Η παράσταση «Αυτός, ο Άλλος και το Παντελόνι του» με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη θα παρουσιαστεί στις 4 και 5 Δεκεμβρίου 2023 (21:00) στο Αγρίνιο, στη σκηνή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) στο πλαίσιο συνεργασίας.

Να έχω έναν άνθρωπο…

Με αφορμή το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο δημοφιλής ηθοποιός Χρήστος Χατζηπαναγιώτης κι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, γνωστός μεταξύ άλλων και για τη θητεία του στο νεοελληνικό έργο, Μάνος Καρατζογιάννης παρουσιάζουν το μονόπρακτό του «Αυτός και το παντελόνι του», που ανέβηκε το Μάιο του 2018 στο Θέατρο Σταθμός, μαζί με τον «Επικήδειο» του ίδιου συγγραφέα σε ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Αυτός, ο Άλλος και το Παντελόνι του».

Η τόσο αστεία όσο και συγκινητική παράσταση – φόρος τιμής στον πατριάρχη του νεοελληνικού θεάτρου – που παρουσιάστηκε το περασμένο καλοκαίρι στον Πύργο Μπαζαίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νάξου, γενέτειρας του Ιάκωβου Καμπανέλλη, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές , θα έλθει στο Αγρίνιο για δύο μόνο παραστάσεις.

Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 15€- Φοιτητικά-Ανέργων: 13€

Προπώληση: More.com(Viva.gr) και στο

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΑΦΟΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΙ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΥ 10 , Τηλ.: 26410 28017

Συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Σκηνικό: Δημήτρης Καντάς
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπαθεοδώρου
Φωτογραφία: Γιώργος Καβαλλιεράκης
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Σημείωμα σκηνοθέτη

Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης μόνος του σκηνή. Ξανά. Γίνεται «Αυτός». Μιλά για το ξόδι κάποιου «Άλλου» και για το «Παντελόνι» του. Στο πρώτο μέρος της παράστασης, μέσα από έναν σπαρταριστό «Επικήδειο» μας χαρίζει – για άλλη μια φορά – αβίαστα το γέλιο σατιρίζοντας τη ματαιοδοξία και τις μικρότητες της ανθρώπινης φύσης.

Στο δεύτερο μέρος, το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται σπαρακτικός μονόλογος με μόνους ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού του. Συγκατοικεί με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά. Η υποσυνείδητη ανάγκη του να «έχει έναν άνθρωπο» εκφράζεται,
άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία.

Άλλωστε, η πίκρα, η γεμάτη από μοναξιά μελαγχολία, το καυστικό χιούμορ, η αγάπη και η νοσταλγία αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο των συγκεκριμένων μονόπρακτων αλλά κι ολόκληρου του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη που φέτος, εκατό χρόνια από τη γέννησή του, τιμάμε τη μνήμη του και την προσφορά του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία μας.

Μάνος Καρατζογιάννης

Σημείωμα συγγραφέα

Η αγάπη μου για τους μονολόγους είναι παλιά, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50, τότε που για πρώτη φορά είδα πως υπάρχουν και θεατρικά αυτής της μορφής. Ήταν και πάλι στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Έως τότε δεν ήξερα πως είναι δυνατόν να υπάρχει μονόπρακτο με ένα μόνο πρόσωπο επί σκηνής – κι όμως να μην είναι ένα. Ούτε θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι δυνατόν ένας ηθοποιός, όσο μάστορης κι αν είναι, να «μονολογεί» επί μισή ώρα επί σκηνής κι όμως να καθηλώνει τους θεατές.

