Μια όμορφη εκδήλωση, για τη Γιορτή της Μητέρας, πραγματοποιήθηκε χθες Κυριακή (5/02), στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Καλυβίων, με την συμμετοχή της Χορωδίας Γυναικών Καλυβίων και των Ιεροψαλτών της τοπικής ενορίας με Χοράρχη τον κ. Νίκο Στρατόπουλο, ενώ ομιλήτρια της εκδήλωσης ήταν η Φιλόλογος κα Μαίρη Δημ. Τσαμάκη.

Στην αρχή του προγράμματος οι Ιεροψάλτες του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Καλυβίων έψαλλαν εκκλησιαστικούς ύμνους για την Εορτή της Υπαπαντής, υπό την διεύθυνση του κ. Νικόλαου Στρατόπουλου.

Ακολούθως η Εκπαιδευτικός – Φιλόλογος κα Μαίρη Δημ. Τσαμάκη μίλησε με θέμα:«Η ιερή έννοια της μητρότητας».

Η Χορωδία Γυναικών Καλυβίων μαζί με τους Ιεροψάλτες τραγούδησαν τα ποιήματα: Προσευχή, Αη Νικόλα μου Προστάτη και Κάπου σε μια χώρα μακρινή.

Ποιήματα αφιερωμένα στη μάνα, διάβασαν οι μαθήτριες: Σιμόνη Ψιλογιαννοπούλου, Εριέττα και Νεφέλη Διβάρη και η Παναγιώτα Μαργώνη.

Στη συνέχεια η Χορωδία Γυναικών Καλυβίων απέδωσε μουσικά, τραγούδια σε στίχους του Χοράρχη κ. Νικόλαου Στρατόπουλου. (Μάνα εσύ, Τα βρόχια, Βαρκούλα βγήκε στο γιαλό, Μάνα μανούλα μου, Έλα να δεις που εγεννήθη ο Χριστός).

Την παρουσίαση έκανε ο κ. Γιώργος Αν. Πανταζόπουλος (ΕΤΕΠ Τμήμ. Επιστήμης & Τεχνολογίας Τροφίμων, Παν. Πατρών (Αγρίνιο).

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε ο Πρόεδρος της Κοινότητας Καλυβίων, κος Δημήτρης Αναστασίου, η Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Διεθνούς Χορωδιακού Φεστιβάλ Αγρινίου, κα Χρυσούλα Τασολάμπρου και πολλοί κάτοικοι του χωριού μας.

Ο πατήρ Θεοδόσιος Αθανασόπουλος, κλείνοντας την εκδήλωση, ευχαρίστησε όλους και όλες όσους συμμετείχαν στην εκδήλωση, ιδιαίτερα την ομιλήτρια, τον Χοράρχη Ν. Στρατόπουλο και τα μέλη της Χορωδίας, καθώς και τους Ιεροψάλτες του ναού, ενώ αναφέρθηκε με παραδείγματα, στη δύναμη της προσευχής.

Στην γεμάτη νοήματα και μεστότητα ομιλία της η κα Μαίρη Δημ. Τσαμάκη ανέφερε τα εξής:

«Ανάμεσα στις τόσες επετείους των σημαντικών γεγονότων που σημαδεύουν βαθιά την ανθρώπινη μνήμη, δεν ξέρω αν υπάρχει μια μέρα τόσο ζεστή, τόσο πανανθρώπινη, όσο αυτή που είναι καθιερωμένη για να τιμήσει την μητέρα!

Απέραντο το θέμα, ανεξάντλητη η υμνογραφία πάνω στην πηγή της ζωής, τη Μάνα! Οι καλλιτέχνες όλων των τόπων και όλων των καιρών αποθανάτισαν στο στίχο, τόνισαν στο τραγούδι και σμίλεψαν στο μάρμαρο τη μορφή του αιώνιου συμβόλου, που κλείνει μέσα του όλη τη γλύκα και όλον τον πόνο του κόσμου. Χαρακτηριστικά είναι τόσα ποιήματα και τραγούδια:

"Μανούλα εσύ Βασίλισσα

το σπίτι μας Κυψέλη

Κι εμείς κοντά σου μέλισσες

κι όλη η ζωή μας ΜΕΛΙ

Κι αν έλειπες, τι θ' άξιζε

της Άνοιξης η γύρη,

Χωρίς το ΦΩΣ που την

ΖΩΗ την κάνει ΠΑΝΗΓΎΡΙ...."

