Κείμενο Απόστολος Κων. Καρακώστας, φωτογραφίες: Serafin
Abellana
Cacaguete, Marleen
Schäfer & Α.Κ.Καρακώστας.
Ένα από τα πιο περιπετειώδη ζευγάρια που συνάντησα στην ζωή μου είναι αναντίρρητα η Μαρλήν και ο Σεραφίν. Οι δυο τους ξεκίνησαν από την μακρινή Ταϊλάνδη για την Σεβίλη της Ισπανίας όπου ζούνε μόνιμα. Με τα πολύ-φορτωμένα ποδήλατά τους, διέσχισαν 25 χώρες και ταξίδεψαν 24.000 χιλιόμετρα μέσα σε δύο χρόνια. Τα περισσότερα από αυτά ήταν σε ανώμαλους βουνήσιους, χωμάτινους, λασπωμένους και παγωμένους δρόμους. Από την μακρινή Ασία έφθασαν στην Τουρκία και πέρασαν στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Έμειναν στην χώρα μας τρεις ολόκληρους μήνες ποδηλατών τας στην Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία και Ήπειρο.
Περνώντας από την Αιτωλοακαρνανία εντυπωσιάστηκαν από το πανέμορφο πράσινο περιβάλλον, τα ποτάμια και τις λιμνοθάλασσες. Διέσχισαν το φαράγγι της Κλεισούρας και αντίκρυσαν τον πιο όμορφο κάμπο, τις λίμνες και τα βουνά που τον περιτριγυρίζουν! Και στους πρόποδες των λόφων την λευκή πόλη που τραβάει το βλέμμα, το Αγρίνιο.
Τους συνάντησα στην Νεάπολη στις 21 Απρίλη του 2018 καβάλα στα βαρυφορτωμένα τους ποδήλατα. Μιλήσαμε για το μεγάλο τους ταξίδι, μου είπαν ότι αποφεύγουν τους ασφάλτινους δρόμους, εκτός και δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Και ότι προσπαθούν πάντα να ταξιδεύουν σε απάτητους από ποδήλατα μικρούς δρόμους στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Τους ρώτησα που θέλανε να πάνε και μου είπαν στα Μετέωρα για να κάνουν αναρριχήσεις που πέρα από την ποδηλασία είναι το αγαπημένο τους σπορ. Τότε τους πρότεινα μια πανέμορφη διαδρομή μέσω του Ορεινού Βάλτου. Τους κάλεσα, αν θέλουν, να κάνουν τα 42 χιλιόμετρα από το Αγρίνιο στην Γέφυρα Βέργας, να διανυκτερεύσουν εκεί, χώρος υπάρχει και την άλλη μέρα να συνεχίσουν μέσω του Ορεινού Βάλτου, Αγράφων και Αργιθέας προς τον Θεσσαλικό κάμπο και τα Μετέωρα. Σημείωσα στον χάρτη τους την διαδρομή που θα ακολουθούσαν.
Έφυγα με αυτοκίνητο για την Γέφυρα Βέργας και σε λίγες ώρες ήρθε και το ζευγάρι. Κατασκήνωσαν στο χωράφι, όπου είναι το παλιό μου σπίτι δίπλα στο ιστορικό γεφύρι. Το βράδυ μαγείρεψαν και φάγαμε παρέα, ανταλλάσσοντας τα φαγητά μας. Μιλήσαμε για την πορεία που θα ακολουθούσαν την επόμενη μέρα. Από την Βέργα στο Χαλκιόπουλο, Εμπεσό, Περδικάκι, Βρουβιανά, Αυλάκι. Εκεί στις όχθες του Αχελώου κατασκήνωση. Την άλλη μέρα στα Χωριά των Δυτικών Αγράφων και της Αργιθέας. Την Τρίτη μέρα στην Θεσσαλία, στα Μετέωρα.
Σημείωσαν την διαδρομή στον χάρτη τους και τα πιθανά σημεία κατασκήνωσης στην πορεία τους πάνω από τα βουνά.
