Σκηνή από την παράσταση (φωτογραφία: Νίκος Ζήκος)

Κι εκεί που η καταχνιά κατάπινε τις μέρες κι η ζωή λιγόστευε, ξεπρόβαλε μια ώρα γαλάζια και φωτεινή, γεννώντας ήλιο και ελπίδες. Κι ήταν η νύχτα σαγηνευτική, καθώς τα διλήμματα ζωής ξέσπασαν σε χορούς κι οι  προκλήσεις έμειναν ξεδιάντροπα γυμνές…εκεί σε ένα μπαρ της γειτονιάς μας, στο μπαρ του Μάρκου!

Ladies‘ Night! Θεατρικό έργο των Νεοζηλανδών συγγραφέων Stephen Sinclair και Anthony McCarten που έκανε πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του 1987 και θεωρείται – δικαίως –  το πιο εμπορικά πετυχημένο δράμα στην ιστορία της Νέας Ζηλανδίας, ενώ έχει μεταφραστεί σε δεκαέξι γλώσσες∙ η υπόθεση αφορά μια παρέα έξι ανέργων εργατών που σκαρφίζονται κι οργανώνουν μια βραδιά ανδρικού στριπτίζ σε έναν αγώνα…επιβίωσης!

Άνδρες με τα όλα τους! Έξι άνδρες, έξι ιστορίες ανθρώπινης απελπισίας ξετυλίγονται και πλέκονται η μία μέσα στην άλλη, δημιουργώντας ένα υφάδι προσωπικών ματαιώσεων που ζητά απεγνωσμένα ένα φως για να συνεχίσει να υπάρχει∙ έξι πρόσωπα που συμπαρασύρουν στην αγωνία και το προσωπικό τους τραύμα τέσσερα αγαπημένα και οικεία πρόσωπα, οδηγώντας τη ζωή όλων σε ένα δυσβάσταχτο αδιέξοδο.

Άνδρες με τα όλα τους! Έξι πρόσωπα που αναζητούν της ελπίδα ενός θαύματος! Ο Μάρκος, ο Βασίλης, ο Αριστείδης, ο Μίλτος, ο Βρασίδας κι ο Έντυ βιώνουν καθένας την προσωπική του ματαίωση, με μια οδύνη που τους απομυζά σταδιακά τη χαρά της ζωής∙ κι εκεί, καθώς οι ιστορίες των καθημερινών αυτών ανθρώπων περιπλέκονται μεταξύ τους μέσα από την άμυλα κι αλληλεγγύη που συνδέει τα μέλη της ανδροπαρέας, ξαφνικά γεννιέται η ελπίδα, το κύμα χαράς που θα πνίξει κάθε αγωνία.

Άνδρες με τα όλα τους! Η οδύνη των καθημερινών αυτών προσώπων εντείνεται καθώς ενώνεται με τους απόηχους που βασανίζουν τα οικεία πρόσωπα, την Αλίκη, τη Σοφία, τη Μαρίνα και τη μικρή Αννούλα∙ κάθε χαρακτήρας πνίγεται στη δική του οδύνη – αλλά και στην οδύνη του άλλου – καθώς μέσα από τη ζωή οι οδύνες αγκαλιάζουν η μία την άλλη και γίνονται «ένα σώμα και μια ψυχή» που υποφέρει για δύο…για όλους. Κάθε χαρακτήρας πενθεί για μια δική του απώλεια αλλά θρηνεί και για την απώλεια του άλλου και αποφασίζει να…δράσει! Η «ισχύς εν τη ενώσει» λοιπόν, ισχύς που γίνεται ακόμη πιο συμπαγής όταν αυτή η ένωση πετάξει τα περιττά βάρη και απομένει…γυμνή!

Πικρές κουβέντες, συγκρούσεις, θυμός, μένος, απόγνωση, ένοχα μυστικά, γυμνές προκλήσεις, ζοφερά αδιέξοδα και χαώδη διλήμματα παντρεύονται αριστοτεχνικά με μια πηγαία κωμική αύρα που λειαίνει τη δυστυχία, καθώς ανασαλεύουν περίτρανα το γέλιο, η χαρά, η ελπίδα∙ η ευφυής διασκευή της Θέμιδας Μαρσέλλου εξιχνιάζει τις κρυφές αμαρτίες του κάθε χαρακτήρα δημιουργώντας ένα οικείο, βαθιά ανθρώπινο πλέγμα ζωής που παλεύει και δεν το βάζει κάτω…με τίποτα!

Η Θ. Μαρσέλλου μεταφέρει ρεαλιστικά στη σκηνή κομμάτια από τη ζωή μας, μέσω μίας ξεκαρδιστικής και ευφάνταστης σκηνοθετικής οπτικής και απόδοσης που βιώνει ένα σήμερα «ελληνικό» και οικείο∙ ως εκ τούτου το κοινό οδηγείται σε μια πρωτόγνωρη μέθεξη, καθώς η σκηνοθεσία αξιοποιεί με σθένος και απαράμιλλη δεξιοτεχνία κάθε θεατρική σύμβαση: γρήγοροι ρυθμοί, απροσδόκητες είσοδοι κι έξοδοι των ηθοποιών, συντονισμένες εναλλαγές πρόζας και μουσικοχορευτικών μερών, ισορροπημένες μεταπτώσεις μεταξύ κωμικού και σοβαρού, εύστοχες ατάκες που προκαλούν αβίαστο γέλιο, «εσωτερική συνομιλία» μεταξύ όλων των ρόλων, παρουσία των ηθοποιών σε όλο το εύρος της σκηνής, δημιουργία προσμονής των…γυμνών εκρήξεων.

