Του Κώστα Ν. Δημόπουλου

Καθισμένος κάτω από τον ίσκιο μιας συκιάς ένα καλοκαιρινό ηλιόκαμα, έχοντας στο προσκεφάλι μου ένα υπέροχο βιβλίο του αλησμόνητου πνευματικού μου π. Αυγουστίνου Καντιώτη:

Εικόνες και πραγματικότητες κι αφήνοντας ανεμπόδιστο κι ερευνητικό το βλέμμα μου στα διάκενα, ανάμεσα στα φύλλα και τα ακροκλώναρα της συκιάς, διέκρινα πλήθος σύκα. Μερικά ήταν σάπια. Γεμάτα σκουλήκια! Ανάδιναν εμετική μυρωδιά! Προκαλούσαν απέχθεια! Πιο δίπλα σε μέρος, που ακράτητες εισέδυαν ηλιαχτίδες και αεράκι καθαρό περασμένο από τα ρουπάκια των βουνών και τις καταραχές πλήθος σύκα, ώριμα, στρογγυλά σα ροδαλά μάγουλα ανέγγιχτου κοριτσιού.

Μέσα από την αντίθεση το συμπέρασμα, ότι στη ζωή, που επάξια τη συμβολίζει η συκιά συμπορεύεται το καλό με το κακό, το άσχημο (αυτό που δεν έχει σχήμα) με το κανονικό και το όμορφο, το απολαυστικό με το εμετικό.

Χαιρόμαστε το καθαρό, το γνήσιο, το αυθεντικό. Λυπόμαστε για το σάπιο και το απωθητικό. Όμως στη συμπόρευση αναδεικνύεται η αλήθεια.

Εικόνα ήταν η συκιά. Ο π. Αυγουστίνος με το στοχασμό και το λόγο του ανοίγει δρόμο για τη μεταπήδηση από την εικόνα στην πραγματικότητα! Εικόνα η κατάφορτη συκιά από ώριμα και σάπια σύκα. Πραγματικότητα η ανθρώπινη ζωή, που τίποτε δεν είναι πιο κοντά στο άσχημο, όσο το όμορφο. Ο καλός ο άνθρωπος και ο κακότροπος. Ο παραδειγματικός και ο απωθητικός. Ο λυτρωμένος κι ο αμαρτωλός.

Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο μού έδωσαν κάποιοι ανυπόμονοι συζητητές γύρω από το σκάνδαλο που ξέσπασε από τις ερωτικές περιπτύξεις ιερέα με ανήλικα κοριτσάκια στο Αγρίνιο.

Ο ένας τον λέει μασκαρά

ο άλλος πρωτοψεύτη

ετούτος ασυνείδητο

αυτός κατσικοκλέφτη

κι ότι για σπίτι του

του έπρεπεν αχούρι

κι είναι τιμή του αρκετή

να τον ελέν γαϊδούρι

Θα ’λεγε ο Γ. Σουρής

Τον συντηρούν με τον ακοινώνητο, το μοναχικό και τον ασυντόνιστο με τον προορισμό του.

Μέχρι εδώ ανεκτό. Όμως υπάρχει ένα κοινωνικό στίγμα, που λέγεται γενίκευση και αποδίδεται με ένα διεθνή όρο generation. Σε ένα ανθρωποσύνολο με αστόχαστη σύλληψη: Φταίει ο ένας; Φτάνε όλοι. Όταν αναφέρομαι στη γενίκευση το απλουστεύω με την αναδρομή μου σε μια αντίδραση της μάνας μου, όταν διαπίστωσε ότι ένα ποντίκι παραβιάζοντας το απλοϊκό βεστιάριό της καταθρυμάτισε ένα αξιαγάπητο ρούχο. Κατά πάντα υπέροχη νοικοκυρά η μάνα μου χαρούμενη, ανθισμένη, όταν έφτιαχνε κάτι που θα απολάμβανε η οικογένεια! Όταν διακρίβωσε τη ζημιά διαμαρτυρήθηκε. Δεν είπε ένα ποντίκι έκανε τη ζημιά, αλλά τα έρημα τα ποντίκια. Από το ένα πήγε στα πολλά. Καταλόγησε το ατομικό φταίξιμο στη συλλογική ευθύνη. Εύκολο είναι με αφορμή το ηθικό ατόπημα του ενός ιερέα να κατηγορήσουν τους Ιερείς της Εκκλησίας μας. Ένας φταίει; Όλοι φταίνε. Έχουμε υπέροχους ιερείς. Τιμάνε το ιερατικό υπούργημα. Συντείνουν στη δόξα του Χριστού. Αθόρυβα διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας και φέρνουν την ελπίδα στη ζωή μας, όταν οι κατραπακιές από θλιβερά συμβάντα πέφτουν στα κεφάλια μας και περουνιάζουν τις καρδιές μας.