Μου διηγήθηκαν πολλές ιστορίες από το δίχρονο ταξίδι τους και τα μέρη που είδαν και τις αντίξοες καταστάσεις που συνάντησαν κατά την διάρκειά του. Ξεκίνησαν από το Μπαγκόνγκ της Ταϊλάνδης και ταξίδεψαν με βροχές, υγρασία, λάσπη και ζέστη στην χώρες της Ινδοκίνας. (Thailand, Myanmar, Laos, Vietnam). Με 40° βαθμούς Κελσίου πέρασαν τις ερήμους της Κίνας. Με κρύους ανέμους χιόνια και πάγο τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Ασίας. (Kazakhstan, Kyrgyzstan, Uzbekistan, Azerbaijan, Georgia) και την Τουρκία.
Στα δυο χρόνια συνάντησαν πολλούς λαούς και στους περισσότερους βρήκαν ευγενική συμπεριφορά και πρόσχαρη φιλοξενία. Και αυτό κατά τα λεγόμενά τους ήταν το ομορφότερο μέρος του ταξιδιού τους. Φωτογράφισαν πολύ ενδιαφέροντα τοπία, ζώα και πουλιά. Έκαναν αναρριχήσεις σε βουνά της Ταϊλάνδης του Βιετνάμ, της Κίνας, της Τουρκίας και της Ελλάδας. (Φεύγοντας από την χώρα μας αναρριχήθηκαν και σε άλλα κράτη της Βαλκανικής και της Νότιας Ευρώπης).
Έστηναν την σκηνή τους μακριά από κατοικημένες περιοχές και στα πιο ασυνήθιστα μέρη. Σε βουνά, δάση, ερήμους, και παγωμένα τοπία. Είναι ένα πολύ σκληραγωγημένο ζευγάρι και στην μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής τους αντιμετώπισαν με αντοχή, θάρρος, γνώση και σύνεση την κάθε είδους ταλαιπωρία και πρόκληση που βρήκαν στην πορεία τους.
Σε πολλά εξοχικά μέρη συνάντησαν μελισσοκόμους και εντυπωσιάστηκαν από την απασχόληση αυτή των κατοίκων πολλών χωρών. Αποφάσισαν γυρίζοντας στη χώρα που ζουν την Ισπανία να ασχοληθούν και αυτοί! Πράγμα που έκαναν τα τελευταία τρία χρόνια. (Η Ισπανία είναι η πρώτη χώρα στην παραγωγή μελιού και ακολουθεί δεύτερη η Ελλάδα!)
Με τον Ισπανό ποδηλάτη Σεραφίν και την σύντροφό του Γερμανίδα Μαρλήν γίναμε φίλοι και επικοινωνούμε εδώ και τεσσεράμισι χρόνια από την ημέρα που έφυγαν από την Βέργα! Και ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα όταν τους έστειλα φωτογραφίες από την διοργάνωση φέτος το καλοκαίρι της «Γιορτής Μελιού» στο Χαλκιόπουλο, με συμμετοχή 15 Βαλτινών Μελισσοκόμων!
Εύχονται να ξανάρθουν στην χώρα μας και να έχουν ακόμα περισσότερο χρόνο στην διάθεσή τους, για να δουν πράγματα που δεν πρόλαβαν στους τρεις μήνες που περιπλανήθηκαν εδώ.
Στην σελίδα τους στο διαδίκτυο, https://seramarleen.wixsite.com/pedalverde
γράφουν για το μεγάλο ταξίδι τους και για το πέρασμά τους από την Δυτική Ελλάδα. Λίγα μεταφρασμένα λόγια για την περιοχή μας ακολουθούν:
«Αφήνοντας πίσω μας τις ακτές του Ιονίου μέσα από το εντυπωσιακό φαράγγι Μεσολογγίου-Αιτωλικού,(εννοούν την Κλεισούρα), μια ψηλή χώρα με ερημικά εδάφη, πυκνά πευκοδάση και κέδρους, άγρια ποτάμια, βαθιές κοιλάδες και απότομες πλαγιές απλώνονταν μπροστά μας. Μοναχικοί δρόμοι, άλλοτε ασφαλτοστρωμένοι, άλλοτε μονοπάτια που κατά καιρούς είναι αδιάβατα λόγω κατολισθήσεων.