Αυτός και το πανταλόνι του: Το 1957 – νομίζω την άνοιξη – ο Βασίλης Διαμαντόπουλος που ήδη είχε με πολύ μεγάλη επιτυχία παίξει μονολόγους σε πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης, είχε μια τολμηρή ιδέα… να εμφανιστεί σ’ ένα πρόγραμμα αποτελούμενο όλο από μονολόγους.
Στον Επικήδειο, το άλλο πρόσωπο, αυτό που χωρίς να φαίνεται και να ακούγεται συνομιλεί με το επί σκηνής, με ενδιέφερε όσο και το επί σκηνής πρόσωπο που βλέπουμε και ακούμε. Χωρίς να είναι παρών, ο θεατής θα έπρεπε σιγά-σιγά να αρχίσει να τον φαντάζεται, να τον γνωρίζει, ακόμα και να μαντεύει και τις αντιδράσεις του. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι πρώτος εγώέπρεπε να ξέρω εξίσου καλά με τον επί σκηνής χαρακτήρα και τον αφανή συνομιλητή του. Ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για ένα διάλογο όπου αφαιρέθηκε ένας από τους δύο «λόγους». Για να αποκαλυφθούν και οι δύο μέσα από την οικονομία του ενός. Ποια η διαφορά; Τεράστια θα ’λεγα. Τόση που σαν συνήθη διάλογο αυτό το μονόπρακτο δε θα  μού ’κανε κανένα κέφι να το γράψω.

Αυτή δα είναι και η μαγεία ενός μονολόγου, αυτή η μοναξιά του ενός προσώπου επί σκηνής, μοναξιά που ρευστοποιεί τα συγκεκριμένα του περίγυρου σε ύλη φαντασίας, ονείρου, σκέψης, δίνοντάς τους έτσι μιαν παραπανιστή σημασία και άπλα.

Ιάκωβος Καμπανέλλης (Από το πρόγραμμα της παράστασης της Γλυκερίας Καλαϊτζή «Άντρες σε κρίση» τη σεζόν 2004 – 2005 για το Θέατρο Αμαλία και την Πειραματική Σκηνή Τέχνης).

Έγραψαν για την παράσταση

Ο Χατζηπαναγιώτης, ένας ηθοποιός μεγάλης γκάμας και με μεγάλη πορεία στην κωμωδία τόσο στο θέατρο όσο και στη μικρή οθόνη, σκηνοθετημένος από τον Μάνο Καρατζογιάννη με οικονομία και υπολογισμένη κινησιολογία, κατέκτησε τον ρόλο σε τέτοιο βαθμό που κάθε ανάσα και κάθε παύση, κάθε στιγμή έκπληξης ή αγανάκτησης μέσα από την ερμηνεία του αποκτούσε μια λαμπερή και καθάρια υπόσταση. (..)
Ήταν μια βραδιά μεγάλης θεατρικής συγκίνησης, μια παράσταση αντάξια της μνήμης του σπουδαίου συγγραφέα που φέτος τιμούμε, μια ερμηνεία που ανανεώνει τόσο τα δύο υπέροχα κείμενα του νεοελληνικού θεάτρου όσο και τη σχέση του συγγραφέα με όσους κάποτε τον γνώρισαν μέσα από μνημειώδεις παραστάσεις όπως η «Αυλή των Θαυμάτων», το «Μεγάλο μας τσίρκο», η «Γειτονιά των αγγέλων», τα «Τέσσερα πόδια του τραπεζιού» και ταινίες όπως η «Στέλλα» του Κακογιάννη ή ο «Δράκος» του Κούνδουρου.
Χρήστος Παρίδης, Lifo, 5/8/22
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ερμηνεύει δύο εμβληματικούς μονολόγους του Ιάκωβου Καμπανέλλη | LiFO

Η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη καθοδήγησε σταθερά τον πολύ καλό ηθοποιό μας Χρήστο Χατζηπαναγιώτη να ενσαρκώσει και τους δύο ρόλους με
πολύ χιούμορ, μεγάλο πάθος και μεγάλη ανθρωπιά, περνώντας επιδέξια, σαν την κλωστή μέσα από τη βελόνα, ένα δυνατό αίσθημα ανάμικτο χαράς και λύπης. Το απλό, “φυσικό” σκηνικό του Δημήτρη Καντά, το ταιριαστό “κουστούμι” της Βασιλικής Σύρμα, η ωραία μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου έδεσαν το πράγμα.
Λέανδρος Πολενάκης, η Αυγή της Κυριακής, 28/08/22

