Ένα ποιήμα αφιέρωμα στο Έλληνα πολιτικό και ποιητή, κορυφαία μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα, Αλέκο Παναγούλη μας απέστειλε ο ποιητής Ισίδωρος Καρδερίνης και σας το παρουσιάζουμε:

Ωδή στον Αλέκο Παναγούλη

Ω ήρωα των ηρώων του αντιδικτατορικού αγώνα

Στη Γλυφάδα πρωτοείδες του ήλιου το χρυσό φως

Τα λουλούδια γιόρταζαν στ’ ουρανού τον ανθώνα

Και του Ιούλη σ΄ αγκάλιαζε ο θερμός ανασασμός.

Του φοιτητικού κινήματος ήσουν μορφή ηγετική

Στην καρδιά σου πάθος σφοδρό για τη Δημοκρατία

Στα φωτερά σου μάτια πύρινη φλόγα αγωνιστική

Και στα στήθη σου γενναιότητα κι ανδρεία.

Κι όταν βγήκαν τα τανκς με δυνατό κροταλισμό 

Έδωσες όρκο ιερό να πολεμήσεις τη Δικτατορία

Οι μύες του προσώπου σου έσφιγγαν από θυμό

Και στα ροδαλά σου χείλη λόγια μ’ ευψυχία.

Τρισκότεινα ξημερώματα ενός Απρίλη θλιβερού

Κι η Ελλάδα αλυσοδεμένη, μουντή και παγωμένη

Οι στρατιωτικοί περιπολούσαν με τα όπλα παντού

Κι η γαλανόλευκη σημαία κυμάτιζε προδομένη.

Οι πόρτες έσπαγαν και μπαίναν μέσα οι ασφαλίτες

Και παίρναν για την εξορία δημοκρατικούς πολίτες

Της Ιστορίας το βιβλίο σε μια ακόμα μελανή σελίδα

Και στου καιρού τη μαύρη αγκαλιά η καταιγίδα.

Η χώρα είχε μπει στον γύψο, πληγωμένος ο λαός

Βασανιστήρια, φυλακίσεις, φόνοι, φόβος ισχυρός

Αλλά και μεσαίωνας πνευματικός και πολιτιστικός

Καταργημένες οι ελευθερίες και μόνο κοπετός.

Λιποτάχτησες απ’ το στράτευμα ένα μήνα μετά

Στο οποίο ήσουν ατρόμητος έφεδρος αξιωματικός

Δεν άντεχες να υποκύπτεις στης Χούντας τη λαλιά

Και βιαζόσουν να γίνεις πολεμιστής του φωτός.

Έφυγες τον Ιούνη  μυστικά για την Κύπρο μ’ ορμή

Για να οργανώσεις της αντίστασης ένοπλο κίνημα

Συνεργάστηκες εκεί για να λάβεις βοήθεια οπλική

Για τη δολοφονία του Παπαδόπουλου για ξεκίνημα.

Ένα χρόνο μετά μες στου Αυγούστου την αιθρία

Του είχες στήσει λίγο έξω απ’ τη Βάρκιζα καρτέρι

Ξάφνου του Δικτάτορα η λιμουζίνα με τη συνοδεία

Κι αμέσως στον πυροκροτητή το δεξί σου χέρι.

Μια έκρηξη τρομερή αλλά για μια σταλιά αποτυχία

Του τύραννου σώθηκε από θαύμα η κακοποιός ζωή

Στα βράχια τ’ απόκρημνα σε συνέλαβε η Αστυνομία

Και σε μετέφεραν στης ΕΣΑ την κόλαση τη φρικτή.

Εκεί ο Θεοφιλογιαννάκος, ο αρχιβασανιστής σου

Σε ανέκρινε με φάλαγγα, μ’ ανηλεή γρονθοκοπήματα

Μ’ εγκαύματα, μ’ άγρια ραβδίσματα, με σύρματα

Μα ατσαλένια και παροιμιώδης η αντοχή σου.

