Ένα ποίημα για το Βυζάντιο μας έστειλε ο Ισίδωρος Καρδερίνης* και σς το παραθέτουμε:

Η δόξα του Βυζαντίου

Ω Βυζάντιο, ζωντανό, κοσμοπολίτικο, δυναμικό

Στης Κωνσταντινούπολης την περίλαμπρη καρδιά

Του Ελληνοχριστιανισμού το κέντρο το πολιτιστικό

Κι η ανέσπερή σου δόξα να πάλλεται με έντονο αχό.

Η τέχνη κι η αρχιτεκτονική σου εκθαμβωτική

Σε μια εικόνα, σε μια τοιχογραφία, σε μια εκκλησία

Λες και το χέρι του Θεού έδινε ακατάπαυστα εμπνοή

Και στον ουράνιο θόλο τού ήλιου η φωτοχυσία.

Η πνευματική σου πορεία μεγαλειώδης και τρανή

Σε σχέση στενή με την αρχαία ελληνική γραμματεία

Και προπαντός με την ασύγκριτη ελληνική φιλοσοφία

Αχτίδες πολλές σκορπά κάθε χρυσαφένια αυγή.

Οι επιστήμες βλάστησαν στους κόλπους σου γλυκά

Και πρώτα η ιατρική, η αστρονομία και τα μαθηματικά

Σαν λευκά λουλούδια πεντάμορφα κι ευωδιαστά

Που τον κόσμο μας καλυτερεύουν θεαματικά.

Ω Βυζάντιο, εσύ είσαι το ατέρμονο, το αιώνιο φως

Που μέσα από τη σπουδαία χριστιανική διδασκαλία

Έδωσες στον πολιτισμό μας ανθρωπιστικά στοιχεία

Και σε θαυμάζει, και σε δοξάζει ο ελληνικός λαός.