Ως εκ τούτου, δημιουργείται ένα όλον που μας θυμίζει ότι πολλές φορές το κωμικό και το αστείο κρύβονται μέσα στο τραγικό και προκύπτουν στη σκηνή  – όπως και στη ζωή – μέσω μιας ευφυούς δραματουργικής επεξεργασίας!

Ο θίασος δίνει σάρκα και οστά σε μια παράσταση που σπάει τα κοντέρ! Οι ηθοποιοί απόλυτα συντονισμένοι προβάλλουν την σκηνοθετική καθοδήγηση, επενδύοντας ταυτόχρονα κάθε ρόλο με το προσωπικό τους στίγμα, ακροβατώντας αριστοτεχνικά μεταξύ κωμικού, συγκινητικού και δραματικού∙ ο Αντώνης Λουδάρος ως Μάρκος κάνει δική του τη σκηνή με το μοναδικό του υποκριτικό εκτόπισμα και το κωμικό του ταλέντο, ο Σωτήρης Καλυβάτσης ως Βασίλης χαρίζει γέλιο, ζωντάνια και οικειότητα παίζοντας ευφυώς με την κινησιολογία και τις σιωπές, ο Γιώργος Γαλίτης ως εσωστρεφής Αριστείδης προβάλει το μεγάλο του κωμικό και υποκριτικό ήθος, ακροβατώντας μεταξύ τρυφερού, ευαίσθητου και ενθουσιώδους, ο Θανάσης Πατριαρχέας ως Μίλτος δρα με συνέπεια και νεύρο, αναδεικνύοντας το δυναμικό και το ευαίσθητο στοιχείο του ρόλου του, ο Ησαΐας Ματιάμπα, ως Βρασίδας κινείται με άνεση και πληθωρικότητα στη σκηνή, χαρίζοντας γέλιο με την «αγρινιώτικη» προφορά και συγκίνηση με το  τραγούδι του, ενώ ο Ντάνιελ Νούρκα ως Έντι ολοκληρώνει αποτελεσματικά το σύνολο των ανδρικών ρόλων.

Επίσης, η Ελένη Καρακάση ως Αλίκη χειρίζεται άρτια τις συναισθηματικές μεταπτώσεις κι ερμηνεύει τον ρόλο με συνέπεια και κωμική διάθεση, η Παρθένα Χοροζίδου, συναισθηματικά πληθωρική κι ανθρώπινη ερμηνεύει με μπρίο και κωμική μαεστρία τον ρόλο της Σοφίας, η Ιζαμπέλλα Φούλοπ, ως Μαρίνα αναδεικνύει με υποκριτική συνέπεια τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του ρόλου της. Η Κατερίνα Στικούδη, εκρηκτική και οικεία γεμίζει με ζωντάνια και χορό τη σκηνή, ξεσηκώνοντας τα πλήθη! Ο ρόλος της μικρής Αννούλας σε διπλή διανομή μεταξύ Ζώης Πετράκη και Ζέτας Μαστροδούκα συνιστά έναν ρόλο που γεννά προβληματισμούς και συγκινεί με την αλήθεια του.

Τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη επενδύουν το περιβάλλον με ζεστασιά, χρώματα και ρεαλισμό, τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού προβάλλουν τον χαρακτήρα του κάθε ρόλου και της κάθε στιγμής, ο Νικόλας Γουάστωρ στην ενορχήστρωση, μουσική διδασκαλία και τη μουσική επιμέλεια χαρίζει τις απαραίτητες εντάσεις σε μια τέτοια παράσταση σε συνδυασμό με τη χορογραφία της Άννας Αθανασιάδη, ενώ οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα φωτίζουν ζωηρά κάθε μορφής εκρήξεις, εντάσεις και συγκινήσεις. Τέλος, η οργάνωση παραγωγής της Ντόρας Βαλσαμάκη προσφέρει στον θεατή ένα άρτιο αποτέλεσμα, αντάξιο του είδους της παράστασης!

Έπεσε το βράδυ και μείναμε μόνοι, αλκοόλ και σκέψεις σκοτεινές μας τύλιξαν, φόβοι κι αδιέξοδα, λες και δε θέλαμε να έρθει το αύριο. Κι όπως ήμασταν εκεί, στο μπαρ του Μάρκου κάποιος είδε μια αφίσα, λίγο τολμηρή, κάποιος μίλησε πρώτος, είπε κάτι ψιθυριστά και φοβισμένα, αλλά, να, έλαμψε ένα φως χωρίς να το περιμένουμε. Κι όπως πλησιάσαμε κοντά να δούμε την ελπίδα πιο προσεκτικά, εκείνη μας έβγαλε τα ρούχα…άκου τώρα!

Λία Τσεκούρα - critics-point.gr