"Μανούλα μου!

Μια φορά με γέννησες

και δέκα σε παιδεύω,

μα εκατό σε σκέφτομαι

Και χίλιες σε λατρεύω!"

Κάπου εδώ όμως με αφορμή την Ορθόδοξη γιορτή της Υπαπαντής που γιορτάσαμε πρόσφατα στις 2 Φλεβάρη, αξίζει να αναφερθούμε πρώτα απ' όλα στην Μεγάλη Μητέρα όλων μας, που είναι η Παναγία μας!

Η Παναγία μας ήταν μια ενάρετη, αλλά ξεχωριστή, ευλαβής και απεριόριστα ευσεβής και πιστή στο Θεό γυναίκα, ένα κομμάτι από τον κοινό λαό, που όμως χάρη αυτής της μοναδικότητας της προσωπικότητάς Της, επιλέχθηκε από το Θεό για μητέρα του Υιού του, κυοφόρησε τον Υιό του, τον γέννησε. Και ουσιαστικά παρέδωσε μέσω της χάρης της ένα χειροπιαστό κομμάτι του Θεού σε ανθρώπινη μορφή, δηλαδή φανερώθηκε το μεγαλείο- ιερότητα του Θείου, μέσω του Χριστού και της θυσίας του, που σ' Αυτή, γι' αυτό το μοναδικό έργο- αποστολή, της αποδόθηκε ο ρόλος του κομιστή. Δεν είναι και λίγο να φέρεις το Θεό στους ανθρώπους, ίσως για αυτό και τόσο αυθόρμητα, τόσο φυσικά, πηγαία, αληθινά και αυτονόητα, λέμε διαρκώς το Παναγία μου, Παναγία μου και στις μεγάλες, καλές στιγμές, αλλά κυρίως στις δύσκολες στιγμές του πόνου, της αγωνίας, της προσμονής ή της αδικίας.

Την επικαλούμαστε τόσο συχνά και φυσικά, όπως την μάνα μας.

Είναι μια διαρκής επιφώνηση- παράκληση το όνομα της, τόσο όμορφα, μοναδικά και αρμονικά συνδεδεμένα με την καθημερινότητά μας.

Εξάλλου ποιος μπορεί να τολμήσει τόσο συχνά να επικαλείται τον Παντοδύναμο Θεό μας, τόσο άμεσα και κατευθείαν; Η επίκληση της μεγάλης Μάνας του λαού μας και της Ορθοδοξίας μας γενικότερα, είναι πιο φυσική και εύκολη, πιο ηθικά και ψυχολογικά επιτρεπτή. Ειναι η μεγάλη μεσίτρια, αυτή που θα μεσιτεύσει για χάρη μας στον Υιό της και τον Πατέρα του, είναι αυτή που είναι πιο κοντά μας ως πρώην γήινη με εμάς, για να μας αφουγκραστεί και να μας συμπονέσει. Εξάλλου κι αυτή πόνεσε τόσο... ξέρει από πόνο, απώλεια και θυσία, ενώ υπήρξε τόσο ηθική και ακέραιη!

Ποιος θα μπορούσε να μας καταλάβει καλύτερα; " Υπεραγία Θεοτόκο σώσον ημάς" λέμε συχνά.

Νομίζω εδώ ότι το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου: "Δύο μητέρες νομίζουν πως είναι μόνες στον κόσμο" είναι τόσο ενδεικτικό αυτής της σχέσης και της παρακλητικής προσδοκίας:

" Ο γιος της σκοτώθηκε πριν έξι μήνες…

Τώρα κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα της είναι ένα πένθος. Νομίζεις πως βλέπεις έξω από χρόνο και χώρο: το πένθος!

Το βράδυ ίδιο:

Σπρώχνει την πόρτα σαν να σωριάζεται. Μπαίνει τρεκλίζοντας, ανάβει το φως.

Η μαύρη μπόλια είναι λυμένη.Οι άκρες της κρέμονται ως κάτου στο πάτωμα.

Στον τοίχο αντίκρυ της η εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει, τρέμουν τα χέρια της, θα τις φύγει θαρρείς, θα τις πέσει το βρέφος της.

Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινη μαντίλα της παίζει… Θέλει να την βοηθήσει, αλλά το σπίτι είναι έρημο.

