Γράφει ο Άκης Τριανταφύλλου
Ηταν και παραμένει μια από τις ξεθωριασμένες μνήμες της παιδικής μου ηλικίας. Στο μυαλό ενός εξάχρονου, απλά, είχε κολλήσει η φωνή του Διακογιάννη που ακουγόταν από την ασπρόμαυρη οθόνη: «Παπαϊωάννου, ο Παπαϊωάννου, στον Παπαϊωάννου…».
Στον τελικό του κυπέλλου της ΑΕΚ με τον Πανιώνιο το 1979, το θέμα ήταν ένα: Να δω τον Παπαϊωάννου να βάζει γκολ. Ομως τρεις μέρες νωρίτερα πρόλαβε να «κρεμάσει» τα παπούτσια του και κάπως έτσι, ήρωας μου έγινε ο Νίκος Αναστόπουλος.
Με τα χρόνια, δεν έπιασα ποτέ τον εαυτό μου να έχει τον Παπαϊωάννου ποδοσφαιρικό απωθημένο. Μα η ιστορία του ήταν μοναδική, γοητευτική. Η στροφή στο τραγούδι, η γνωριμία με τον Καζαντζίδη, η περιοδεία στην Γερμανία με την Μαρινέλλα και το Νικολόπουλο, η Ρεάλ Μαδρίτης.
Ηθελα να τον βρω κάπου, να τον… καθίσω και να του πω, «ξεκίνα να διηγείσαι βρε άνθρωπε». Και πως τα φέρνει η ζωή, ήρθε αυτός και μου τα πε…
Ηταν Φλεβάρης του 2006 όταν ο Παναιτωλικός γιόρταζε τα 80 χρόνια ίδρυσής του. Ταξίδι στο χωριό και θέμα για την εφημερίδα, συνδυασμός μοναδικός.
Ο μεγάλος αρχηγός της Ενωσης και της Εθνικής ήταν για δυο 24ωρα επίτιμος καλεσμένος στις εκδηλώσεις της ομάδας, που ήθελε να δώσει με την παρουσία του όσο περισσότερη λάμψη μπορούσε στο γεγονός.
Η γνωριμία την πρώτη μέρα στο Παπαστράτειο τυπική, όπως και στο δείπνο που ακολούθησε. Εκεί ήρθε στα μάτια μου η πρώτη επιβεβαίωση: Χιουμορίστας, ατακαδόρος, ωραίος τύπος για παρέα, χωρίς κανένα ίχνος βεντετισμού.
Το επόμενο βράδυ, μετά την εκδήλωση με τις βραβεύσεις και πριν φύγει για το ξενοδοχείο, μου έτυχε το λαχείο…
«Αύριο πρωί φεύγεις για Αθήνα; Θα πάρεις μαζί και τον κύριο Μίμη; Δεν θέλει να πάει με ταξί» μου είπε ο πρόεδρος του Παναιτωλικού Φώτης Κωστούλας.
«Ε, ναι ρε πρόεδρε. Σκέψου να μου τύχει κανένας αμίλητος και να είμαι για τρεις ώρες στο πίσω κάθισμα χωρίς κουβέντα…», παρενέβη ο Μίμης και με τα γέλια όλων το ραντεβού «κλείδωσε».
Κλείστηκε για το πρωί στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου του και από το βράδυ είχα προλάβει να βάλω σε μια σειρά στο μυαλό μου που θα… κατευθύνω την κουβέντα. Δεν ήθελα συνέντευξη, ήθελα αυτό το off the record να το κρατήσω ενθύμιο, μόνο για μένα. Να φτιάξω το δικό μου παραμύθι. Από έναν μύθο που θα μου μίλαγε για μύθους.
Αφού τα είπαμε για περίπου δέκα λεπτά, κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο. Κοντοστάθηκε και σάστισε βλέποντας το διθέσιο σπορ κουπέ.