Η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, λιτή, ισορροπημένη και μελετημένη στη λεπτομέρεια. Άλλωστε, ο ίδιος έχει εκφράσει την αγάπη του για τους μονολόγους. Στην παρούσα φάση, ευτυχεί να έχει κοντά του και να καθοδηγεί έναν πολύ καλό ηθοποιό, που δεν επαναπαύεται στις «ευκολίες» της αναγνωρισιμότητάς του, αλλά βουτά και κολυμπά σε βαθιές, όμορφεςθάλασσες. Ο λόγος για τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, ο οποίος προσωποποιεί τον ανθρώπινο πόνο με μέτρο, γνώση και εμπειρία. Καλείται να σκιαγραφήσειδύο χαρακτήρες αναλλοίωτους στον χρόνο. Η ερμηνεία του στον ιοβόλο «Επικήδειο», εντέχνως μετέωρη μεταξύ κωμικού και μακάβριου, με μια κρυφή παράνοια και απελπισία. Στον δεύτερο μονόλογο, ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά μία απίστευτης δύναμης ευαισθησία κι ένας πόνος ψυχής από μια τραγική φιγούρα που σε καθηλώνει. Η μουσική, του Αντώνη Παπακωνσταντίνου, χρωματίζει τις στιγμές, η ενδεικτική σκηνογραφία του Δημήτρη Καντά και τα απλά κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα κουμπώνουν στα κείμενα, οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου λειτουργούν διεισδυτικά.

Μια θεατρική παράσταση, αποκαλυπτική και καλοκουρδισμένη, με σεβασμό στον λόγο του Καμπανέλλη. Δύο μονόλογοι που αλιεύουν αναμνήσεις και προσωπικά βιώματα, προσφέροντας συγκίνηση και χαμόγελο στον θεατή.
Ντίνα Καρρά, ΑΥΤΟΣ, Ο ΑΛΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΤΟΥ | Κρατική |OnlyTheater – Onlytheater, 22/08/22

Η αγάπη του Ιάκωβου Καμπανέλλη για τους μονολόγους υπήρξε αδιαμφισβήτητα μεγάλη. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης μεγάλων επιτυχιών του νεοελληνικού θεάτρου, Μάνος Καρατζογιάννης καταπιάνεται σε αυτή την παράσταση με τον άνθρωπο, τις σκέψεις του σχετικά με τον θάνατο, τη ζωή, την απώλεια, την μοναξιά. Θέτει γερά θεμέλια, για να στηρίξει αυτά τα νοήματα σε δύο πολύ δυνατά μονόπρακτα. Δίχως επιτηδεύσεις, μελό συνθήκες ή ασταθείς ατάκες, μπόρεσε να «ξεκλειδώσει» έστω και κάποια κρυφή πτυχή της συνείδησης των θεατών.
Στο τιμόνι της ερμηνείας ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης. Ένας ηθοποιός που δεν μένει στην ασφάλεια των μεγάλων του τηλεοπτικών επιτυχιών, αλλά ρισκάρει, «βουτά» στα άδυτα του θεάτρου και πετυχαίνει. Μόνος επί σκηνής για άλλη μία φορά, κινείται και στέκεται άψογα, κουβαλώντας εμπειρία πολύτιμων χρόνων και ταλέντο ατόφιο.
Η παράσταση κατορθώνει μέσα από τα σημεία που παρουσιάζονται, να συγκινήσει, να προβληματίσει αλλά και να αφυπνίσει το φιλοθεάμον κοινό.
Μην την χάσετε. Θα με θυμηθείτε!
Θανάσης Ξάνθος, Τετράγωνο, 27/07/22

Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ρισκάρει θεατρικά και πετυχαίνει! – Tetragwno.gr

