Αυτό που είναι κοινό σε όλους εκείνους που είχαν την τύχη να δουν ως τώρα το Sirat είναι αυτό το σοκ που περιγράφουν γι’ αυτό που μόλις έχουν δει. Είναι κάτι, επιμένουν, που δεν μοιάζει με τίποτε πρότερο. Παράξενο, ασυνήθιστο, με έκβαση που δεν βλέπεις να έρχεται και πάνω από όλα φουλ καθηλωτικό. Στα όρια του απόκοσμου, του υπερβατικού…
Ακούγεται τόσο δελεαστικό και ιντριγκαδόρικο ώστε ως σινεφίλ νιώθουμε πως είναι αρκετά μακριά η 15η Ιανουαρίου 2026, όταν δηλαδή θα καταφτάσει η ταινία στα μέρη μας, στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ας είναι, η αναμονή θα το κάνει ακόμα πιο δυνατό ως εμπειρία – ελπίζουμε και φανταζόμαστε.
Σε ακούμε νοερά να αναρωτιέσαι τι μέρους του λόγου είναι αυτό το Sirat και γιατί προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις. Ειδικά στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών ήταν από τις ταινίες που γέννησαν ατέρμονες συζητήσεις και αναλύσεις, ειδικών και μη. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτό, ακόμα κι αν δεν τους άρεσε, ενώ το soundtrack, σε τέκνο ρυθμό, τους είχε κολλήσει στο νου, μόνιμη ηχώ και θύμηση.
Η υπόθεση, για να προσπαθήσουμε να μπούμε κάπως στο κλίμα, έχει ως εξής: «Στην καρδιά των άγριων και απόκοσμων ορεινών τοπίων του νότιου Μαρόκου, ένας πατέρας και ο γιος του ξεκινούν μια απεγνωσμένη αναζήτηση. Πηγαίνουν σε ένα rave party, για να βρουν την κόρη και αδελφή αντίστοιχα, η οποία έχει χαθεί μυστηριωδώς πριν από μήνες, σε ένα παρόμοιο πάρτι. Ωθούμενοι από τη μοίρα, αποφασίζουν να ακολουθήσουν μια ομάδα ravers στην αναζήτηση ενός τελευταίου πάρτι που θα γίνει στην έρημο, με την ελπίδα να είναι εκεί».
Ναι, αντί για… μάνα ρέιβερ (οι κάτω των 25 ας γκουγκλάρουν, οι άλλοι δεν ξέχασαν ποτέ…), έχουμε πατέρα και αδελφό ρέιβερ σε αυτήν την ταινία που αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ισπανίας για τα Όσκαρ. Μόνο που το αδικούμε με αυτήν την ελαφράς διάθεση σύγκριση. Καθώς, ξαναλένε οι πηγές μας, μιλάμε για κάτι τόσο ισχυρό, που δεν μπορεί να σε αφήσει με τίποτα αδιάφορο τον όποιο θεατή.
Κι αν αναρωτιέσαι, «Σιράτ» ονομάζεται στο Κοράνι η γέφυρα που χωρίζει τον Παράδεισο από την Κόλαση. Περιγράφεται ως λεπτή σαν κλωστή και κοφτερή σαν μαχαίρι. Θέλοντας ακριβώς να καταδείξει πόσο οριακή μπορεί να είναι η απόσταση από το καλό ως το κακό, από τη λύτρωση στην απελπισία. «Σιράτ» όμως, σημαίνει και μονοπάτι…
Σύμφωνα με όσα προκύπτουν, ο Όλιβερ Λαξ έχει παραδώσει μια από τις πιο δύσκολο να περιγράψει κανείς ταινίες της χρονιάς, μαζί ένα έργο που ξυπνά γνήσιο τρόμο. «Ήθελα να κάνω μια ταινία για το θάνατο», το έθεσε ο Γαλλοϊσπανός σκηνοθέτης. Ανυπομονούμε να αποκτήσουμε άποψη και με τα δικά μας μάτια. Ως τότε πιστεύουμε απόλυτα αυτά που μαθαίνουμε και μπαίνουμε σε mood «δεν μπορώ να περιμένω».
