Ένας φωνόγραφος του Θωμά Έντισον του  1898, αρχαία νομίσματα που η αξία τους αγγίζει μερικές χιλιάδες ευρώ,  νομίσματα  της πρώτης Κυβέρνησης Καποδίστρια, σπάνιες γραφομηχανές, δίσκοι του 1926 με τη φωνή του Ελευθέριου Βενιζέλου έχουν πάρει τη θέση τους στην  ανακαινισμένη αίθουσα της  Παλαιάς Δημοτικής Αγοράς.

Η Μόνιμη Έκθεση της Συλλογής του Νίκου Ράππου, δωρεά στον Δήμο Αγρινίου, ανοίγει σε λίγες μέρες πόρτες με την ξεχωριστή και σπάνια συλλογή ενός παθιασμένου συλλέκτη.

Ο Νίκος Ράππος αφιέρωσε τη ζωή του σε ένα όνειρο. Για περισσότερα από πενήντα χρόνια, περιπλανιόταν σε παζάρια, αποθήκες, υπόγεια και αγγελίες, αναζητώντας το  αντικείμενο που έλειπε από την συλλογή του.

Η ιστορία ξεκινά τη δεκαετία του ’60, όταν ο νεαρός τότε Νίκος φεύγει από το Ξηρόμερο για την Αυστραλία αναζητώντας την τύχη του σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Αργότερα απέκτησε δικές του επιχειρήσεις στην εστίαση.

«Όπως γυρνούσα στην χώρα έβλεπα παντού αντικείμενα που μου θύμιζαν την Ελλάδα και πονούσε η καρδιά μου. Ήθελα να τα φέρω πίσω στον τόπο μου. Δεν ξεχνώ το πρώτο αντικείμενο  το δεκάδραχμο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το δεύτερο μια «πλάκα» γραμμοφώνου με τον εθνικό ύμνο. Σήμερα έχω 7.000 κομμάτια στη συλλογή μου. Ελπίζω κάποια στιγμή να εμπλουτιστεί  με προθήκες η μόνιμη έκθεση του Αγρινίου ώστε να μπορέσω να μεταφέρω ακόμη περισσότερα αντικείμενα».

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, ο κ. Ράππος  έγινε γνωστός στους εμπόρους παλαιών αντικειμένων ως «ο άνθρωπος με το γραμμόφωνο». Έμπαινε σε  παλαιοπωλεία, μιλούσε με συλλέκτες σε όλον τον κόσμο. Κάθε φορά πλησίαζε, αλλά ποτέ δεν έφτανε ακριβώς σε αυτό που αναζητούσε. Κι όμως, η εμμονή του δεν είχε να κάνει μόνο με το αντικείμενο : «Στην πραγματικότητα δεν έψαχνα ένα αντικείμενο… Έψαχνα τον εαυτό μου μέσα στον χρόνο», λέει κάνοντας έναν απολογισμό δεκαετιών.  Και δείχνει υπερήφανος ένα γραμμόφωνο της μόνιμης έκθεσης :

«Το σκυλάκι με το γραμμόφωνο,  είναι το αγαπημένο μου αντικείμενο γιατί κρύβει μια τρυφερή ιστορία. Το σκυλάκι που έγινε σήμα της εταιρείας που τα  κατασκεύασε έψαχνε το αφεντικό του. Έχωσε την μουσούδα σε ένα χωνί νομίζοντας ότι άκουσε τη φωνή του. Αυτή η εικόνα ήταν  σαν να άνοιγε μια πόρτα. Ένιωσα πως μέσα σε αυτήν την εικόνα  υπήρχε  ένας  ολόκληρος κόσμος».

Η ιστορία του Νίκου Ράππου δεν αφορά μόνο τους συλλέκτες, ούτε όσους αγαπούν το παλιό. Είναι ένα καμπανάκι ότι  μερικές φορές η αξία ενός αντικειμένου δεν βρίσκεται στην υλική του υπόσταση, αλλά στο συναίσθημα που κουβαλά  και στην επιμονή του ανθρώπου να το αναζητήσει.

«Θέλω οι επισκέπτες να τα δουν με προσοχή και να νιώσουν ότι ξόδεψα μια ζωή για να γίνουν δικά μου και τώρα κτήμα όλων των επισκεπτών».

Σε πρόσφατη  συνεδρίαση το Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου  ευχαρίστησε τον Νίκο Ράππο για την γενναιόδωρη προσφορά του. Σημαντικό ρόλο στην  αναγνώριση της αξίας της συλλογής έπαιξε ο Γιάννης Γιαννακόπουλος που ήταν η γέφυρα επικοινωνίας με τον συλλέκτη που διατηρούσε τη συλλογή του στην Κωνωπίνα Ξηρομέρου.

Επιμέλεια: Ρούλα Φλώρου 

agrinionews.gr