Ο Παντελής Φλωρόπουλος επιχειρεί ν' απαντήσει σ' ένα ερώτημα που καίει τα μυαλά...
Αντιγράφω από προσωπικό μήνυμα που μου έστειλε μία φίλη απ’ τα παλιά: “Μας αλυσοδέσανε ντόπιοι και ξένοι και δεν κάνουμε τίποτα. Πρέπει να πάρουμε πίσω τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας. ΠΩΣ ΟΜΩΣ; Είναι άλλου είδους πόλεμος αυτός…”.
Τι θα μπορούσε άραγε κάποιος από σας ν’ απαντήσει σ’ αυτό το (κοινό) ερώτημα με λίγα λόγια κι απλά;
Βάζω το ερώτημα σε σας, αλλά θα το επιχειρήσω πρώτος εδώ, μιας και το οφείλω στην φίλη μου, χωρίς να θέλω να προκαταλάβω καμία δική σας απάντηση:
Ξεκινάω από την καίρια παρατήρηση που λέει “είναι άλλου είδους πόλεμος αυτός”. Διότι, ναι, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε πως, ό,τι και αν κάνουμε, θα ήταν ηλίθιο να χρησιμοποιήσουμε τα γνωστά όπλα διαμαρτυρίας ή αντίστασης: Την συγκέντρωση στην πλατεία, την διαδήλωση, την απεργία, την κατάληψη, τη βία. Είναι άχρηστα πλέον αυτά τα όπλα. Και είναι άχρηστα, επειδή το σύστημα, προτού κάνει το άλμα στο μέλλον (του) φρόντισε να εξουδετερώσει όλα τα διαθέσιμα όπλα του λαού. Που σημαίνει πρακτικά, ότι εμείς πρέπει να εφεύρουμε νέα. Επειγόντως, νέα.
Πώς τα εξουδετέρωσε;
Να σας πω: Δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ένωση, ας πούμε, στην οποία αποφασίζουν γραφειοκρατικά οι Τεχνικές Επιτροπές. Οι αιρετοί νομιμοποιούν με την υπογραφή τους τα “Σχέδια” των Επιτροπών, αδυνατούν όμως να ελέγξουν τις συνέπειες των κανονισμών που επικυρώνουν με την υπογραφή τους. Και να ήθελαν, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν!
Αυτό σημαίνει ότι “τ’ αφεντικό” ΔΕΝ είναι ο αιρετός. Δεν είναι ο εκλεκτός του λαού, δεν είναι ο εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπός του. Δεν είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, ούτε ο υπουργός της Ελληνικής (ή όποιας άλλης Ευρωπαϊκής) κυβέρνησης, ούτε ο βουλευτής οιουδήποτε κόμματος, δεξιού ή αριστερού. Δεν είναι καν ένα πρόσωπο. Είναι μια απρόσωπη γραφειοκρατική οντότητα που δεν υπακούει σε καμία λογική, σε κανένα αίσθημα, σε καμία αίσθηση. Λειτουργεί μηχανικά, όπως το ρομπότ, αυτόματα, ψυχρά, παγωμένα, καταψυκτικά.
Με μια μονοκονδυλιά, οι αιρετοί όλων των Ευρωπαϊκών χωρών μετατράπηκαν σε άβουλα όργανα μιας απρόσωπης εξουσίας, παλιάτσοι ενός μυστικού θιάσου και, ως τέτοιοι, νομιμοποιούν τις αποφάσεις των τεχνοκρατών. Αποφάσεις που τις περισσότερες φορές οι ανέτοιμοι γι’ αυτά τα πράγματα αιρετοί άρχοντες των λαών ΔΕΝ κατανοούν, δεν προλαβαίνουν καν να διαβάσουν τους σωρούς των σελίδων…
Οι τεχνοκράτες αυτοί, οι συντάκτες των νόμων και των μνημονίων, ελέγχονται από τα συμφέροντα για τα οποία δουλεύουν μυστικά και τα οποία δεν εμφανίζονται ποτέ στο προσκήνιο.
Αλλ’ αυτό αυτό είναι μία κεκαλυμμένη δικτατορία!