Ο Θεοφιλογιαννάκος κι άλλοι βασανιστές μανιασμένοι

Σου έβαζαν μες στην ουρήθρα βελόνα πυρακτωμένη

Και ράγιζε άναυδη του βασανιστηρίου κάθε κολώνα

Μα εσύ είχες μέσα σου του Χριστού την εικόνα.

Αρνιόσουν το φαγητό μετά τον βασανισμό σου

Σε πήγαν στο νοσοκομείο με πληγές και σε κώμα

Δεν μπορούσαν να συνθλίψουν τον ψυχισμό σου

Και σ’ αλυσόδεσαν σαν λήσταρχο πάνω στο στρώμα.

Συνήλθες κι ήρθε ο Θεοφιλογιαννάκος αγριεμένος

«Μίλα ή θα σε κάνω να μιλήσεις εγώ» είπε με μανία

Τον έφτυσες στο πρόσωπο μ’ απέχθεια κι αηδία

Και σου έδωσε μια πολύ γερή γροθιά με μένος.

Τότε άρχισε να ρέει σαν ποτάμι κόκκινο το αίμα

Απ’ τη μύτη σου στο στήθος που ήτανε από γρανίτη

Δίπλα ήταν κι ο Ιωαννίδης και σου έκανε ένα νεύμα

«Θα σε τουφεκίσω» είπε «να το ξέρεις, ρε αλήτη».

Η δίκη σου ξεκίνησε τον Νοέμβρη στο στρατοδικείο

Και σε καταδίκασαν δις εις θάνατο με μια κραυγή

Στρατοδίκες που από μέσα τους έβγαζαν το θηρίο

Κι η απολογία σου μνημειώδης και συγκλονιστική.

«Δεν υπάρχει» είπες «Κύκνειο άσμα ωραιότερο

Για κάθε αγωνιστή απ’ τον ρόγχο τον επιθανάτιο

Μπροστά στης τυραννίας τα στημένα πολυβόλα»

Κι υποκλινόταν αβρά ο ήλιος κι άνθιζε μια βιόλα.

Ένα κύμα διεθνές ξέσπασε για να μην εκτελεστείς

Έγιναν διαδηλώσεις κι επιδόθηκαν ψηφίσματα

Απ’ του κόσμου τα χείλη στάλαζαν λόγια οργής

Μα και προσωπικότητες έκαναν έντονα διαβήματα.

Ο Λίντον Τζόνσον, ο Ου Θαντ, ο Αντρέ Μαλρό

Ο πάπας Παύλος ο Στ’, ο Περτίνι με δυναμισμό

Ζήτησε  απ’ τη Βουλή να μην γίνει το έγκλημα αυτό

Κι ο Δικτάτορας κάμφθηκε με δυσκολία και θυμό.

Φυλακισμένος στην Αίγινα και μετά στο Μπογιάτι

Σ’ ένα κελί που ’μοιαζε με τάφο έζησες έναν εφιάλτη

Κι έσπασες της ανθρώπινης αντοχής τον φράχτη

Και σε θαυμάζει κάθε άτομο με ψυχή π’ αστράφτει.

Έγραφες ποιήματα στους τοίχους του κελιού σου

Μα ούτε μ’ ερυθρό στυλό ούτε με κόκκινη μπογιά

Κι οι αδαείς μισθοφόροι δεν υποπτεύονταν διόλου 

Το πορφυρένιο αίμα που στις φλέβες σου κυλά.

Εσύ ήσουν και της αντίστασης ο εξέχων ποιητής

«Η πολιτική είναι καθήκον κι η ποίηση ανάγκη»

Τα λόγια σου, τα λόγια μιας ανυπόταχτης ψυχής

Που σαν γαρίφαλα βλάσταιναν στον κήπο της αυγής.

