«Δειλία είναι να γνωρίζεις το καλό(σωστό) και να μην το κάνεις»
Κομφούκιος

Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος*

Είναι σε όλους φανερό, η Ευρώπη που θέλαμε και θέλουμε δεν υπάρχει ... Οι παράνομοι δυνατοί κατασπαράζουν χωρίς σταματημό τους αδύναμους του δίκιου. Όμως ο απαράμιλλος Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έλεγε πως, ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν θέλει να τον σηκώσει. Η Ευρώπη που θέλουμε δεν υπάρχει. Στο μέλλον οι Έλληνες μαζί με τους άλλους λαούς θα επιδιώξουμε και θα ζωντανέψουμε την Ευρώπη που επιθυμούμε. Την Ευρώπη των αλληλέγγυων λαών... Μέχρι τότε θα περάσει καιρός, θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια… Ας δούμε τη σημερινή πραγματικότητα.
Βρισκόμαστε εδώ και 14 χρόνια, πότε έντονα και για πρακτικά ζητήματα και πότε απλώς φιλοσοφώντας, αντιμέτωποι με το δίλημμα αν το ευρώ ωφέλησε την Ελλάδα και την Ελληνική οικονομία ή όχι. Στους ανά την επικράτεια καφενέδες, μέχρι πριν από λίγα χρόνια (για να ακριβολογούμε πριν το 2010, που μπήκαμε στα μνημόνια του ΔΝΤ και της ΕΕ), οι συζητήσεις έγερναν προς τη μεριά του όχι, ότι δηλαδή το ευρώ έβλαψε τη χώρα, ως οικονομία γενικά, αλλά και την τσέπη του καθενός χωριστά.
Τα παραδείγματα απλά και στέρεα τεκμηρίωναν τις περισσότερες φορές τις απόψεις αυτών που υποστήριζαν την άποψη, πως το ευρώ μας έβλαψε. Έλεγαν π.χ. ένα μπουκαλάκι νερό το αγοράζαμε προς 50 δρχ. και αμέσως μετά 50 λεπτά του ευρώ, δηλαδή 170, 38 δρχ. Βέβαια κάποιοι ψέλλιζαν ότι κέρδιζαν αυτοί που εμφιαλώνουν ή πουλάνε το νερό. Το επιχείρημα όμως είναι αστείο, αν σκεφτούμε την αντιστοιχία των εμφιαλωτών προς τους καταναλωτές νερού και την τεράστια αύξηση στα κόστη εμφιάλωσης, διακίνησης κλπ. Αυτό που άμεσα έβγαινε (και βγαίνει) ως συμπέρασμα είναι η ανευθυνότητα της πολιτείας ή η σκόπιμη παράλειψή της (ύστερη περίοδος Σημίτη και περίοδος Καραμανλή του 2ου) για συντονισμό και αντιστοίχιση του ευρώ με τις πριν (επί δραχμής) τιμές, πχ ένα μπουκαλάκι νερό των 50 δρχ θα έπρεπε να πουλιέται προς 14,67 λεπτά. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα ο Έλληνας πολίτης-καταναλωτής πληρώνει αύξηση στο νερό αύξηση 35, 33 λεπτά ( 120, 38 δρχ περισσότερο), αύξηση δηλαδή 240,76% !!! Τελικά είναι απλό και ευνόητο, ότι απ’ τις τεράστιες αυτές αυξήσεις, ωφελήθηκαν μόνο οι κυρίαρχοι του γερμανοκρατούμενου ευρωτραπεζικού συστήματος, σε βάρος των χωρών και των πολιτών.
Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα.
Για τη συντομία του λόγου, απλώς επισημαίνουμε ότι μέχρι το 2010, όταν οι ανάγκες εύκολα ή κάπως δύσκολα καλύπτονταν, η μεγάλη πλειονότητα του Ελληνικού πληθυσμού, χωρίς ταμπού, συζητούσε και τις αρνητικές συνέπειες της ένταξης της χώρας μας στην ευρωζώνη. Μάλιστα σ’ αυτές τις επισημάνσεις σε διάφορες πολιτικές συναθροίσεις, όπου συμμετείχαν και οι κάθε φορά συστημικοί «φιλοευρωπαίοι» πολιτικοί, προς άγραν ψήφων, αν και υπερασπίζονταν την ευρωζώνη, ουδέποτε χαρακτήρισαν τη συζήτηση για τη δραχμή επικίνδυνη.
Παρ’ όλη τη λαϊκή αμφισβήτηση του ευρώ, στρατηγικά η ευρωζώνη θριάμβευε σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων και των εθνικών οικονομιών. Καμία σύγκλιση, αποκλίσεις και ανισότητες πολλές και τεράστιες.
Σήμερα, που η Ελλάδα βρίσκεται στην τρικυμία και μεσοπέλαγα, το πολιτικό και μιντιακό σύστημα, υπηρετώντας το τραπεζικό κατεστημένο του ευρώ όχι μόνο θεωρούν τη συζήτηση εξόδου απ’ την ευρωζώνη επιζήμια, αλλά απειλούν ότι ενδεχόμενο εξόδου απ’ την ευρωζώνη θα οδηγήσει τη χώρα και το λαό στον όλεθρο. Και βαφτίζουν αντιδυτικούς ή αντευρωπαίους όσους τεκμηριωμένα διατυπώνουν άλλη γνώμη απ’ την «ευρωλαγνική», δημιουργώντας πολιτικοϊδεολογικά ταμπού για όσους σκέφτονται αλλιώς.
