Ο Γιώργος Λιάβας σε συνέντευξη στο SDNA υπογραμμίζει τη σημασία που έχει να είσαι ντόπιος παίζοντας για τον Παναιτωλικό και δηλώνει έτοιμος να κάνει το καλύτερο δυνατό για ν’ ανταποδώσει τη στήριξη που έλαβε από τον σύλλογο κατά το διάστημα της περιπέτειάς του.

Αντιμέτωπος με την κακοδαιμονία, ο 22χρονος αμυντικός έμεινε στα πιτς για πάνω από έναν χρόνο αλλά αυτό δεν κατέστη εφικτό να του στερήσει τη δυνατότητα να γυρίσει σε δράση κάτι που έπραξε τον περασμένο Μάιο, φορώντας ξανά τη φανέλα του αγαπημένου του Παναιτωλικού ως αλλαγή στο παιχνίδι με τον Ιωνικό.

-Λίγο πριν κλείσεις τα 19, έγινες ο νεότερος αρχηγός στην ιστορία του Παναιτωλικού. Τρία χρόνια μετά, στα 22 σου πλέον, βρίσκεσαι ακόμα εδώ, ως ένας από τους παλαιότερους παίκτες του ρόστερ. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;

«Για κάθε Αιτωλοακαρνάνα είναι τιμή και περηφάνεια να εκπροσωπεί τον Παναιτωλικό. Αυτό με τα χρόνια με έκανε χαρούμενο. Η ομάδα με στήριξε. Η χρονιά μας φέτος είχε σκαμπανεβάσματα, κάναμε καλή πορεία στον πρώτο γύρο, αλλά μετά λόγω κάποιων συνθηκών, δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε. Δεν είχαμε τύχη και ήρθαν άσχημα αποτελέσματα».

-Είσαι ένα πολυεργαλείο για κάθε προπονητή, αφού σε έχουμε δει να αγωνίζεσαι ως δεξί μπακ, «6άρι», ακόμη και στόπερ. Εσύ ποια θεωρείς ότι είναι η φυσική σου θέση;

«Χρειάστηκε πολλές φορές να βοηθήσω την ομάδα σε διαφορετικές θέσεις, δεν ήταν πρόβλημα για μένα. Θεωρώ ωστόσο ότι μπορώ να δώσω πιο πολλά στον άξονα».

-Αν και πολύ μικρός ηλικιακά, έχεις καθιερωθεί στην συνείδηση του κόσμου ως «παλιός» στο κλαμπ. Οι δικές σου φιλοδοξίες όμως, ποιες είναι; Ποιες είναι οι κορυφαίες σου στιγμές; 

«Μετά από δύο δύσκολους τραυματισμούς και αποχή, θέλω να βρω τα πατήματά μου. H χρονιά πέρσι ήταν προσαρμογής, επιθυμώ μέσα από την ομάδα να βοηθηθώ και να τη βοηθήσω να πετύχει τους στόχους της. Είναι σαν οικογένεια για μένα και θέλω να της ανταποδώσω τη στήριξη. Τώρα για τις στιγμές δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που φόρεσα το περιβραχιόνιο του αρχηγού και τη μάχη που δώσαμε μέχρι τέλους για να παραμείνουμε απέναντι στην Ξάνθη. Μετά σίγουρα η πρώτη μου κλήση στην Εθνική όντας 14 αλλά και το πρώτο γκολ μαζί της. Είναι μεγάλη ανταμοιβή για μένα να είμαι διεθνής και ονειρεύομαι να βρεθώ στην ανδρών».

–Αντίστοιχα χωρίς αμφιβολία, οι πιο δύσκολες σου στιγμές ήταν οι τραυματισμοί. Πώς το αντιμετώπισες; Θεώρησες ότι σε πήγε πίσω πάνω που διέγραφες ανοδική πορεία; 

«Οι τραυματισμοί ήταν μεν δύσκολοι αλλά έφτιαξαν τον χαρακτήρα μου. Είδα το ποδόσφαιρο με διαφορετική -πιο ώριμη- ματιά και έμαθα πολλά».

–Σίγουρα ένα από τα πιο ισχυρά κομμάτια του συλλόγου είναι ο κόσμος του. Ως ένα παιδί του αλλά και της περιοχής, πώς λαμβάνεις εσύ τις αντιδράσεις και τη στήριξή του; 

«Πριν ενταχθώ στην ακαδημία, έβλεπα αγώνες της ομάδας με τους γονείς μου έχοντας διαρκείας. Την αγαπάς, δένεσαι πολύ, σε κάνει να ξεχνιέσαι, σου δίνει χαρά αλλά και λύπη μαζί. Είναι όλη η ζωή σε μια μικρογραφία, πολλές φορές τα παιδιά που είναι ντόπιοι θα τ’ ακούσουν λίγο παραπάνω από ξένους ή τους Έλληνες που δεν κατάγονται από το Αγρίνιο. Είναι καλό όμως το να είναι κοντά ο κόσμος και να τη στηρίζει».

-Κλείνοντας, ήταν μία ιδιαίτερη σεζόν για τον Παναιτωλικό και στο διοικητικό κομμάτι, η άφιξη της οικογένειας Καμίνσκι έστρεψε τα φώτα επάνω της. Όντας εκ των αρχηγών της ομάδας, πώς λαμβάνατε εσείς οι ποδοσφαιριστές τις όποιες ειδήσεις υπήρχαν σχετικά με το ζήτημα αυτό;

«Εντάξει σαν ποδοσφαιριστές του συλλόγου είχαμε και το μυαλό μας δεδομένα σε αυτό που συνέβαινε. Μπορώ να πω όμως ότι ο κ. Κωστούλας ήταν και είναι εκεί για να μας στηρίζει στον αγώνα που κάναμε ολόκληρη τη χρονιά».

Πηγή: sdna.gr