Είχαμε κάνει πετάλι λίγα μόλις χιλιόμετρα από τη μικρή και όμορφη πόλη του Αγρινίου, όταν η τύχη θέλησε να συναντήσουμε τον Απόστολο, Έλληνα ναυτικό, αξιωματικό και καπετάνιο μεγάλων φορτηγών πλοίων, τώρα συνταξιούχο. Βλέποντάς μας να κάνουμε πετάλι, είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του λίγα μέτρα πιο μπροστά και μας χαιρέτησε μιλώντας πρώτα σε τέλεια αγγλικά και μετά ισπανικά.
Ο Απόστολος χωρίς πολλά λόγια πήγε στο σημείο, μας ζήτησε τον χάρτη, πήρε ένα μολύβι και έκανε ένα σταυρό που έδειχνε το μέρος που βρισκόταν το σπίτι του, περίπου 40 χιλιόμετρα μακριά, μας πρότεινε να διανυκτερεύσουμε στον κήπο του. Πέντε ώρες αργότερα, γύρω στις 7:00 μ.μ., φτάσαμε στο σπίτι του και ανακαλύψαμε ότι ο Απόστολος ζούσε σε ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος.
Το σπίτι του βρίσκεται σε μια κοιλάδα δίπλα σε ένα ποτάμι με διάφανα νερά, βρίσκεται ανάμεσα σε βουνά ντυμένα με θάμνους και δένδρα. Για την πρόσβαση σε αυτό, είναι απαραίτητο να διασχίσετε το ποτάμι σε ένα στενό πέτρινο γεφύρι. Μια μεγάλη ημικυκλική αψίδα χτισμένη πριν από 300 χρόνια. Λόγω της στενότητάς του είναι βατό μόνο με τα πόδια, με γάιδαρο ή ποδήλατο.
Γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι ο Απόστολος δεν μένει μόνος, εκτός από τη γυναίκα του που δεν ήταν στο σπίτι εκείνη την ημέρα, μας περιβάλλει μια μεγάλη επιτροπή υποδοχής που αποτελείται από γάτες και σκύλους. Στο σπίτι μένουν ακριβώς δεκαέξι γάτες και τέσσερα σκυλιά, όλα με ονόματα που έχει διαλέξει προσεκτικά ο Απόστολος. Ο οικοδεσπότης μας τους συστήνει όλους υπομονετικά: Η Αφροδίτη είναι η μαμά γάτα της Παγώνας, έχει με τη σειρά της τέσσερα γατάκια… Ο Απόστολος όχι μόνο είναι φιλόζωος αλλά υποφέρει βλέποντάς τα ξαπλωμένα (σκοτωμένα) στο δρόμο. Υποδέχεται στο σπίτι του κάθε ζώο που βλέπει αβοήθητο, γι’ αυτό στο σπίτι του στοιβάζονται δεκάδες μεγάλα κουτάκια φαγητού και μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού του διατίθεται σε αυτά. Είναι θέαμα να βλέπεις πώς τους ταΐζει με ένα μεγάλο κουτάλι και πόσο ειρηνικά δεν μένει κανείς χωρίς την αντίστοιχη μερίδα τους.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου μιλήσαμε για τα τυπικά πράγματα: το ταξίδι μας και τις περιπέτειές του ως καπετάνιος. Τα πάντα στα ισπανικά. Είναι εντυπωσιακό το πώς ο οικοδεσπότης μας έμαθε ισπανικά χωρίς ούτε μια μέρα σε σχολείο ή ακαδημία, απλά μελετώντας μόνος του από ένα βιβλίο κατά τη διάρκεια των ημερών του ως ναυτικός.
Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή όταν ο Απόστολος άρχισε να μας μιλά για τις περιπέτειες του πατέρα του στον πόλεμο. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε στο μέτωπο που είχε ανοίξει η Ελλάδα ενάντια στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι στην Αλβανία. Η Ιταλία είχε εισβάλει στη χώρα αυτή και οι προθέσεις του Μουσολίνι ήταν να φτάσει στην Ελλάδα. Ο ελληνικός στρατός όχι μόνο αντιστάθηκε στις απόπειρες εισβολής, αλλά εξαπέλυσε αντεπίθεση και κατέλαβε τη νότια Αλβανία από τον ιταλικό στρατό. Κατά τη διάρκεια αυτών των αιματηρών επιθέσεων ο πατέρας του Αποστόλου τραυματίστηκε σοβαρά και αιχμαλωτίστηκε.
Επέζησε από θαύμα από ένα πλήθος τραυματισμών από πυροβολισμούς και αφού έφυγε από το νοσοκομείο τον έστειλαν σε μια φυλακή, αφήνοντάς τον μόνο για να αναγκαστεί να κάνει σκληρές εργασίες σε ένα ορυχείο. Είδε τη συντριπτική πλειοψηφία των συγκρατούμενων του να πεθαίνουν ενώ επέζησε από θαύμα. Σε αυτή την κατάσταση αιχμαλωσίας και καταναγκαστικής εργασίας παρέμεινε για πέντε χρόνια. Υπήρχε μόνο μια ιδέα στο κεφάλι του. Ένας κρατούμενος του είχε μιλήσει για μια ουδέτερη χώρα στο κέντρο της Ευρώπης που εισέβαλε η Γερμανία, την Ελβετία.
Δραπέτευσε από τη φυλακή και από τη νότια Ιταλία περπάτησε σε όλη τη «μπότα» περπατώντας τη νύχτα ενώ κρυβόταν τη μέρα. Στο ηλιοβασίλεμα περπατούσε με οδηγό τα αστέρια μέχρι την αυγή και μετά προσπαθούσε να κοιμηθεί και να μην τον βλέπουν. Κατάφερε να φτάσει στις Άλπεις και μάλιστα να τις διασχίσει αποφεύγοντας τα πιο προσιτά και εμφανή ορεινά περάσματα. Είχε πολύ κρύο και αμέτρητες συμφορές. Τελικά έμεινε έκπληκτος από τους Ελβετούς συνοριοφύλακες. Αντιμετωπισμένος ως πρόσφυγας, στάλθηκε στη Ζυρίχη, όπου εργάστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου.
Με την ησυχία του, ο Ερυθρός Σταυρός τον έβαλε σε ένα τρένο για την Ελλάδα, όπου η οικογένειά του τον θεωρούσε από καιρό νεκρό. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την έκπληξη όλων όταν ο πατέρας του Αποστόλου εμφανίστηκε στο σπίτι που δειπνούσαμε σήμερα με τον γιο του.
Βάλαμε τη σκηνή στον κήπο, ακριβώς ανάμεσα στο μέρος όπου ο φίλος μας έχτιζε ένα δεντρόσπιτο και το μέρος του κήπου που χρησιμοποιείται ως νεκροταφείο γατιών.