Ας δούμε μερικά στοιχεία.
Τα τελευταία έξη χρόνια η Ελληνική κοινωνία στενάζει από πρωτοφανείς φόρους στην ιστορία της. Ακόμα και οι υγιείς (το 2010) επιχειρήσεις παραπαίουν ή έκλεισαν λόγω κατακόρυφης πτώσης του τζίρου τους και αλματώδους αύξησης των χρεών (εφορία, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, προμηθευτές, ακόμα και προσωπικό) οδηγώντας στην ανεργία τεράστια τμήματα του πληθυσμού. Έτσι με τις πολιτικές των μνημονίων και τα μέτρα που λαμβάνονται, επειδή ίδια ακριβώς μέτρα δεν απέδωσαν σε προηγούμενη φάση, απλώς επιταχύνουν το φαύλο κύκλο του χρέους, οδηγείται η χώρα σε πλήρη αποσύνθεση.
Βέβαια η Ελληνική κοινωνία εξακολουθεί προς το παρόν να υπάρχει(έστω κακήν κακώς) κι αυτό, δηλαδή το γεγονός ότι υπάρχει, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, τώρα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πριν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τα δεκανίκια τους, ότι τα μνημόνια μας έσωσαν απ’ τη συντέλεια.
Άραγε όλα αυτά τα έξη μνημονιακά χρόνια υπάρχει κάποιος που ωφελείται απ΄ τις εφαρμοζόμενες πολιτικές; Η απάντηση είναι σίγουρα ναι. Δε γίνεται να εφαρμόζονται πολιτικές που βλάπτουν τους πάντες. Αν ήταν έτσι οι πάντες, μηδενός εξαιρουμένου, θα αντιδρούσαν. Είναι όμως ηλίου φαεινότερο ότι το πολιτικό σύστημα, σε εναγκαλισμό με το μιντιακό σύστημα υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και αυτό θα κάνουν για όσο χρόνο μπορούν, για όσο χρόνο η κοινωνία που βάλλεται δεν αντιδρά, δεν αντιστέκεται και δεν ελπίζει σε άλλη προοπτική. Και τα συμφέροντα αυτά δεν είναι άλλα από αυτά που ικανοποιούν το γερμανό αρχιτοκογλύφο και τους άλλους Ευρωπαίους-διεθνείς τοκογλύφους που προστατεύονται απ’ την ομπρέλα του ΔΝΤ.
Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές εδώ και πολλά χρόνια, πολύ πριν τα μνημόνια ακόμα και πολύ πριν την τυπική δημιουργία του ευρώ, υπηρετούν τις τράπεζες και το κεφάλαιο που συγγενεύει κερδοσκοπικά μ’ αυτές, όχι μόνο αγνοώντας τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες που δημιουργούνται γενικά, αλλά στοχευμένα επιδιώκοντας τη διάλυση της μέχρι πρότινος μεσαίας τάξης(επαγγελματιών και αγροτών) και των εργασιακών σχέσεων, για ανεμπόδιστη συγκέντρωση του πλούτου σε όσο το δυνατόν λιγότερα χέρια.
Είναι ολοφάνερο πως η σημερινή ΕΕ και κυρίως η ευρωζώνη αυτό το στόχο υπηρετεί. Όσοι κατηγορούν αυτούς που σκέπτονται κριτικά απέναντι στο ευρώ, υπηρετούν μια Ευρώπη ολοκληρωτική, που καμία σχέση δεν έχει με τη σύγκλιση των οικονομιών, και την ελεύθερη επικοινωνία λαών και πολιτισμών. Υπηρετούν μια Ευρώπη που ευνοεί μόνο τους τραπεζίτες της Φρανκφούρτης και τον περίγυρό τους. Δυστυχώς οι τραπεζίτες ποδηγετούν τις χώρες και τις πρόθυμες κυβερνήσεις τους. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα.
Σήμερα μόνο ο λαϊκός παράγοντας στην Ελλάδα και διεθνώς μπορεί να αλλάξει το ρου της ιστορίας. Χρειάζονται όμως κατά τη γνώμη μας τρεις βασικές προϋποθέσεις.
⦁ Η κατανόηση ότι η αποτελεσματικότητα του πολιτικού δημοκρατικού αγώνα έχει κόστος. Χρειάζεται συμμετοχή, ενημέρωση, δράση. Η ανάθεση των αποφάσεων στους λίγους πάντα θα κάνει τον πολιτικό αγώνα επισφαλή και σίγουρα ελλειμματικό από άποψη δημοκρατίας. Η λαϊκή-κοινωνική συμμετοχή στην πολιτική δράση, συνεπώς είναι προϋπόθεση απόλυτη. Σ’ αυτήν τη πολιτική αγωνιστική συμμετοχή η νεολαία καλείται να αναλάβει καίριο και πρωταγωνιστικό ρόλο.