Δεν έχει σε ποιον ν' αφήσει σ' αυτόν τον κόσμο για μια στιγμή το παιδί της.

Έτσι λοιπόν η μορφή της Παναγίας μας είναι τόσο οικεία, τόσο δική μας, τόσο κοντινή μας, τόσο αγαπημένη, όπως και της μάνας που μας γέννησε! Ένα κομμάτι δηλαδή από την ψυχή μας, από τη καρδιά μας, από το μυαλό μας. Μέχρι να ξεψυχήσουμε μια μέρα, το Παναγία μου, μάνα μου, ωι μάνα μου, μανούλα μου, το λέμε τόσο αυθόρμητα, αβίαστα και φυσικά....

Απ' την άλλη ας έρθουμε τώρα κυρίες και κύριοι στην γήινη καθημερινή μητρότητα, που μας αφορά όλους, γιατί κι αυτές, αυτοί που δεν είναι μάνες, όλοι τους είχανε μια λατρεμένη μάνα. Εκείνο που βλέπει εδώ ο παιδαγωγός, από την σκοπιά του, είναι η παιδαγωγική πλευρά που αναφέρεται στην ψυχοπλαστικη δύναμη των γονέων και ειδικά της μητέρας, επάνω στον νέο άνθρωπο που φέρνει στην ζωή.

Είναι πράγματι, η μητέρα, προορισμένη από την φύση της να παιδαγωγήσει.

Αν η αγωγή - φαινόμενο πανάρχαιο όσο και ο άνθρωπος - είναι μια βασική λειτουργία της ίδιας της ζωής, όπου ο καθένας είναι στην κάθε στιγμή μαθητής και δάσκαλος μαζί,η γυναίκα που έλαβε το Θείο δώρο να γίνει και μητέρα, έχει και την προνομιακή θέση να είναι ο πρώτος, ο φυσικός παιδαγωγός και μάλιστα στα πρώτα κρίσιμα παιδικά χρόνια, που μπαίνουν τα θεμέλια όλης της κατοπινής ζωής.

Και ολοκληρώνοντας την ομιλία της η κα Μαίρη Τσαμάκη ανέφερε:

Τι είναι η μητρότητα για τη γυναίκα; Κάτι πολύ περισσότερο από μια αποστολή. Είναι και μια ψυχοφυσική ανάγκη!

Σήμερα η ψυχολογία και μάλιστα η ψυχανάλυση, φώτισε αρκετά τη φυσική τούτη αναγκαιότητα και μας έδειξε πώς η στέρηση της τεκνοποϊας για διάφορους λόγους, αυτού του τόσο σημαντικού και συνυφασμένου με την φύση της ρόλου, μπορεί να δημιουργήσει πολλά κενά, ενώ το απόθεμα της ψυχικής της δύναμης που θα έβρισκε τη φυσική του διέξοδο στο μητρικό φίλτρο, καταπιέζεται έντονα και απωθείται στο υποσυνείδητο.

Βέβαια το παραπάνω μπορεί να αντικατασταθεί με άλλους ρόλους, όπως επιστημονική, επαγγελματική καταξίωση, καριέρα, οικονομική επιτυχία, έντονη πολιτική και κοινωνική δράση και κάθε άλλου είδους εξωοικογενειακή ασχολία, που μολαταύτα πολλές φορές δεν γεμίζουν την ψυχή εντελώς, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το αναντικατάστατο... Το ψυχικό κενό ίσως παραμένει.

Εξίσου ωστόσο σημαντικό είναι να επισημανθεί ότι όλοι οι παραπάνω ρόλοι μπορούν άνετα να συμβαδίζουν και να συνυπάρχουν μια χαρά, με τον δύσκολο, αλλά και υπέροχο ρόλο της μητέρας! Γιατί απλούστατα η μητρότητα δεν αποκλείει ούτε την επιστημοσύνη, ούτε την οικονομική, επαγγελματική, καταξίωση και καριέρα, αλλά ούτε την κοινωνική δράση και το αντίστροφο. Εξάλλου έτσι είναι σήμερα οι περισσότερες γυναίκες - μητέρες: πολύπλευρες, πολυδάπανες και πολυαπασχολούμενες, ακόμη και αν αυτό σημαίνει πολλές φορές ότι συνθλίβεται από τις πολλές υποχρεώσεις!»

kalyvia.gr