Ο αριθμός των «καλών ανθρώπων» που συναντάμε κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού ήταν το θέμα συζήτησης με το οποίο πήγαμε στην σκηνή μας εκείνο το βράδυ. Η φιλοξενία του Αποστόλου μας είχε αγγίξει. Όπως λέει η Marleen, ένα από τα σπουδαία αξιοθέατα του ταξιδιού και το πιο ανταποδοτικό δεν είναι μόνο η ανακάλυψη νέων τόπων, φύσης, νέων πολιτισμών ή περιπέτειών, είναι απλώς να συναντάς «καλούς ανθρώπους», ανθρώπους που σε βοηθούν ή σου δίνουν καλοσύνη ανιδιοτελώς.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί καλοί άνθρωποι που γνωρίσαμε σαν τον Απόστολο που ο κατάλογος θα ήταν ατελείωτος και άδικος γιατί πάντα μπορούσαμε να ξεχάσουμε κάποιον. Με τόσα άσχημα νέα στα μέσα ενημέρωσης, είναι δύσκολο να μην πιστέψεις εκείνες τις θεωρίες που κυκλοφορούν για τον έμφυτο ανθρώπινο εγωισμό ή το εγωιστικό γονίδιο. Και αυτό το ταξίδι ευτυχώς μας δείχνει μια άλλη πραγματικότητα. Το 99,9% των ανθρώπων είναι καλοί. Ο αλτρουισμός και η καλοσύνη είναι φυσιολογικές και ευρέως διαδεδομένες συμπεριφορές.
Η Marleen έχει έτοιμη μια θεωρία που φέρνει στη συζήτηση και με εκπλήσσει: Το ποδήλατο ελκύει την κοινωνικοποίηση. Λέει ότι κάνει τους ανθρώπους να ενδιαφέρονται για τον τρόπο που ταξιδεύεις. Αλλά όχι μόνο προκαλεί περιέργεια, αλλά το κάνει χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς φόβο. Το ποδήλατο Σεραφίν, μας κάνει μαγνήτη για καλούς ανθρώπους. Ήταν η τελευταία της πρόταση πριν πέσει θύμα του ύπνου με ένα χαμόγελο. Με αφήνει ξύπνιο και σε σκέψεις».
Ακολουθεί το Ισπανικό κείμενο που έγραψε ο Σεραφίν.
https://seramarleen.wixsite.com/pedalverde
«Tras dejar atrás las costas del Mar Jónico a través de la espectacular garganta Messolongiou-Aitolikou, ante nosotros se extendía una alta región de tierras solitarias, espesos bosques de pinos y cedros, ríos salvajes, profundos valles y escarpadas laderas. Solitarias carreteras a veces asfaltadas, a veces caminos que quedan ocasionalmente intransitables por derrumbes.
Llevábamos pedaleado solo algunos kilómetros desde la pequeña y bella ciudad de Agrinio, cuando quiso la fortuna que nos cruzáramos con Apóstolos, un marino mercante griego, oficial y capitán de grandes barcos cargueros hoy jubilado. Al vernos pedaleando, había aparcado su coche unos metros delante y nos saludó hablando en perfecto inglés primero y después español.
Apóstolos sin mediar muchas palabras fue al grano, nos pidió el mapa, tomo un lápiz e hizo una cruz señalando el lugar donde se encontraba su casa. Situada a unos 40 kilómetros, nos ofrecía pernoctar en su jardín. Cinco horas después, sobre las 19:00 llegábamos a su casa y descubríamos que Apóstolos vivía en un lugar muy especial.
Su casa se sitúa en un valle junto a un rio de aguas trasparentes, esta ubicada entre montañas vestidas de un manto de encinas. Para acceder a ella es preciso cruzar el rio sobre un puente estrecho de piedra. Un gran arco de medio punto construido hace más de 300 años. Por su estrechez es únicamente transitable a pie, en burro o bicicleta.
Rápidamente nos damos cuenta de que Apóstolos no vive solo, además de su esposa que ese día no estaba en casa, nos rodea un numeroso comité de bienvenida compuesto de perros y gatos. En la casa viven exactamente dieciséis gatos y cuatro perros todos con nombres que Apóstolos a escogido cuidadosamente. Nuestro anfitrión va nos los presenta a todos con paciencia: Afrodita es la gata madre de Pagoda, ésta a su vez tiene cuatro gatitos… Apóstolos no sólo es un amante de los animales sino que sufre viéndolos tirados en la calle. Acoge en su casa todo animal que ve desamparado, por eso en su casa se amontonan decenas de grandes latas de comida y un gran parte de su presupuesto se destina a ellos. Es un espectáculo ver como les da de comer con un gran cucharon y como pacíficamente ninguno se queda sin la ración que le corresponde.