⦁ Οι καθαροί πολιτικοί στόχοι και η απλότητα στη διατύπωσή τους. Το που θέλουμε να πάμε, με ποιους θα πάμε, πως θα πάμε, ποια είναι τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και ασφαλώς ποιες οι πιθανές δυσκολίες, πρέπει να διατυπωθούν και να διατυπώνονται σταράτα.

⦁ Ο πολιτικός αγώνας οφείλει να συνδεθεί με το λαϊκό κίνημα και τον πολιτισμό με διαρκή και αμφίδρομη επικοινωνία. Ο πνευματικός κόσμος οφείλει να σκεφτεί και να δράσει (και) πολιτικά στην κατεύθυνση απελευθέρωσης της Ελλάδας ΚΑΙ της Ευρώπης από τη γερμανική φυλακή του ευρώ και τις αντικοινωνικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ.

Η σημερινή κατάσταση στην ΕΕ και οπωσδήποτε στη ευρωζώνη δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Οι χώρες και οι λαοί βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο να καταπλακωθούν από τα ερείπια του μεγάλου σεισμού. Οι πρώτες μεγάλες δονήσεις βεβαιώνουν τα μελλούμενα. Το Brexit, το μεγάλο γαλλικό απεργιακό κίνημα, η αντίθεση των πολωνών στο ευρώ, η ακύρωση των διαδικασιών ένταξης στην ΕΕ της Ελβετίας (της κεντρικότερης χώρας της Ευρώπης), οι τεράστιοι κλυδωνισμοί στις τράπεζες (βλέπε Ιταλία), μαρτυρούν ότι η ευρωζώνη και οι πολιτικές της ΕΕ δεν έχουν μέλλον. Το ταμπού της αντίθεσης και της ρήξης με της πολιτικές της ΕΕ και της εξόδου από το ευρώ έπεσε.

