Είναι κοινή διαπίστωση ότι ο ελληνικός λαός του 21ου αιώνα δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά του λαού των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Οι Έλληνες του 2020, του Instagram και της «κοινωνίας της πληροφορίας», δεν διατηρούν τίποτα από το φρόνημα και τις αρετές των πρωταγωνιστών του Αλβανικού Έπους. Αφού παρά τα ποσοστά του αναλφαβητισμού που ελαχιστοποιήθηκαν σε σχέση με αυτά της δεκαετίας του 40, το συντεχνιακά χειμαζόμενο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, παράγει στρατιές ολόκληρες από λειτουργικά αγράμματους ανθρώπους, χωρίς ίχνη δυνατοτήτων παραγωγικής αντίληψης και κριτικής σκέψης.

Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα οι σημερινοί νέοι της χώρας να στερούνται των απαραίτητα ιδανικών, για να είναι το ίδιο υπερβατικοί και πατριώτες με τους προγόνους τους, αλλά και της κατάλληλης αντιληπτικής ικανότητας, για να εντοπίζουν και να αξιολογούν σωστά τους πραγματικούς κινδύνους που τους περιβάλλουν.

Η εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας δεν κινδυνεύει από κανέναν. Η Ελλάδα έχει καταφέρει με τα χρόνια να δημιουργήσει πανίσχυρες ένοπλες δυνάμεις, που εγγυώνται την ασφάλεια και την ακεραιότητα της εδαφικής, θαλάσσιας και εναέριας επικράτειας.

Η Ορθοδοξία, ως «επικρατούσα θρησκεία» του ελληνικού λαού, επίσης δεν απειλείται. Γιατί πολύ απλά, κανείς δεν ενδιαφέρεται και κυρίως γιατί κάτι τέτοιο δεν θα είχε κανένα όφελος για τον υποτιθέμενο εχθρό της φυλής. Οι Οθωμανοί, παραχωρώντας θρησκευτικές ελευθερίες, κατάφεραν να διοικήσουν αποτελεσματικά την αυτοκρατορίας τους για περισσότερα από πεντακόσια χρόνια.

Το διακύβευμα των ημερών, ο κίνδυνος δηλαδή που αντιμετωπίζει η χώρα, δεν είναι ούτε εθνικός, ούτε θρησκευτικός. Είναι πανδημικός, και το ζητούμενο είναι η προστασία της δημόσιας υγείας με κάθε τρόπο και έναντι κάθε οικονομικής ή άλλης επίπτωσης, εφόσον αυτό απαιτηθεί. Οι νεοέλληνες όμως με τα παραπάνω ποιοτικά χαρακτηριστικά που επεσήμανα, σταθερά γίνονται τα θύματα των δυνάμεων -που ορμώμενες από διαφορετικά ιδεολογικά άκρα- προσεγγίζουν την εκάστοτε κρίση πάντα με έναν κοινό σκοπό: Την αποφυγή της κανονικότητας που πλήττει τα παγιωμένα συμφέροντά τους.

Στην εποχή των μνημονίων αυτά τα άκρα συνεργάστηκαν στενά, βαρώντας κατσαρολικά στις πλατείες και με κοινό αίτημα τη ματαίωση των μεταρρυθμίσεων που έθιγαν παράλογα κεκτημένα δεκαετιών. Οι προσπάθειές τους ευοδώθηκαν. Οι δυνάμεις του λαϊκισμού με τη βοήθειά τους πήραν το τιμόνι της διακυβέρνησης, με αποτέλεσμα η χώρα να επιστρέψει στα ζοφερά οικονομικά δεδομένα της πρώτης πτωχευτικής περιόδου, πετώντας έτσι στα σκουπίδια τις οικονομικές θυσίες του προηγούμενου διαστήματος.

Πέντε χρόνια αργότερα, η δημόσια Υγεία απειλείται με την εξάπλωση του κορωνοϊού, και οι ίδιες δυνάμεις, κινητοποιούν από τα ίδια άκρα τους ίδιους αφελείς πολίτες προς το ίδιο κοινό σημείο. Στόχος τους είναι για άλλη μια φορά η ματαίωση των μεταρρυθμίσεων, ως η συνέπεια αποτυχίας των κυβερνητικών χειρισμών της πανδημίας που θα πυροδοτήσουν πολιτικές εξελίξεις. Η δημιουργία εστιών υπερμετάδοσης μέσω της ανυπακοής, είναι το κατάλληλο εργαλείο.

Έτσι με αφορμή τα περιοριστικά μέτρα εξ αιτίας του υγειονομικού κινδύνου, προφασίζονται πότε «πόλεμο κατά της Ορθοδοξίας», πότε «οργανωμένο σχέδιο αφελληνισμού» λόγω της ματαίωσης των παρελάσεων διοργανώνοντας γραφικές υποκατάστατες εκδηλώσεις, και πότε καταγγέλλουν μια «παγκόσμια προσπάθεια περιορισμού των λαϊκών κεκτημένων από το μεγάλο Κεφάλαιο», αποσκοπώντας στην κοινωνική αναταραχή και αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις. Επιπτώσεις όμως που αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνο οικονομικές, καθώς η ανυπακοή στις υποδείξεις των επιστημόνων, θα στείλει με μαθηματική ακρίβεια πολλές χιλιάδες συμπολιτών τους «εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως».

Του Άκη Ροδίτη

sinidisi.gr