«Μ΄ αυτό θα πάμε; Μήπως καλύτερα να πάω με το ταξί του προέδρου;», μου λέει κι αφού τον διαβεβαίωσα πως το πόδι είναι… ελαφρύ, μπήκαμε μέσα. Οι πόρτες έκλεισαν, η μηχανή άναψε και το ταξίδι ξεκίνησε…
Οι στάσεις…
– «Χατζηπαναγής Ακη. Αυτός ήταν από άλλο υλικό φτιαγμένος. Δίδυμος αδελφός του Μαραντόνα. Ηταν το κάτι άλλο, το διαφορετικό. Τον έβλεπα και έλεγα τι κάνει ο μπαγάσας. Δεν θα ξαναβγεί τέτοιο πράγμα. Μετά ο άλλος ο Μίμης (Δομάζος) και ο Νέστορας (Νεστορίδης). Ο πρώτος ήταν κομπιούτερ. Σήκωνε το κεφάλι και ήξερε πόσοι συμπαίκτες και αντίπαλοι είναι μπροστά και πόσοι πίσω. Στρατηγός με τα όλα του, δεν ήθελε να χάνει από κανέναν. Ο Νέστορας ήταν ο δάσκαλος μου. Κολλήσαμε αμέσως μαζί. Στην περιοχή, δεν του έπαιρνε κανείς την μπάλα, φοβερός ντριμπλέρ και τεχνίτης έβλεπε δίχτυα από παντού».
– «Η ΑΕΚ είναι η μάνα. Όλοι εμείς τα παιδιά της. Αυτή μας μεγάλωσε και την μεγαλώσαμε. Πίκρα ένιωσα πολλές φορές αλλά αυτά γίνονται παντού και μέσα στην ίδια την οικογένειά σου, δεν τσακώνεσαι με την γυναίκα σου, με τα παιδιά σου; Κάποιοι έφαγαν από την σάρκα της, την πλήγωσαν, θέλησαν να την μικρύνουν. Το έγκλημα ήταν με το γήπεδο. Αλλά τέτοιες ομάδες με τέτοιο κόσμο και αυτό που κουβαλάνε από πίσω δεν πεθαίνουν. Και στην Γ΄ εθνική να πέσουν θα σηκωθούν αμέσως και γήπεδα θα φτιάξουν και πρωταθλήματα θα ξαναπάρουν».
– «Παικταράδες είχαμε πάντα. Αλλά Εθνική ποτέ, γιατί η ΕΠΟ ήταν για τα πανηγύρια. Ποτέ δεν κάθισαν αυτοί οι άνθρωποι κάτω να κάνουν ένα πρόγραμμα. Να πουν έλα εδώ, έχουμε αυτούς, αυτούς κι αυτούς. Να βάλουν ανθρώπους να ψάχνουν για ταλέντα σε όλη την Ελλάδα. Εσεις στο Αγρίνιο. Πόσους παικταράδες δεν βγάλατε; Τον Νιόνιο (σ.σ. Τσάμης), τον Αποστολάκη, τον Μίχο. Αλλά το κάθε κόμμα έβαζε στην Ομοσπονδία κομματόσκυλα. Ο Νεοδημοκράτης έπαιρνε τον μπλε προπονητή, ο ΠΑΣΟΚτζης, τον πράσινο. Τώρα άλλαξε αυτό. Παίρνουν την Ομοσπονδία οι μεγάλοι και τοποθετούν οι Ολυμπιακοί τους Ολυμπιακούς, οι Παναθηναϊκοί τους Παναθηναϊκούς και ούτω καθεξής. Εμένα με πέταξαν σαν το σκυλί όταν ήμουν στην Εθνική βοηθός προπονητή. Εφεραν έναν υπάλληλο και μου είπε φεύγεις».