Όταν κάποτε ο εργάτης κατέβαινε σε απεργία, ο εργοστασιάρχης “τα έκανε πάνω του” γιατί έπρεπε κάπως να δικαιώσει τον εργάτη ή, έστω, να διαπραγματευτεί μαζί του και να βρει μια δίκαιη λύση για το πρόβλημα.
Όμως εδώ…ν’ απεργήσει ποιος… εναντίον ποιου… να τον ακούσει ποιος… πού… και να διαπραγματευτεί ποιος με ποιον τι…
Είναι σα να λέμε ότι πάμε να κάνουμε τον “πόλεμο των άστρων” με τα καριοφίλια του Κολοκοτρώνη για να μην πω με τις σάρισες του Μεγαλέξανδρου. Οι διαδηλώσεις, οι απεργίες, οι καταλήψεις, η βία, το πολύ να μοιάζουν με το σπαθί του Νικηταρά του Τουρκοφάγου με το οποίο ξεκινάει μοναχός του να πάρει την Πόλη και την Αγιασοφιά…
Κι ερχόμαστε τώρα στο άλλο ερώτημα του μηνύματος: “Πώς θα πάρουμε πίσω τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας;”, αφού… δε μπορεί να γίνει με τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, τις καταλήψεις, ούτε καν με τη βία;
Εδώ σε θέλω!
Άντε και ψηφίζουμε στις επόμενες εκλογές το κόμμα που θέλω εγώ ή το κόμμα που θέλεις εσύ ή το κόμμα που θέλει ο άλλος. Τι θα γίνει; “Μια τρύπα στο νερό” θα γίνει. Γιατί όλα τα πόστα είναι πιασμένα. Δεν υπάρχει ούτε μία ρωγμή στον τοίχο να περάσεις από κει… Οι Συριζαίοι που παρίσταναν τον κόκορα, έδεσαν τη χώρα χειροπόδαρα για έναν αιώνα. Και τώρα υποκρίνονται τον κυβερνήτη! Η αλήθεια όμως είναι πικρή: Ίσα που θ’ ανασαίνουμε εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τα δισέγγονα και τα τρισέγγονά μας. Εκεί που θα μπορούσε ν’ αποφύγουμε τη σκλαβιά το 2014 ή, έστω, να την μετριάσουμε, ήρθαν αυτοί (με ορατούς πολιορκητικούς κριούς τον Κουβέλη, τον Παυλόπουλο, τα Αθηναϊκά έντυπα και, κυρίως, ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης, και, φυσικά, με την ψήφο του πάντα ευκολόπιστου Ελληνικού λαού) για να το… σιγουρέψουν! Έκαμαν και μία εκλεπτυσμένη προπαγάνδα στα social media, ολοκλήρωσαν το παιγνίδι… Δε χρειάζεται να πούμε άλλα περί αυτού. Αυτό τελείωσε. Όπως τελείωσαν και όσα προηγήθηκαν αυτού…
Ξανά το ερώτημα: Τώρα… “πώς θα πάρουμε πίσω τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας”;
Υπάρχουν δύο λύσεις επιβίωσης:
Η μία είναι να γίνουμε καλόγεροι οι άντρες και καλόγριες οι γυναίκες. Να καταφύγουμε σε κοινόβια. Αν το αντρικό με το γυναικείο κοινόβιο είναι κοντά, η ζωή μας θα μοιάζει με αυτήν του παραδείσου.
Εδώ που τα λέμε… δεν ακούγεται και τόσο κακό αυτό το σενάριο…
Η άλλη λύση είναι κομματάκι πιο δύσκολη:
Να παραμερίσουμε ΟΛΕΣ τις διαφωνίες μας ΕΜΕΙΣ εδώ κάτω, να ξεπεράσουμε ΟΛΕΣ τις ξινίλες που αναπτύξαμε τον καιρό που οι Έλληνες διαχωρίστηκαν σε “πράσινους” και “Βένετους” (εννοώ τους “μνημονιακούς” και τους “αντιμνημονιακούς”) και να ιδρύσουμε ένα ευρύ λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ χωρίς καμία μνησικακία και κανένα ιδεολογικό πρόσημο μπροστά, που δεν θα έχει κανέναν αρχηγό (θα μπαίνει τυπικά το όνομα ενός μέλους για να είναι νόμιμο) αλλά που θα κάνει μερικά πολύ απλά πράγματα, όταν θα γίνει εξουσία μέσω εκλογών (όχι μέσω δικτατορίας ρε)…
Ποια “απλά πράγματα” θα κάνει, δεν είναι της ώρας.
