίου, αλλά και μια ενδιαφέρουσα και δυναμική συνομιλία με τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Η έκθεση με τα έργα της Βουλής έχει τίτλο «Ο τόπος του φωτός» και, όπως δηλώνει ο τίτλος, είναι εστιασμένη στην τοπιογραφία.

«Υπάρχει μια αφηγηματική ροή στην έκθεση από τον Παρθένη έως τη σύγχρονη παραστατικότητα», λέει ο ιστορικός τέχνης δρ Θοδωρής Κουτσογιάννης, έφορος της συλλογής έργων τέχνης της Βουλής. Οπως εξηγεί, η τοπιογραφία παρουσιάζεται ως ένας δείκτης μοντερνικότητας, μέσα και πέρα από το δίπολο ελληνισμού και παράδοσης, από τον μοντερνισμό των αρχών του 20ού αιώνα, την αναζήτηση της ελληνικότητας από τη γενιά του ’30, την περίοδο της ανεικονικότητας έως τη νεότερη παραστατικότητα. Η ανάλυση του Θοδωρή Κουτσογιάννη στον κατάλογο της έκθεσης είναι κείμενο αναφοράς.

Η Δημοτική Πινακοθήκη του Αγρινίου, με περισσότερα από 220 έργα κορυφαίων δημιουργών, έχει αποκτήσει πλέον υπόσταση και μπορεί να υποδεχθεί αυτή την έκθεση με αυτοπεποίθηση. «Αυτά τα δέκα χρόνια, παράλληλα με τις εκθέσεις καταξιωμένων δημιουργών και τη γόνιμη συνεργασία με σημαντικούς φορείς και συλλέκτες, δημιουργήθηκε και η μόνιμη συλλογή μας με σημαντικότατες δωρεές από ευαισθητοποιημένους καταξιωμένους καλλιτέχνες και δωρητές – φωτεινό παράδειγμα προσφοράς για όλους μας», λέει ο ζωγράφος Χρήστος Γαρουφαλής, καλλιτεχνικός διευθυντής της Δημοτικής Πινακοθήκης. «Η συγκέντρωση τόσων έργων σε αριθμό έχει τη δική της σημασία, αφού δημιουργεί ένα σημαντικότατο οικονομικό άθροισμα. Το πνευματικό όμως κεφάλαιο είναι πολλαπλάσιας βαρύτητας…». Η φιλοξενία έργων της Βουλής είναι ένα σημαντικό γεγονός για την Πινακοθήκη.

Ο Θοδωρής Κουτσογιάννης, οργανώνοντας το αισθητικό, ιδεολογικό και εικαστικό αποτύπωμα της ελληνικής τοπιογραφίας έως τις μέρες μας εξιστορεί επί της ουσίας τα ρεύματα, τις τάσεις, τις άνισες και αμφίδρομες γραμμικές και κυκλικές κατευθύνσεις, τη συνομιλία με τη Δύση, το ελληνικό θυμικό, τη διάσπαση του κανόνα, την επανασύνδεση και τη χρήση των συμβόλων και των συμβολισμών σε επίπεδο υλικό και άυλο: φως, ελληνική χλωρίδα, ανάγλυφο τοπίου, ελληνικές αρχαιότητες, πεδία μνήμης.

Το φως είναι συνδετικός άξονας. «Προοδευτικά το ενδιαφέρον των Ελλήνων τοπιογράφων, στο πέρασμα από τον 19ο στον 20ό αιώνα, επικεντρώνεται ολοένα και περισσότερο στην απόδοση του ιδιότυπου φωτεινού τόπου και της ατμοσφαιρικής διαφάνειάς του», γράφει ο Θοδωρής Κουτσογιάννης. «Αυτή η ελληνοκεντρική ερμηνεία του φυσικού τοπίου συμβαδίζει, ιδεολογικά, με τη Μεγάλη Ιδέα – χωρίς ωστόσο να σημάνει και την κατάργησή της ή έστω την αναχαίτισή της η καταστροφή του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού το 1922. Η ελληνική τοπιογραφία θα αποδώσει σε όλο τον 20ό αιώνα έργα ενδεικτικά και εμβληματικά της μοντέρνας ελληνικής ζωγραφικής»

Δημοτική Πινακοθήκη Αγρινίου, «Ο τόπος του φωτός». Μοντέρνα ελληνική ζωγραφική από τη συλλογή έργων τέχνης της Βουλής των Ελλήνων. Διάρκεια έως 3 Μαρτίου.

Νίκος Βατόπουλος - Kathimerini.gr