Γράφει ο Σπύρος Τάγκας
Δεν είναι μόνο ό,τι οι πιο νεότερες γενιές, ήγουν τα παιδιά μας – τα δικά μας παιδιά, δεν έμαθαν ποτέ και δεν γνωρίζουν βασικά σημεία από την Ιστορία, την Λογοτεχνία ή την Επιστήμη, ώστε, να πεις, αλίμονο… «κάπου πατάνε», είναι και το ότι αποκαμωμένα από τον καθημερινό παράδοξο κλοιό (με όλα τα ένοχα συμπαρομαρτούντα των εκπαιδευτικών συντεχνιών, αλλά, και τις ταχύτατες διεργασίες στον τομέα της κοινωνίας που επιβαρύνονται, αλήθεια, με τις μεταβολές στον τομέα της «τεχνικής»)∙ αντιτείνουν, μάλιστα, πώς όλα αυτά είναι, περίπου, περιττά ή έχουν ξεπεραστεί, εκ των πραγμάτων, από τις νέες συνθήκες Γνώσης, Αντίληψης και Επικοινωνίας που επικρατούν!
Έχουν δίκιο! Κι όσο και αν δεν συμφωνεί κανείς απόλυτα με τέτοιες αντιλήψεις, εντελώς με βάση την διαλεκτική λογική και την ορθολογική σκέψη που προκύπτει με διαδοχές μέσα απ’ αυτή (κατά τον Χέγκελ – αυτός ήταν ο μέγας στρατιώτης-τεχνίτης της Λογικής)∙ αυτά είναι που ακολουθούν «από κοντά» τις μεταβολές και τις διαδοχές του σύγχρονου κόσμου και, άρα, αποσύρουν ή δεν αποσύρουν ότι τους χρειάζεται και δεν τους χρειάζεται – ανεξάρτητα αν, παράλληλα, συλλογίζονται βαθιά ότι δεν είναι τα πρώτα παιδιά που βρέθηκαν σ’ αυτή-τούτη την ζωή και κάποια πράγματα είναι εντελώς χρήσιμα για την ανθρώπινη περπατησιά τους.
Κι ουδεμία ευθύνη φέρουν αυτά – τα ίδια παιδιά. Αν και το θέμα της επαφής με την Γνώση είναι και προσωπικό θέμα (δες: σε άλλους καιρούς, η ανώτερη μορφή διανοούμενου ήταν ο άριστα αυτομορφωμένος άνθρωπος)∙ την κεντρική ευθύνη την φέρουν οι δυο άλλοι, συντελεστές του… «όλου παιγνίου» : οι γονείς (το σπίτι), που υποτίθεται είναι το «σημείο εκκίνησης» κάθε ανθρώπου, αλλά, και το σχολείο που είναι ένας «μακρύς στίβος» που οφείλει να παρέχει όλες τις εγγυήσεις και τους κανόνες για να λειτουργήσει ευδόκιμα και παραγωγικά.
Αλλά ποιοι «γονείς» και ποιο «σπίτι», επιτέλους; Οι άνθρωποι σήμερα είναι καταδικασμένοι όλη την μέρα να τρέχουν και να μη φτάνουν (!), να προσπαθούν και να παλεύουν – ίσως παραπάνω από τις δυνάμεις τους, ωστόσο, να μην τα καταφέρνουν! Οι γονείς, λείπουν όλη μέρα από το σπίτι και όταν γυρίζουν όχι μόνο δεν έχουν διάθεση να ρίξουν και… μια ματιά στα παιδιά ή να μιλήσουν και να τα μάθουν, αλλά, ούτε τον εαυτό τους να συλλέξουν από τα σοκ, την σύγχυση και την φθορά που έχουν δεχτεί στην δουλειά και τις άλλες υποχρεώσεις.
Τέλος, το σχολείο -το εκπαιδευτικό, δηλαδή, σύστημα στο σύνολό του-, που θα πρόσφερε οιονεί τις βασικές και αναγκαίες γνώσεις και κανόνες που ισχύουν και ευρύτερα κοινωνικά, έχει ολισθήσει τόσο στην ανυποληψία, στα συμπλέγματα και τις σκιές που έχουν χτίσει μέσα στα χρόνια αφεαυτού οι λειτουργοί του, ώστε, μπροστά στην διαρκή μεταβολή στους θεσμούς, τα ήθη, και τις νέες- πρωτόγνωρες συνθήκες να έχει, κοντολογίς, καταπέσει και καταρρεύσει : να μην μπορεί να προσφέρει, ουσιαστικά, τίποτα!…