Εκείνο που προέχει, είναι να κατανοήσουμε την ανάγκη συμμετοχής του καθένα μας σε κάτι κοινό. Να κάνουμε από κοινού μονάχα εκείνο στο οποίο συμφωνούμε όλοι. Όλα τ’ άλλα να τ’ αφήσουμε στην άκρη. Η θεωρία ότι ένα κόμμα πρέπει να έχει θέσεις για όλα τα θέματα, είναι εκ του πονηρού, άσε που είναι και ηλίθια.
Είπαμε όμως: Ξεχάστε την διαδήλωση, την απεργία κ.λ.π. ως μορφές δράσης. Ξεχάστε τους αριστερούς μύθους για την επανάσταση και τους δεξιούς για την Αγιασοφιά. Όχι, Εδώ, έστω για λίγο, έστω με ημερομηνία λήξης της “συνεργασίας”, πρέπει να στήσουμε όρθιο ένα Μη Αρχηγικό Κίνημα. Χωρίς ιδεολογία, καθαρά ορθολογιστικό. Που θα πει, στρατηγικά, διαλεκτικά, ρεαλιστικά, ψυχρά, ήσυχα: Σέβομαι όλες τις διεθνείς συμφωνίες του κράτους (μ’ αρέσουν – δε μ’ αρέσουν, αδιάφορο) σέβομαι και όλους τους νόμους που ψήφισαν οι καραγκιόζηδες που κυβέρνησαν τη χώρα, εκτός από έναν: Το φορολογικό των επιχειρήσεων. Το μόνο που θα διαπραγματευτώ με τους δανειστές της χώρας είναι το φορολογικό. Απαιτώ, μέχρι θανάτου, απαιτώ αφορολόγητο για τη μικρή επιχείρηση.
Θυμηθείτε: Η μικρή ατομική επιχείρηση είναι στο DNA του Έλληνα. Είναι, γιατί η μικρή επιχείρηση ανταποκρίνεται στο μινιμαλιστικό αγροτικό τοπίο της χώρας, όπως οι πεζούλες στα βουνά, είναι η μήτρα που μας γέννησε, είναι το καλούπι μας. Ανταποκρίνεται στην ατίθαση και αρειμάνια Ελληνική ατομικότητα, ναι, αυτήν που γεννά το περίφημο “επιχειρηματικό δαιμόνιο” του Έλληνα. Οι Έλληνες έμαθαν να γίνονται εργοδότες του εαυτού τους, αυτό δεν μπορεί ν’ αλλάξει, δεν άλλαξε ποτέ, δεν θ’ αλλάξει τώρα, δεν θ’ αλλάξει στον αιώνα τον άπαντα. Η μεγάλη ξένη Εταιρεία που περιμένουμε τάχα μετά φανών και λαμπάδων να έρθει και να επενδύσει, όσα καλά και να φέρει, είναι η δύναμη που συντρίβει αργά – σιγά τον Έλληνα. Η ατομική όμως, αυτή που λέγεται “μικρομεσαία επιχείρηση”, τον κάνει δημιουργό.
Σ’ αυτήν ο Έλληνας μεγαλουργεί. Στην Πολυεθνική χάνεται. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος “να εκπαιδευτούμε στην Σχολή σκέψης των Βορειοευρωπαίων και των Ιαπώνων…
Οι καταστροφικές συμφωνίες που υπέγραψαν οι κάφροι κυβερνήτες της χώρας με τους δανειστές (οι οποίοι ΔΕΝ είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν αυτό που ξέρουμε εμείς) είναι πρωτόκολλο ολικής παράδοσης της χώρας στους εχθρούς της, στ’ αρπακτικά και τα όρνεα.