Τι σχέση μπορείς να έχεις εσύ π. Χρίστο Γιαννακά με οποιοδήποτε λυμεώνα της αξιοπρέπειας και του χρέους; Το μόνο που ξέρω είναι λύπη αθεράπευτη για την κατάντια ανθρώπου που αστόχησε να υπηρετεί το Χριστό. Θα μπορούσα ν’ αναφερθώ σε πλήθος αμέτρητο εκλεκτών κληρικών που ζύγισαν πολύ προσεκτικά τις ικανότητές τους και αξιολόγησαν αμερόληπτα τις αδυναμίες τους, προκειμένου ν’ αναλάβουν το αξίωμα να υπηρετούν τους ανθρώπους για τη δόξα του Χριστού. Θα πρέπει όμως να πούμε και κάτι άλλο, που, σ’ αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να το πούμε. Ότι και αυτός είναι άνθρωπος, που αμάρτησε. Όμως οποιαδήποτε κι αν είναι η αμαρτία του δε φυλακίζεται ολόκληρος μέσα σ’ αυτή. Δεν απομονώνεται ολόκληρος στο λάθος του. Μένει πολύ από τον εαυτό του έξω από το συγκεκριμένο λάθος του. Ποιος ξέρει η συναίσθηση αυτού του λάθους πόσο μακριά μπορεί να τον πάει. Και πόσοι άνθρωποι σε άλλες ευκαιρίες μπορεί να ωφεληθούν από ενέργειές τους πιο αυτοκυρίαρχες και υπεύθυνες.

Οι Χριστιανοί συγχωρούν! Οι άνθρωποι μετανοούν. Μετάνοια είναι μια άλλη επιλογή. Μια διαφορετική στάση. Όλα είναι δυνατά να συμβούν γιατί όλα είναι εντάλματα των ουρανών.

Μια διαπίστωση που δε μπορεί κανείς να την προσπεράσει. Ο παπάς είναι έκθετος και σε κάθε στιγμή εύκολα μπορεί να κατηγορηθεί. Χάνουν δικαιώματα δεδομένα. Αποκλειστικά ανθρώπινα π.χ. να δοκιμάσουν ν’ απολαύσουν εκλεκτό φαγητό, να δροσιστούν με ένα ποτήρι αναψυκτικό, αν επιδιώξουν δεύτερη μερίδα εύγευστου φαγητού, πολλοί θα ξεφυτρώσουν και θα διαχυθούν γύρω του ως ανελέητοι τιμητές…

Το είδε αυτό ο ιερός Χρυσόστομοςσαν κατάφωρη αδικία και αποφαίνεται κατηγορηματικά: «Κἄν ἁμάρτῃ(ο ιερεύς) κἀν ἀνέσεως ὄναρ ἐπιθυμήσῃ, πολλοί οἱ σκώπτοντες, πολλοί οἱ κατηγοροῦντες, πολλοί τῶν προτέρων μεμνημένοι τά παρόντα κακίζοντες».

Λάθος; Υπερβολή; Και ο παπάς είναι άνθρωπος! Έχει κι αυτός μερίδιο στις δωρεές του Θεού! Κι όμως γίνεται! Κι όμως συμβαίνει!

Και μια άλλη διαπίστωση που δύσκολα μπορεί κανείς ν’ αφήσει πίσω του. Mερικοί – καλοί αυτοί, δεν είναι σαν τους άλλους, αυτοχειροτόνητοι τιμητές – απαιτούν, εδώ και τώρα καταδίκη του διασυρόμενου κληρικού.

όμως στη γλώσσα μας υπάρχουν τρεις υπέροχες λέξεις ανάμεσα στο πλήθος των λέξεων του λεξιλογίου μας: α)όμορφο: αυτό που έχει ομορφιά, β) καλό: αυτό, που έχει καλή ψυχή και γ) ωραίο: αυτό που γίνεται στην ώρα του.

ο Σεβασμιώτατος είναι κοντόσωμος! Δε μειονεκτεί γι’ αυτό. Μέσα στην ψυχή του, στο είναι του, κυριαρχεί η αγιότητά του. Αυτό, που πρέπει να κάνει θα το κάνει. Όμως θα το κάνει στην ώρα του. έτσι θα είναι ωραίο!

Ως τότε ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Ο δε ατακτήσας – προσωπικά δεν τον γνωρίζω – ας περισυλλέξει τον εαυτό του και ας σκεφθεί σοβαρά ότι ο δρόμος της αιώνιας καταδίκης είναι πλέον ανοιχτός…

… και ο δρόμος της μετάνοιας.

*Συνταξιούχος καθηγητής Θεολόγος – Φιλόλογος
Γραμματέας του συλλόγου «Άγιος Αρσένης ο Καππαδόκης» για αυτιστικά παιδιά

agrinionews.gr