Durante la cena hablamos de lo típico: nuestro viaje y sus andanzas de capitán de barco. Todo en español. Es impresionante como nuestro anfitrión ha aprendido el castellano sin un solo día en una escuela o academia, simplemente estudiando por si mismo de un libro durante sus días de marino.
Fue un momento muy emotivo cuando Apóstolos empezó a contarnos las andanzas de su padre en la guerra. Durante la Segunda Guerra mundial éste combatía en el frente que Grecia tenía abierto contra la Italia fascista de Mussolini en Albania. Italia había invadido este país y las intenciones de Mussolini eran llegar hasta Grecia. El ejercito griego no solo resistió los intentos de invasión, sino que lanzó una contraofensiva y arrebató al ejercito italiano el sur de Albania. Fue durante estas cruentas ofensivas en las que el padre de Apóstolos fue herido gravemente y tomado como prisionero.
Sobrevivió milagrosamente a una multitud heridas de bala y tras salir del hospital fue enviado a una prisión, saliendo de la misma únicamente para ser obligado a realizar trabajos forzados en una mina. Vio fallecer a una gran mayoría de sus compañeros prisioneros mientras el sobrevivía milagrosamente. En este estado de cautividad y trabajos forzados permaneció durante cinco años. En su cabeza solo rondaba una idea. Un prisionero le había hablado de un país neutral en el centro de la Europa invadida por Alemania, Suiza.
Escapó de la prisión y desde el sur de Italia recorrió toda “la bota” caminando por las noches mientras se ocultaba durante el día. Al caer el sol caminaba guiándose por las estrellas hasta el amanecer y entonces procuraba dormir y no ser visto. Consiguió llegar a los Alpes e incluso atravesarlos evitando los pasos montañosos mas accesibles y evidentes. Pasó muchísimo frio e innumerables calamidades. Finalmente fue sorprendido por los guardias de frontera helvéticos. Tratado como refugiado fue enviado a Zúrich, donde estuvo trabajando hasta el final de la guerra.
Con la paz, la cruz roja lo montó en un tren dirección a Grecia, donde su familia le había dado por muerto desde hacía tiempo. No nos podemos imaginar la sorpresa de todos cuando el padre de Apóstolos apareció en la casa en la que hoy cenábamos con su hijo.
Pusimos la tienda en el jardín, justo entre el lugar donde nuestro amigo se estaba construyendo una casa árbol y la parte de jardín destinada a cementerio para gatos.
La cantidad de ´buena gente´ que conocemos durante este viaje era el tema de conversación con el que aquella noche nos fuimos a la tienda. La hospitalidad de Apóstolos nos había emocionado. Como dice Marleen uno de los grandes atractivos del viaje, y de lo mas gratificante no es solo descubrir nuevos lugares, la naturaleza, las nuevas culturas o las aventuras, es simplemente conocer “buena gente”, gente que te ayuda u obsequia con su amabilidad de manera desinteresada.
Son tantos las buenas gentes que hemos conocido como Apóstolos que la lista sería interminable e injusta porque siempre podríamos olvidar a alguien. Con tantas malas noticias en los medios de comunicación es difícil no creerse aquellas teorías que circulan sobre el innato egoísmo humano o el gen egoísta. Y este viaje afortunadamente nos muestra otra realidad. El 99,9% de la gente es buena. El altruismo y la bondad son comportamientos normales y generalizados.
Marleen tiene preparada una teoría que trae a la conversación y me sorprende: La bicicleta atrae la socialización. Dice que atrae que la gente se interese por la forma en que viajas. Pero no solo despierta la curiosidad, sino que lo hace sin prejuicios y sin miedos. La bicicleta Sera nos convierte en un imán para la buena gente. Fue su última frase antes de caer presa del sueño con una sonrisa. Me deja muy despierto y pensando».
Απόστολος Κων. Καρακώστας
agrinionews.gr