Αλλά μην ακούτε ως συμβιβασμό, μην το εκλαμβάνετε ως πράξη υποταγής αυτό που γράφηκε παραπάνω, ότι “σέβομαι όλες τις διεθνείς συμφωνίες του κράτους”, αυτές που έκαμαν οι μέχρι τώρα (ή… οι μέχρι τότε) κυβερνήτες. Δεν είναι πράξη υποταγής, αλλά στρατηγική κίνηση. Είναι μία έμψυχη ενέργεια απέναντι στο άψυχο σύστημα. Η μικρή επιχείρηση είναι το μοναδικό όπλο που απέμεινε στο λαό για ν’ αντισταθεί στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, όπως τη λένε. Είναι επίσης το μόνο όπλο του λαού που – σε ανθρώπινη διάσταση – η Νέα Τάξη Πραγμάτων ΔΕΝ μπορεί ν’ αντιμετωπίσει. Την κατεδαφίζει λοιπόν με την φορολογία. Άλλο τρόπο δεν έχει.
Τι θα γινόταν λοιπόν αν εστιάζαμε σ’ αυτό; Τι θα γινόταν άραγε αν δημιουργούσαμε ένα κόμμα δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, κάθε καρυδιάς καρύδι, με ΕΝΑΝ και μόνο στόχο, την κατάργηση της φορολογίας στη μικρή επιχείρηση;
Είναι αφελές άραγε να το προτείνει κανείς; Γιατί είναι αφελές; Επειδή, μάλλον, πιστεύεις ότι “όλα είναι στημένα”… Ναι, εντάξει, είναι. Λοιπόν; Εσύ τι κάνεις γι’ αυτό;
Ακόμα ένα επιχείρημα για το προτεινόμενο “διακύβευμα”:
Θυμηθείτε γιατί έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους το 1453: Επειδή οι Βυζαντινοί φορολογούσαν με 50% και βάλε τους υπηκόους της αυτοκρατορίας, τους άφηναν μόνο όσο ήταν αρκετό για να ζήσουν… Πήγε λοιπόν ο Μωάμεθ στην Ελληνική τότε σημερινή Τουρκία και είπε στους κατοίκους που (όπως σήμερα εμείς) βρίσκονταν σε απόγνωση: “Βοηθήστε με να πάρω την Πόλη, γιατί σ’ εμένα θα δίνετε μόνο 10% φόρο”… Κι εκείνοι ανταποκρίθηκαν. Το στράτευμα του Μωάμεθ που πήρε την Πόλη και την Αγιασοφιά, αποτελούταν σε ποσοστό 70% από Έλληνες χριστιανούς, ΟΧΙ από Τούρκους!
Ε, λοιπόν, τα ίδια θα γίνουν τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα, εδώ, αν δεν κάνουμε ΤΩΡΑ κάτι ΕΜΕΙΣ. Θα γίνει η νέα άλωση της “νέας Πόλης”… Τα χρόνια πριν από το 1453 κανείς δεν άκουσε τον Γεώργιο Γεμιστό ή Πλήθωνα που φώναζε μάταια στον φίλο του Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να δώσει την γεωργική γη σε όσους την δουλεύουν για όσο τη δουλεύουν. Σήμερα όμως… όλοι εμείς εδώ κάτω, όχι εκεί πάνω… πρέπει ν’ ακούσουμε το απλούστερο και να συμφωνήσουμε σε αυτό χωρίς αστερίσκους, χωρίς κομματικούς ή πολιτικούς διαχωρισμούς, χωρίς φιλοσοφικές ή άλλες αποκλίσεις:
Από την αφορολόγητη μικρομεσαία επιχείρηση που θα στηθεί στον πρωτογενή τομέα, μπορεί (για αρχή μόνο) να γεννηθεί ο νέος κύκλος της νεοελληνικής ιστορίας, αν ΕΜΕΙΣ, ο λαός, όχι τα κόμματα, επιβάλλουμε πολιτικά αυτήν την απλή, αλλά πυρηνική θέλησή μας.
Ακολουθήστε τον Παντελή Φλωρόπουλο στο TWITTER.
πηγή: http://agriniovoice.gr
