Εδώ και σχεδόν 30 χρόνια (ναι, είναι αλήθεια, τόσα έχουν περάσει) οι νέοι –κάθε γενιάς και ηλικίας- τραγουδούν το «Λιωμένο Παγωτό». Ένα κομμάτι από τα θρυλικά «Ξύλινα Σπαθιά» βγαλμένο από τα «χρυσά» χρόνια της –τότε- αναγεννημένης ελληνικής ροκ.
Το συγκρότημα που συνδέθηκε με την Θεσσαλονίκη, παίρνοντας ουσιαστικά την σκυτάλη και συνυπάρχοντας για ένα διάστημα με τις «Τρύπες», τάραξε τα νερά στα ελληνικά μουσικά δρώμενα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με το πρώτο άλμπουμ τους να κυκλοφορεί το 1993, ακριβώς πριν από 30 χρόνια.
Τότε ήταν που το κοινό είχε την παρθενική επαφή του με τους ξεχωριστούς (και βιωματικούς σε μεγάλο ποσοστό) στίχους του Παύλου Παυλίδη, που μαζί με το υπόλοιπο αρχικό line up (Βασίλη Γκουνταρούλη στα πλήκτρα, Χρήστο Τσαπράζη στο μπάσο, Σταύρο Ρωσσόπουλο αρχικά στην κιθάρα και Πάνο Τόλιο στα τύμπανα) έφεραν μια νέα πνοή στην μουσική σκηνή της χώρας.
Ο δίσκος «Ξεσσαλονίκη» περιέχει 14 κομμάτια, εκ των οποίων σχεδόν τα μισά γίνονται αμέσως επιτυχίες δημιουργώντας ένα νέο φρέσκο ρεύμα στο λεγόμενο ροκ. Οι νέοι αγκαλιάζουν τον ήχο και τραγουδούν παντού το «Αδρεναλίνη», το «Τραίνο φάντασμα», και φυσικά το «Ο βασιλιάς της σκόνης», μετατρέποντας τα «Ξύλινα Σπαθιά» στην πιο δυνατή και αναγνωρίσιμη μπάντα του εγχώριου πενταγράμμου.
«Κι όμως είμαι ακόμα εδώ
κι αυτό το καλοκαίρι
λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι»…
Η δεύτερη στουντιακή δουλειά τους έρχεται δύο χρόνια αργότερα και ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι με την προηγούμενη. Σε στιγμές υψηλής καλλιτεχνικής δημιουργίας ο Παύλος Παυλίδης και οι συνεργάτες του μας προσφέρουν και άλλους «ύμνους» της εποχής, με τραγούδια σαν τα «Ό,τι θες εσύ», «Φωτιά στο λιμάνι» και «Ατλαντίς» να μας βάζουν βαθιά μέσα στην ψυχοσύνθεση και στα βιώματά τους τα οποία μετατρέπονται σε ένα κοινό κτήμα μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε ή μεγάλωνε με ανάλογες εμπειρίες και εικόνες.Στο ίδιο άλμπουμ βρίσκουμε και το «Λιωμένο Παγωτό». Ένα τραγούδι με ξεσηκωτικό ρυθμό, σχεδόν καταιγιστικό και στίχους η ερμηνεία των οποίων είναι πολύ διαφορετική από αυτή που νομίζουν οι περισσότεροι.
Μόνο οι μυημένοι γνώριζαν το πραγματικό νόημα, είτε από δική τους προσωπική εμπειρία, είτε επειδή κάποιος κοντινός τους άνθρωπος περνούσε το ίδιο δράμα… Ο στίχος φαίνεται να αναφέρεται στην χρήση ναρκωτικών και συγκεκριμένα στην ηρωίνη…
Το «λιωμένο παγωτό» είναι ένας όρος που περιγράφει εκείνη την εικόνα την ώρα της χρήσης, όταν η βελόνα έχει εισχωρήσει και λίγο πριν ξεκινήσει το ταξίδι, αναμειγνύεται με το αίμα με την ουσία, δημιουργώντας την αίσθηση του παγωτού που έχει λιώσει…
Όσο για το «είχα πει θα φύγω, είχα πει», δεν είναι τίποτα λιγότερο από την παραδοχή της δυσκολίας να ξεφύγει κανείς από τα δεσμά της εξάρτησης, έρμαια της οποίας παραμένουν οι χρήστες…
