ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ Βιβλιοπαρουσίαση
Γράφει η Αναστασία Σκορδοπούλου, μαθήτρια 2ου Γυμνασίου Αγρινίου
Ο Φλεβάρης αυτής της χρονιάς, έμελλε να τελειώσει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Αργά το βράδυ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, η είδηση για σύγκρουση δύο τρένων άρχισε να μεταδίδεται ταχύτατα και όλοι ευχόμασταν να μην υπάρχουν νεκροί. Η πραγματικότητα ωστόσο, όχι μόνο μας διέψευσε, αλλά η λίστα των νεκρών άνοιξε και δεν είχε τελειωμό…
Μέρα με τη μέρα μαθαίναμε ένα καινούργιο όνομα θύματος, μέρα με τη μέρα μία οικογένεια έχανε την τελευταία της ελπίδα και βυθιζόταν στη θλίψη. Και μαζί τους κι εμείς. Οι νεκροί ήταν κυρίως νέα παιδιά, φοιτητές και φοιτήτριες που είχαν ταξιδέψει στα σπίτια τους για τις Απόκριες και γυρνούσαν στον τόπο των σπουδών τους, ανυποψίαστοι για την τραγική τύχη που τους περίμενε σε εκείνες τις ράγες. Άλλοι είχαν ταξιδέψει για δουλειές, ένας πατέρας έκανε δώρο στο γιο του μία μέρα παραπάνω στην Αθήνα, δώρο για τα 15α γενέθλιά του, με αποτέλεσμα να πάρει αυτό το τρένο. Η τύχη όμως…
Τύχη; Ήταν τυχαίο αυτό που συνέβη; Τι σημαίνει τύχη; Όχι. Το δυστύχημα αυτό αποκάλυψε πως δεν ήταν η τύχη που καταδίκασε 57 ανθρώπινες ψυχές. Ήταν ένα έγκλημα από χέρια άλλων ανθρώπων. Αποκαλύφθηκε πως χρόνια κρατικής αδιαφορίας και παραλείψεων οδήγησαν 57 αθώους ανθρώπους σε ένα φριχτό θάνατο. Οι οικογένειες παραλάμβαναν σχεδόν άδεια φέρετρα, η σύγκρουση εξαΰλωσε πολλά από τα θύματα.
Όλη η Ελλάδα θρηνούσε και μαζί της κι εμείς. Όλη η Ελλάδα ήταν εξοργισμένη και μαζί της κι εμείς. Ένα τέτοιο συνταρακτικό γεγονός δεν θα μπορούσε να μη συζητηθεί στο σχολείο μας. Τα συναισθήματά μας πολλά και έντονα. Θλίψη, στενοχώρια, συμπόνια για τις οικογένειες, αλλά και θυμός, αγανάκτηση για τους πολιτικούς που δεν υπολογίζουν τον άνθρωπο, που δεν βλέπουν πέρα από το κέρδος.
Τότε γεννήθηκε, με την προτροπή της καθηγήτριάς μας κυρίας Μ. Αγγέλη, μία ιδέα. Να αποτυπώσουμε τα συναισθήματα αυτά. Αποφασίσαμε λοιπόν, να εκφραστεί ο καθένας μας με τον τρόπο που εκείνος ένιωθε καλύτερα. Έτσι, κάποιοι από εμάς έγραψαν ποιήματα, άλλοι επέλεξαν πεζό λόγο και άλλοι διάλεξαν να ζωγραφίσουν. Στη συνέχεια, παρουσιάσαμε τα έργα μας στην τάξη και η κυρία Αγγέλη πρότεινε να βρούμε ένα τρόπο να επικοινωνήσουμε τα μηνύματα αυτά έξω από τα όρια του σχολείου μας. Το αποτέλεσμα είναι αυτό εδώ το βιβλίο.
Όταν το είδαμε στην τάξη, τυπωμένο, όταν διαβάσαμε όλα όσα έγραψαν οι μαθητές και των άλλων τάξεων, όταν είδαμε τις ζωγραφιές, νιώσαμε μεγάλη συγκίνηση! Ήταν ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις αθώες ψυχές που χάθηκαν. Ήταν η δική μας προσπάθεια να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη τους, να καταγγείλουμε την αδικία. Ήταν η κραυγή μας απέναντι σε ένα κράτος που δεν νοιάζεται για εμάς.
Όλοι οι μαθητές νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε την κυρία Αγγέλη για την ευκαιρία που μας έδωσε να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε, να εκφραστούμε!
Θα θέλαμε να αφιερώσουμε αυτό το βιβλίο στους νέους αυτούς ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τα όνειρά τους. Στις οικογένειές τους, στους φίλους τους, σε όλους όσους τους αγάπησαν και τώρα πρέπει να ζουν με τον πόνο της άδικης απώλειας.
Θα θέλαμε να τους δώσουμε την υπόσχεση πως δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ, κι ας μην τους γνωρίζαμε προσωπικά. Και να τους δώσουμε την υπόσχεση πως, ως πολίτες, δεν θα συμβιβαστούμε ποτέ με κάτι λιγότερο από αυτό που μας αξίζει.