Επιχείρησες επίμονα ν’ αποδράσεις τέσσερις φορές

Άλλοτε μ’ αποτυχία κι άλλοτε με μια επιτυχία  

Πάντα όμως συνελήφθης κι επέστρεψες στο χθες

Χάνοντας ακαριαία την ποθούμενη ελευθερία.

Απελευθερώθηκες με βάση τη γενική αμνηστία

Ένα χρόνο πριν γκρεμιστεί η ξενοκίνητη Δικτατορία

Και λάμπανε από ευτυχία της μάνας σου τα μάτια

Κι έχαιρε ο λαός κι έγιναν τα σύννεφα κομμάτια.

Μες στο θέρος συνάντησες στο πατρικό σου σπίτι

Τη διάσημη Ιταλίδα δημοσιογράφο Οριάνα Φαλάτσι

Της έδωσες ρόδα απ’ της καρδιάς σου την κοίτη

Κι ένας έρωτας φλογερός σαν φωτιά είχε ανάψει.

Έφυγες μαζί με την Οριάνα για τη Φλωρεντία

Μα κι εκεί δεν άφησες τον αντιστασιακό σου σκοπό

Προσπάθησες να οργανώσεις ομάδες στην Ιταλία

Ήθελες να φυτέψεις του αγώνα τον όμορφο ανθό.

Η Χούντα έπεσε τον Ιούλη του επόμενου χρόνου

Μες στης Κύπρου την ανείπωτη εθνική τραγωδία

Κι εσύ εκλέχθηκες βουλευτής του κεντρώου χώρου 

Στις πρώτες εκλογές μετά την επταετή ανωμαλία.

Ήταν Πρωτομαγιά χαράματα άκραχτα, αγριωπά

Όταν βιαίως κόπηκε της ηρωικής ζωής σου το νήμα

Το αυτοκίνητό σου έγινε συντρίμμια και γυαλιά

Κι ο άνεμος σιγοψιθύριζε ένα θλιμμένο ποίημα. 

Κι όταν έμαθε η μάνα σου την είδηση τη δραματική

Η καρδιά της ράγισε και ξέσπασε σ’ ολολυγμό

Και σπάραζε η χώρα και πονούσε βαθιά κάθε ψυχή

Και κλαίγαν τα βουνά κι έλιωνε η πλάση από καημό.

Δεκαεπτά ώρες μετά απ’ τον τραγικό θάνατό σου

Ήρθε εδώ η Οριάνα Φαλάτσι, η σύντροφός σου

Συντετριμμένη, χλωμή και με μάτια δακρυσμένα

Κάπνιζε απανωτά τσιγάρα και τα λόγια παγωμένα. 

Η Ιταλίδα δημοσιογράφος πήγε στο νεκροτομείο

Κι είδε το αγαλμάτινό σου κορμί νεκρό και πελιδνό

Η οργή έρρεε κρουνηδόν στης ψυχής της το τοπίο

«Είμαι σίγουρη» είπε «ότι το τροχαίο είναι φονικό».

Λίγο πριν είχες παραιτηθεί από βουλευτής ξαφνικά

Ένας πολιτικός που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του

Είχες στα χέρια σου μέρος του αρχείου ΕΑΤ-ΕΣΑ

Και θα έκανες, αν προλάβαινες, την αποκάλυψή του.

Στην κηδεία σου πλημμύρισε από κόσμο η Αθήνα

Αμέτρητα στεφάνια, επευφημίες, σπαρμένα κρίνα

Αέναα η ιαχή «Ο Παναγούλης ζει» απ’ τα πλήθη κείνα

Και το φέρετρο σου φώτιζε του ήλιου μιαν αχτίνα.

Με την ηρωική ζωή σου έγινες φάρος λαμπερός

Εσύ θα είσαι πάντοτε των λαϊκών αγώνων ο οδηγός

Για τη Δημοκρατία, για την ελευθερία, για το φως

Και δεν θα σε λησμονήσει ποτέ ο ελληνικός λαός.

Καρδερίνης Ισίδωρος

Ποιητής