Βρέθηκα κι εγώ στο «Ελληνίς» χτες το βράδυ στην παρουσίαση των μικρών ντοκιμαντέρ των συμμετεχόντων στον πρώτο κύκλο του σεμιναρίου κινηματογραφικής έκφρασης που έγινε υπό την επίβλεψη του σκηνοθέτη κ. Νώντα Σαρλή και που διοργάνωσε η Κοινωφελής Επιχείρηση του Δήμου Αγρινίου.
Ο κόσμος πολύς, ο χώρος καλύτερος από κάθε άλλη φορά, τα σχόλια πολλά, η κουβέντα χρήσιμη. Δύσκολα μπορείς πια να πεις ότι βρίσκεσαι συχνά σε γεγονότα που είναι χρήσιμα, είτε είναι καλλιτεχνικά είτε είναι απλά κοινωνικά.

Για το καλλιτεχνικό κομμάτι δεν δικαιούμαι να κάνω κριτική, δεν έχω την ειδίκευση, ούτε για τη φωτογραφία ούτε για την σκηνοθεσία. Για τα συναισθήματα που αποκομίσαμε μπορώ να μιλήσω. Υπήρχε νοσταλγία, μια υφέρπουσα πικρία, όπως και η σχετική ομφαλοσκόπηση, αυτή δεν την γλιτώνουμε, είναι μέσα μας. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε σε μια πόλη χωρίς θάλασσα και μακρινό ορίζοντα, ενώ η ηρωική αγροτική μας ενασχόληση, ο καπνός, ήταν σκληρή και απάνθρωπη πολλές φορές, αλλά για κάποιους μήνες μόνο. Είχαμε χρόνο λοιπόν, ίσως παραπάνω από ότι χρειαζόμασταν. Άλλο αν έσπαγε το μάτι λίγο με τις εικόνες από την Αμφιλοχία και την Τριχωνίδα.

Όλα είχαν την αξία τους στα μικρά ντοκιμαντέρ Και το γέλιο με τον πατριώτη μας που απάντησε «τσου» όταν τον ρώτησαν αν έχει σκεφτεί τι είναι η τέχνη ή απάντησε(πάλι ο ίδιος) ότι η λέξη που του έρχεται για το Αγρίνιο είναι «μαγευτικό». Και οι ιστορικές αναφορές στο τέταρτο μέρος με την προσφυγιά, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την μίξη των πολιτισμών. Και οι εικόνες από τις πλατείες, αν και δεν καταλήξαμε κατά πόσο η κάμερα έπρεπε να δείξει την ασπίδα στο άγαλμα στη Δημάδη βαμμένη όπως είναι ή αν έκανε καλά που προσπέρασε διακριτικά…

Τελικά το καλό στην όλη υπόθεση ήταν ότι μαζευτήκαμε και συζητήσαμε. Για πολλά και διάφορα. Για τους πεζόδρομους και το που θα έπρεπε να γίνουν. Για τις παιδικές χαρές που καταστρέφονται, κυρίως οι ωραιότερες και πιστοποιημένες, στα Σφαγεία ή πίσω από τα Τρία Φανάρια. Για το πάρκο, πάλι, για το αν έφταιγε η ανάπτυξη έτσι που κατέληξε. Για το σιντριβάνι κάτω από το Μουσείο που έχει ήδη φθορές. Για το τι σόι καραγκιόζης είναι κάποιος που πάει και ξεριζώνει τα γεράνια, τα οποία δεν κάνουν ούτε 25 λεπτά το καθένα…

Άρα, η όλη προσπάθεια πέτυχε και καλό είναι να γίνουν όσο το δυνατόν περισσότερες ανάλογες αντέχει η πόλη. Για καλό θα είναι ειδικά έτσι ανεξάρτητα και μη χρηματοδοτούμενα. Όσο ασχοληθούμε, έστω κι αν διαφωνούμε σε πολλά ιδεολογικά ζητήματα, τόσο πιθανότερο είναι κάτι να βγει.

Γ.Συμψηρής

agrinionews.gr