Πρέπει βέβαια πάντα να είναι ξεκάθαρο, πώς άλλο είναι η Ευρώπη και άλλο το ευρώ και οι πολιτικές της ΕΕ. Η Ελλάδα δεν θα πάψει ποτέ να ανήκει στην Ευρώπη γεωγραφικά και πολιτιστικά, αν βγει απ’ την ευρωζώνη κι αν έρθει σε ρίξει με τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό. Η Ευρώπη του διαφωτισμού και του Ουμανισμού(ανθρωπισμού), που υπήρξε ως μεγάλο κίνημα αξιών και ανάτασης του ανθρώπου και που πάντα θα είναι το ζητούμενο, είναι ξένη και ασυμβίβαστη με την ευρωζώνη και τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό της ΕΕ.

Όσο γι’ αυτούς που μας κατηγορούν για αριστερό «αντιευρωπαϊσμό», παίρνουν απάντηση απ’ την ίδια την καταστρεπτική πορεία της ΕΕ και της ευρωζώνης. Κι ακόμα πρέπει να επισημανθεί πως η σύγχρονη ευρωπαϊκή καταξίωση της Ελλάδας έχει έρθει πολύ πριν την συγκαλυμμένη ιμπεριαλιστική ευρωπαϊκή συμφωνία για την εξασφάλιση της πολεμικής βιομηχανίας (1952), που ονομάστηκε Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα-Χάλυβα, που εξελίχθηκε σε ΕΟΚ και σήμερα σε ΕΕ. Ο Καζαντάκης, ο Σεφέρης, ο Αξελός, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Σεφέρης, ο Καστοριάδης, ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης και πλήθος άλλων Ελλήνων-διεθνών πνευματικών και πολιτικών φυσιογνωμιών στην Ευρώπη και Παγκόσμια, δεν περίμεναν τους εθελόδουλους των ευρωτοκογλύφων για να δημιουργήσουν Ελληνικά, Ευρωπαϊκά και Οικουμενικά, δεν περίμεναν τα μνημόνια, για να κάνουν γνωστή τη σύγχρονη Ελλάδα.

Οι λαοί και μαζί ο Ελληνικός λαός θα περιμένουν την καταπλάκωσή τους απ’ τα ερείπια της ευρωζώνης ή θα προετοιμάσουν μια πορεία διαφορετική, στο καθαρό πεδίο της νομισματικής κυριαρχίας, της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας; Το δίλημμα είναι πλαστό. Επιλογή με ελπίδα είναι μόνο η δεύτερη. Η πρώτη επιλογή είναι η δειλία του σκότους.

Οι δημοκρατικές, αριστερές, πατριωτικές αντιμνημονιακές δυνάμεις οφείλουν ετοιμότητα για ένα μεγάλο πολιτικό λαϊκό μέτωπο, για την ανατροπή του έντρομου μνημονιακού πολιτικού κατεστημένου, που όψιμα πασχίζει με τερτίπια ψευτοαναλογικών εκλογικών νόμων να εκτονώσει τη λαϊκή οργή. Αυτό το μεγάλο λαϊκό μέτωπο θα οδηγήσει σε συντεταγμένη και ασφαλή έξοδο της χώρας απ’ την ευρωζώνη, με προοπτική την πλήρη ανασύνταξή της .

Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ εργάζεται σ’ αυτήν την κατεύθυνση, με πολιτική σαφήνεια στις θέσεις της, με τεκμηρίωση και αγώνες για αφύπνιση της Ελληνικής κοινωνίας και ανάκτησης του ηθικού της, μετά την τελευταία προδοσία που υπέστη από τη νεομηνονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και την πολύχρονη βάναυση επίθεση που δέχεται από τις μνημονιακές πολιτικές.

* Ο Γιώργος Παληγεώργος είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Λαϊκής Ενότητας