Έχω ακόμη στο μυαλό τις φωνές του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη και της Νένας Μεντή, στους δύο μονολόγους στο θέατρο «Σταθμός», στο Μεταξουργείο (Βίκτωρος Ουγκώ 55, έως και 3/6). Αρκεί κανείς να αφεθεί στο κείμενο και να θυμηθεί ότι θέατρο είναι κατά βάση κείμενο και το κείμενο είναι λόγος, αυτός που απελευθερώνει τον ηθοποιό και που δίνει στον σκηνοθέτη καύσιμο να
δημιουργήσει. Αφέθηκα λοιπόν σε δύο «κλασικούς» μονολόγους του νεοελληνικού θεάτρου, δύο κείμενα που πηγαίνουν σε βάθος, κείμενα –ευτυχώς– ρεπερτορίου. Ο Μάνος Καρατζογιάννης έφερε κοντά σε μια παραλληλία τους σπαρακτικούς μονολόγους δύο μεγάλων δημιουργών. Το κλασικό «Αυτός και το παντελόνι» (1958) του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με ενσωματωμένη κατανόηση κειμένου και ερμηνεία του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, και τον «Ουρανό κατακόκκινο» (1997) της Λούλας Αναγνωστάκη, με τη δωρική και βαθιά ερμηνεία της Νένας Μεντή.

Νίκος Βατόπουλος, Καθημερινή, 1/06/2018
Δύο μονόλογοι νεοελληνικού βίου | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (kathimerini.gr)

Στο πρώτο μέρος της παράστασης στο Θέατρο Σταθμός, ο ήρωας του Καμπανέλλη, που ενσαρκώνεται εξαιρετικά από τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, επιτυγχάνοντας να μεταδώσει απλόχερα σκέψεις και συναισθήματα στο κοινό, είναι “Αυτός” που συγκατοικεί μόνος με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά. Το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται ηχηρός μονόλογος, με ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού.
Η υποσυνείδητη ανάγκη “Αυτού” να έχει έναν άνθρωπο εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι ευαισθησία, κι άλλοτε πιο δραματικά, ως επανάσταση μέσης ηλικίας, που θα τον απαλλάξει από τις φοβίες, τον πόνο της απώλειας και το βάρος των προσωπικών επιλογών.
Ντέπυ Κορεντίνη, https://a8inea.com/o-ouranos-ke-to-panteloni-tou/

Ο Μάνος Καρατζογιάννης έπλασε με τα χέρια του το περιβάλλον, ακούμπησε πάνω στους ήρωες και στις ζωές τους κι έχτισε μια εικόνα σαν αυτές τις χιλιάδες καθημερινές, μέσα από τους τοίχους μας. Διάλεξε τους «ανθρώπους του», τους ενσαρκωτές, τους αγαπημένους ξένους και τους πρότεινε να έρθουν και να μας μιλήσουν ή καλύτερα μας άνοιξε μια πόρτα για να σταθούμε εμείς απέναντι και να τους ακούσουμε.
Στέλλα Μπινίκου,https://artic.gr/ouranos-panteloni-tou-kritiki/

Με λιτό μεστό λόγο είμαστε μπροστά σε έναν μονόλογο που ουσιαστικά είναι διάλογος «Αυτού» με το παρελθόν του, τις απώλειες του, τους φόβους του, τον έρωτα που τον προσπέρασε, τους ανθρώπους που αγάπησε.
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης καλείται να φέρει σε πέρας ένα εξαιρετικά δύσκολο ρόλο με «βαρύ» παρελθόν και ανταποκρίνεται στο μέγιστο βαθμό. Η φωνή του, η κίνηση του, το μαρτύριο του ήρωα του μας διαπερνά και μας επηρεάζει. Είναι εντυπωσιακό τελικά ένα κείμενο που γράφτηκε 60 χρόνια πριν να αγγίζει το σύγχρονο Έλληνα. Σε αυτόν τον αριστοτεχνικά πλασμένο μονόλογο αποδεικνύεται σολίστας. Κατορθώνει όχι μόνο να συγκινήσει, αλλά και να προβληματίσει το κοινό.

Νατάσα Κωνσταντινίδη,  http://www.texnes-plus.gr/index.php/theatro/eida/item/2856-eida-ton-ourano-kai-to-panteloni-tou-se-skinothesia-manou-karatzogianni

sinidisi.gr