– «Ο Στέλιος (Καζαντζίδης) ήταν ψυχάρα. Εμπαινε στην μέση και καθάριζε ειδικά για την ράτσα του. Τους Πόντιους. Αλλά είχε αυτοκαταστροφικές τάσεις. Εκανε το καλό στους άλλους και έκανε κακό στον εαυτό του. Εμένα για να με βοηθήσει τότε με το θέμα με την ΑΕΚ, δεν το ψείρισε. Του είπε ο συγχωριανός μου ο Νικολόπουλος ότι τραγουδάω, συναντηθήκαμε, του τραγούδησα ένα κομμάτι, μου είπε τέλος, θα έρθεις μαζί στη Γερμανία. Ούτως η άλλως, αυτόν θα πήγαινε ο κόσμος να ακούσει, για μένα θα έρχονταν; Τον είχα γνωρίσει από το Νεστορίδη όταν είχα πάρει την μεταγραφή στην ΑΕΚ. Δεν του είχα πει πως στο χωριό, έλεγα τραγούδια του όταν ο Χρήστος έπαιζε μπουζούκι στα πανηγύρια. Είχα τρέλα με τα τραγούδια του. Ξεχνιόμουν, μου έφευγε το άγχος και τα βάσανα. Μετά γνώρισα και την Μαρινέλλα. Κυρία με Κ κεφαλαίο. Πήγαμε δέκα μέρες στην Γερμανία, περάσαμε καλά. Ήταν τότε που ο Στέλιος είχε αρχίσει να αποφεύγει τα νυχτερινά κέντρα. Εγω άνοιγα το πρόγραμμα, έλεγα δύο τραγούδια και πριν τα πω, ο Στέλιος με έβαζε να κάνω κάποια κόλπα με την μπάλα στην αρχή για να ενθουσιάζεται ο κόσμος. Φτάσαμε στον σταθμό του Μονάχου με το τρένο, πρέπει να ήταν 28η Οκτωβρίου, μας περίμενε 5.000 κόσμος υποδοχή. Σήκωναν τον Στέλιο στα χέρια. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όπως και το ότι όταν τελειώσαμε τις συναυλίες, ο Στέλιος πλήρωσε όλη την ορχήστρα, τους τραγουδιστές, τους χορευτές, πήραμε τα λεφτά που είχαμε συμφωνήσει και ότι απέμεινε το πήρε αυτός. Αυτός με συμβούλεψε να γυρίσω στην μπάλα. Μου έλεγε σε βλέπω, υποφέρεις. Και πήγε και μίλησε στην ΑΕΚ για να με ξαναπάρουν».
– «Αν πήγαινα τότε στη Ρεάλ Μαδρίτης θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Και οι Ελληνες παίκτες θα έβγαιναν νωρίτερα να παίξουν στο εξωτερικό και το ελληνικό ποδόσφαιρο θα γινόταν πιο γνωστό. Μιλάμε ήταν πολλά τα λεφτά που έδιναν στην ΑΕΚ. Τεσσεράμισι εκατομμύρια δραχμές, ήταν τρελά χρήματα εκείνη την εποχή. Είχα στεναχωρηθεί πολύ που δεν πήγα. Είχα πειστεί μέσα μου γιατί ο ίδιος ο Πούσκας μου είχε πει πως θα με πάρουν. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γινόταν. Κάθε εμπόδιο για καλό».
Ο χρόνος είχε περάσει γρήγορα. Η διαδρομή αποδείχτηκε πολύ μικρή για να μου πει κι άλλα.
Είχαμε ήδη φτάσει. Προσφερθηκα να τον παω μέχρι το σπίτι του στη Σταμάτα, αλλά αρνήθηκε. «Μην σε βάζω σε άλλο κόπο. Είπα στην κορη μου να έρθει να με πάρει», μου είπε και περισσότερο από επαγγελματική συνήθεια του ζήτησα μια συνέντευξη για το μέλλον.
Εγώ αυτό που ήθελα, το είχα πάρει. Την γεύση μιας άλλης εποχής. Δύσκολης αλλά ρομαντικής. Μιας εποχής, όπου γεννήθηκαν οι περισσότεροι μεγάλοι σε αυτόν τον τόπο…
