«Βλέπω, σημαίνει διαπερνώ τους καθρέφτες», μας ειδοποιεί αιφνιδιαστικά ο Αντώνης Αντωνάκος που εκλήθη να βάλει λόγο στην εικόνα. Φωτογραφική Ομάδα art8… Παραδοσιακό Καλλιτεχνικό Εργαστήρι… Έκθεση φωτογραφίας στη Δημοτική Αγορά… «Πρόσωπο με πρόσωπο»…
Παραμέρισα όλες τις σκέψεις που μου γεννούσε ο χώρος και όλες τις καταγραφές που γίνονταν μόνες τους στο νου, για να δώσω χώρο στα ποιητικά λόγια του Αντώνη:
«Τον άνθρωπο τον γνωρίζει καλά μόνον όποιος τον αγαπά. Και τον φωτογραφίζει καλύτερα αυτός που έχει σπουδάσει το βλέμμα του.
Πρόσωπο με πρόσωπο η λαχτάρα και η στοργή, η ερωτική νοημοσύνη και η αισθησιακή ματιά.
Βλέπω σημαίνει διαπερνώ τους καθρέφτες. Είμαι ο κυνηγός της μιας και μοναδικής στιγμής.
Ένα πρόσωπο είναι πάντα γυμνό, δηλαδή αληθινό και μετέωρο στο βλέμμα του άλλου.
Ένα πρόσωπο πιασμένο στα δίχτυα της φωτογραφίας αφηγείται την ιστορία του.
Μέσω αυτής της σπουδαίας ελεγειακής τέχνης που είναι κατά βάθος τέχνη του λυκόφωτος είναι σα να μετέχουμε στη θνητή, τρωτή και μεταβλητή ποιότητα ενός άλλου προσώπου.
Απαθανατίζουμε τη μοναχικότητά του μέσα στο χρόνο.
Η δραστήρια φωτογραφική ομάδα art8 καλλιεργεί με την καλλιτεχνική της παρουσία αυτή την άκρως βιωματική θέαση του ανθρωπολογικού χωροχρόνου.
Η παιδική ηλικία και το γήρας, η χαρά και η νοσταλγία συνομιλούν με τον πιο επιδραστικό τρόπο αφήνοντας και στο δικό μας βλέμμα αυτή τη γλυκιά αίσθηση χειραψίας μεταξύ αγνώστων πάνω απ’ την άβυσσο της καθημερινής σχόλης».
Ήταν εκεί οι 25 φωτογράφοι: Αριστέα Σελιμά, Γεωργία Καραχρήστου, Γιάννης Γιαπράκης, Γιάννης Γρηγορίου, Γιάννης Νείλας, Γιώργος Κατσιπάνος, Δημήτρης Μπάδας, Δημήτρης Παπανίκος, Δημοσθένης Καπώνης, Έμμυ Βαζούρα, Κώστας Πατρώνης, Κώστας Τσόλκας, Λάμπρος Μπαλτάς, Λεωνίδας Φραγκούλης, Μαρίνα Τζάνη, Νίκος Μπαρούτης, Νώντας Λαμπρακόπουλος, Πάνος Καλτσάς, Ρούλα Σιαδήμα, Σόνια Λειβαδίτη, Ταρία Θεμελή, Χάρης Χαρδαλιάς, Χρίστος Πετρούλας, Βαλάντης Γκρίζης, Sandy Coles.
Ζήτησα από τον Αντώνη να μου δώσει για χάρη των αναγνωστών το κείμενο που εκφώνησε στην ομήγυρη της Δημοτικής Αγοράς κι ανθολογώ από αυτό:
… Η ακίνητη φωτογραφία είναι μια προνομιούχα στιγμή και η στιγμή αυτή γίνεται ένα λεπτό αντικείμενο που μπορείς να το φυλάξεις και να το ξανακοιτάξεις.
… δεν είναι ο πόνος ο καθρέφτης μας αλλά εμείς είμαστε ο καθρέφτης του πόνου κι αυτό το αποδεικνύει η φωτογραφία.
Αποδεικνύει δηλαδή με τον πιο έκδηλο και δραματικό τρόπο πως ο πόνος είναι ιδιωτικό γεγονός δημοσίου διαμετρήματος.
Και φυσικά τι μέσα διαθέτει ο άνθρωπος για να διασώσει την ανάμνηση του πόνου; μόνο ένα. Την Τέχνη. Μόνον η τέχνη σώζει και αναδεικνύει τον πόνο.
Ο άνθρωπος κάνει τέχνη γιατί πονά. Και για το λόγο αυτό όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή της ζωής μας γινόμαστε καλλιτέχνες. Ο πόνος μας κάνει καλλιτέχνες.
Απ’ την άλλη υπάρχει κάτι αρπαχτικό στην πράξη της φωτογράφησης.
Όταν φωτογραφίζεις ανθρώπους, είναι σαν να τους παραβιάζεις την προσωπικότητά τους, επειδή τους βλέπεις όπως ποτέ οι ίδιοι δεν βλέπουν τον εαυτό τους.
Και κατά κάποιο τρόπο είναι σα να τους κατέχεις συμβολικά.
Ευτυχώς εμείς οι άνθρωποι με το πέρασμα των χρόνων μάθαμε να εκτονώνουμε την επιθετικότητά μας με φωτογραφικές μηχανές και λιγότερο με όπλα.
Αισίως λοιπόν φτάσαμε στις σέλφις και στο σελφοκόνταρο, δηλαδή στον αυτοτραυματισμό και την αυτολύπηση. Απ’ τον τρίποδα της ορθότητας οδηγηθήκαμε στην πατερίτσα της αυτοπροβολής.
Ο τρίπους έγινε Οιδίπους.
Έχω την εντύπωση πως οι φωτογραφίες συμπληρώνουν τα κενά στις πνευματικές εικόνες μας για το παρόν και το παρελθόν.
Παρ’ όλα αυτά αποδίδουν την πραγματικότητα με έναν τρόπο που κρύβει περισσότερα απ’ όσα αποκαλύπτει.
Η πανταχού παρουσία των φωτογραφιών σήμερα ασκεί μιαν ανυπολόγιστη επίδραση στην ηθική ευαισθησία μας.
Ένας ήδη συνωστισμένος κόσμος εφοδιάζεται με άπειρα αντίγραφά του.
Οι βιομηχανικές κοινωνίες μας μετέτρεψαν σε εικονομανείς πολίτες κι ίσως αυτή είναι η πιο ακαταμάχητη μορφή πνευματικής ρύπανσης.
Απ’ την βαθειά ερωτική σχέση με τα πράγματα γύρω μας τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που τα ορίζουν, απ’ την απόλαυση και τη χαρά της δημιουργίας της ανθρώπινης επαφής περάσαμε σε άλλα συναισθήματα λιγότερο απελευθερωτικά.
… Ο ποιητής Στεφάν Μαλαρμέ έγραψε κάποτε πως τα πάντα στον κόσμο υπάρχουν για να καταλήξουν σ’ ένα βιβλίο. Σήμερα τα πάντα υπάρχουν για να καταλήξουν σε μια φωτογραφία.
… Ας δούμε λοιπόν όλες αυτές τις φωτογραφίες των φίλων μας ως εργαλεία πολέμου της ομορφιάς και της φαντασίας για τους αιχμάλωτους της πραγματικότητας.
Φωτογραφία: Γιάννης Γρηγορίου
άρθρο του Παντολέων Φλωρόπουλου στο agriniovoice.gr