Σιράτ, η ισπανική ταινία που σόκαρε τις Κάννες – δες το τρέιλερ:
Αυτό που είναι κοινό σε όλους εκείνους που είχαν την τύχη να δουν ως τώρα το Sirat είναι αυτό το σοκ που περιγράφουν γι’ αυτό που μόλις έχουν δει. Είναι κάτι, επιμένουν, που δεν μοιάζει με τίποτε πρότερο. Παράξενο, ασυνήθιστο, με έκβαση που δεν βλέπεις να έρχεται και πάνω από όλα φουλ καθηλωτικό. Στα όρια του απόκοσμου, του υπερβατικού…
Ακούγεται τόσο δελεαστικό και ιντριγκαδόρικο ώστε ως σινεφίλ νιώθουμε πως είναι αρκετά μακριά η 15η Ιανουαρίου 2026, όταν δηλαδή θα καταφτάσει η ταινία στα μέρη μας, στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ας είναι, η αναμονή θα το κάνει ακόμα πιο δυνατό ως εμπειρία – ελπίζουμε και φανταζόμαστε.
Σε ακούμε νοερά να αναρωτιέσαι τι μέρους του λόγου είναι αυτό το Sirat και γιατί προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις. Ειδικά στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών ήταν από τις ταινίες που γέννησαν ατέρμονες συζητήσεις και αναλύσεις, ειδικών και μη. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτό, ακόμα κι αν δεν τους άρεσε, ενώ το soundtrack, σε τέκνο ρυθμό, τους είχε κολλήσει στο νου, μόνιμη ηχώ και θύμηση.
Η υπόθεση, για να προσπαθήσουμε να μπούμε κάπως στο κλίμα, έχει ως εξής: «Στην καρδιά των άγριων και απόκοσμων ορεινών τοπίων του νότιου Μαρόκου, ένας πατέρας και ο γιος του ξεκινούν μια απεγνωσμένη αναζήτηση. Πηγαίνουν σε ένα rave party, για να βρουν την κόρη και αδελφή αντίστοιχα, η οποία έχει χαθεί μυστηριωδώς πριν από μήνες, σε ένα παρόμοιο πάρτι. Ωθούμενοι από τη μοίρα, αποφασίζουν να ακολουθήσουν μια ομάδα ravers στην αναζήτηση ενός τελευταίου πάρτι που θα γίνει στην έρημο, με την ελπίδα να είναι εκεί».
Ναι, αντί για… μάνα ρέιβερ (οι κάτω των 25 ας γκουγκλάρουν, οι άλλοι δεν ξέχασαν ποτέ…), έχουμε πατέρα και αδελφό ρέιβερ σε αυτήν την ταινία που αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ισπανίας για τα Όσκαρ. Μόνο που το αδικούμε με αυτήν την ελαφράς διάθεση σύγκριση. Καθώς, ξαναλένε οι πηγές μας, μιλάμε για κάτι τόσο ισχυρό, που δεν μπορεί να σε αφήσει με τίποτα αδιάφορο τον όποιο θεατή.
Κι αν αναρωτιέσαι, «Σιράτ» ονομάζεται στο Κοράνι η γέφυρα που χωρίζει τον Παράδεισο από την Κόλαση. Περιγράφεται ως λεπτή σαν κλωστή και κοφτερή σαν μαχαίρι. Θέλοντας ακριβώς να καταδείξει πόσο οριακή μπορεί να είναι η απόσταση από το καλό ως το κακό, από τη λύτρωση στην απελπισία. «Σιράτ» όμως, σημαίνει και μονοπάτι…
Σύμφωνα με όσα προκύπτουν, ο Όλιβερ Λαξ έχει παραδώσει μια από τις πιο δύσκολο να περιγράψει κανείς ταινίες της χρονιάς, μαζί ένα έργο που ξυπνά γνήσιο τρόμο. «Ήθελα να κάνω μια ταινία για το θάνατο», το έθεσε ο Γαλλοϊσπανός σκηνοθέτης. Ανυπομονούμε να αποκτήσουμε άποψη και με τα δικά μας μάτια. Ως τότε πιστεύουμε απόλυτα αυτά που μαθαίνουμε και μπαίνουμε σε mood «δεν μπορώ να περιμένω».
Σιράτ, η ισπανική ταινία που σόκαρε τις Κάννες – δες το τρέιλερ:
