Στις 8 Νοεμβρίου Εορτή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, εορτάζει τούς προστάτες της και η ένδοξη πολεμική μας αεροπορία.

Με αφορμή την εορτή αυτή κάθε χρόνο στον Ιερό Ναό τού Αποστόλου Παύλου, μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας τελείται μνημόσυνο υπέρ των δύο Μεγαλοχωριτών πιλότων Κωνσταντίνου Καραθάνου και Κωνσταντίνου Αλεξανδράκη.

Έτσι καί φέτος το Σάββατο 8 Νοεμβρίου τελέσθηκε η Θ. Λειτουργία κατά την οποία αναγνώσθηκε το εόρτιο μήνυμα του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού και το μνημόσυνο των δύο παλικαριών, κατά το οποίο ο πρώην Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Μεγάλης Χώρας κ. Κωνσταντίνος Χαραμής, ομίλησε για την εορτή της αεροπορίας καί εν συνεχεία με λόγους συγκινητικούς για την αυτοθυσία των δύο πιλότων οι οποίοι ευρισκόμενοι σε ετοιμότητα,έπεσαν σε διατεταγμένη υπηρεσία υψηλού κινδύνου, υπηρετώντας το Ιερό καθήκον της προάσπισης τής εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.

Τιμητικά,παιδιά με κλάδους δάφνης καί κερί συμμετείχαν στην επιμνημόσυνη δέηση.Το εκκλησίασμα με συγκίνηση και υπερηφάνεια συμμετείχε σε αυτη διατηρώντας άσβεστη την μνήμη τους. Εν συνεχεία κυρίες τις ενορίας πρόσφεραν καφέ στο πνευματικό κέντρο του Ναού.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους: ο Πρόεδρος κ. Γρηγόριος Χασιώτης και Μέλη του Τοπικού Συμβουλίου,ο Δημοτικός Σύμβουλος κ. Κωνσταντίνος Κιτσοπάνος , ο πρώην Δήμαρχος Νεάπολης κ. Παναγιώτης Τσαμάκης ,ο Διευθυντής του Σχολείου Μεγάλης χώρας (3ο Δημοτικό Νεάπολης)κ. Γεώργιος Πιταροκοίλης,ο πρώην Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου κ. Κωνσταντίνος Χαραμής,Μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Μεγάλης Χώρας “Το Ζαπάντι” , Μέλη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων και κάτοικοι της κοινότητας.

Τον σεβασμό των παρισταμένων εισέπραξε καί η μητέρα του πεσόντος Πιλότου Κωνσταντίνου Αλεξανδράκη κ. Ευαγγελία η οποία σήμερα τέλεσε και το τριετές μνημόσυνο του συζύγου της Θεοφάνη.

Την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου, μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Μεγάλης Χώρας ( 3ο Νεάπολης) με τον διευθυντή κ. Γεώργιο Πιταροκοίλη και συναδέλφους του δασκάλους, επισκέφθηκαν τις προτομές των δύο πιλότων,που κοσμούν τις δύο πλατείες της κοινότητας. Εκει εναπόθεσαν κλάδους Δάφνης τιμώντας την μνήμη τους, στέλνοντας το μήνυμα ότι υπάρχουν νέοι που θυσιάστηκαν καί θυσιάζονται για τα ιδανικά και ότι θα πρέπει νά αποτελούν πρότυπα στις νεότερες γενιές.

Τελος για μια ακόμη φορά εκφράστηκε η κοινή απαίτηση της τοπικής και όχι μόνο κοινωνίας να τοποθετηθεί παροπλισμένο πολεμικό αεροσκάφος στην Μεγάλη Χώρα,εις τιμήν και μνήμην των δύο παλικαριών, αίτημα όχι παράλογο, από την στιγμή που σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις, δικαίως έχει εκπληρωθεί.

Η εκδήλωση μνήμης ολοκληρώθηκε με την τέλεση τρισαγίου επί των τάφων των ηρωικώς πεσόντων.

Ακολουθεί η ομιλία του κ. Χαραμή.

Σήμερα, κάτω από το βλέμμα των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, το κερί γίνεται προσευχή και το θυμίαμα χρέος ιερό . Ήρθαμε για να τιμήσουμε δυο παλικάρια που δεν έζησαν για να δοξαστούν, αλλά δοξάστηκαν γιατί έζησαν τη σύντομη ζωή τους κοιτάζοντας, κάθε ώρα και στιγμή, το θάνατο κατάματα, χωρίς φόβο, με υψηλό φρόνημα και βαθιά αίσθηση του καθήκοντος και του χρέους προς την Πατρίδα .

Σήμερα, ανάβουμε πάλι το καντήλι της ευγνωμοσύνης. Γιατί, αυτό το καντήλι, όταν σβήσει και τους απολησμονήσουμε , τότε και μόνο πεθαίνουν στ’ αλήθεια οι άνθρωποι. Στεκόμαστε με σεβασμό και συγκίνηση μπροστά στη μνήμη δύο νέων ανθρώπων που έφυγαν ψηλά – εκεί όπου το γήινο τελειώνει και αρχίζει το Αιώνιο.

Η 8η Νοεμβρίου, ημέρα των Αρχαγγέλων και της Πολεμικής μας Αεροπορίας, μας βρίσκει κάθε χρόνο εδώ· με το κερί της μνήμης και της απότισης φόρου τιμής αναμμένο, με την καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη.

Από αυτό το μικρό χωριό άνοιξαν τα φτερά τους και συναπαντήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα με τη δόξα, που τους περίμενε στα μεσούρανα, δυο ψυχωμένα παλληκάρια:

Ο Επισμηναγός Κωνσταντίνος Καραθάνος, που έπεσε στις 15 Ιουνίου 2004, σε αποστολή υπεραυξημένου κινδύνου, στα Κελάριατου Παρνασσού, με αεροσκάφος F-4. Και ο Υποσμηναγός Κωνσταντίνος Αλεξανδράκης, που άφησε την τελευταία του πνοή στα συντρίμμια του Phantom της Πολεμικής Αεροπορίας, σε ασκήσεις μεγάλου ρίσκου, στην Αντίκυρα Βοιωτίαςστις 18 του Μάη το 2000

Και οι δύο, παιδιά πολυτέκνων οικογενειών, γεννήθηκαν εδώ το 1969 ,από φτωχούς αγρότες γονείς που, ξεριζωμένοι απ τον τόπο τους, ήρθαν εκείνη την εποχή στην περιοχή αφήνοντας στον βυθό της
τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών τις πατρογονικές τους εστίες. Μεγάλωσαν μαζί, φίλοι αχώριστοι από τα παιδικά τους χρόνια.Μοιράστηκαν το ίδιο χώμα στο παιχνίδι, το ίδιο θρανίο στο σχολείο,
το ίδιο όνειρο κοιτάζοντας τον ουρανό.

Η αγάπη για την Πατρίδα, το κάλεσμα της απόλυτης προσφοράς, τουςοδήγησε στη Σχολή Ικάρων. Εκεί η ζωή μετριέται όχι σε χρόνια, αλλά σε δευτερόλεπτα. Ο Ίκαρος δεν είναι μύθος· είναι ρίσκο
υψηλό,επαγρύπνηση, πειθαρχία και πάνω απ’ όλα ταπεινότητα. Εκείόπου ο άνθρωπος δοκιμάζεται, όχι μόνο από τους ανέμους, αλλά καιαπό τον ίδιο του τον χαρακτήρα και τη θέληση . Γιατί στην Πολεμική
Αεροπορία, πριν από το σώμα και το αεροσκάφος, πετά πρώτα η ψυχή.

Είχα την εξαιρετική τύχη και τιμή να υπηρετήσω ως Διευθυντής στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού από το 2002 ως το 2010. Θυμάμαι τα μάτια των μαθητών, μεγάλα, φωτεινά, γεμάτα θαυμασμό, όταν τους
μιλούσαμε για τους δυο Ικάρους. Θυμάμαι την ιερή σιωπή της επετειακής κατάθεσης στεφάνου. Τότε που ο ορείχαλκος της προτομής δεν ήταν απλώς μέταλλο, αλλά παρουσία διαρκής, και προπαντός
παράδειγμα φωτεινό εκπλήρωσης χρέους ιερού προς την Πατρίδα.

Το 2009, επισκεφτήκαμε με τους μαθητές μας τη Σχολή Ικάρων στην Αθήνα και την 339 Μοίρα Παντός Καιρού της Πολεμικής μας Αεροπορίας στην Ανδραβίδα από όπου άνοιξαν τα φτερά τους στην τελευταία τους πτήση οι δυο ήρωες για να τους στεφανώσει η δόξαστα ουράνια .

Εκεί, οι Αξιωματικοί, άντρες ηλιοψημένοι και σκληραγωγημένοι από τις ριπές του αέρα στις καθημερινές ασκήσεις ετοιμότητας, και με ατσαλωμένο φρόνημα, σφυρηλατημένο στο καμίνι και τ’ αμόνι του Πατριωτισμού, μας υποδέχτηκαν με δάκρυα στα μάτια.

Γιατί για εκείνους, ο Καραθάνος και οΑλεξανδράκης δεν ήταν τυχαίοι Αξιωματικοί. Ήταν συμμαθητές.Φίλοι. Συμπολεμιστές. Αδέλφια των αιθέρων. Παραδείγματα φωτεινά προς μίμηση.Και όταν μίλησαν στα παιδιά, δεν μίλησαν για θάνατο. Μίλησαν γιααξιοπρέπεια. Για χρέος. Για τιμή .Για το μεγαλείο της στιγμής όπου ο άνθρωπος επιλέγει το «εμείς» αντί του «εγώ».

Το χωριό, ο Δήμος Νεάπολης , ο Δήμος Αγρινίου τούς τίμησε και τους τιμά. Στις πλατείες που στήθηκαν οι προτομές τους και φέρουν τα ονόματά τους, κατατίθενται στις Εθνικές επετείους δάφνινα
στεφάνια.

Κάθε φορά που η σημαία ανεμίζει, και ψάλλουμε τον Εθνικό μας Ύμνο σκεφτόμαστε ότι δεν τιμούμε το τέλος τους·Τιμούμε το παράδειγμά τους. Το κρύο μέταλλο της προτομής , πουκοιτάζει αγέρωχη τον ουρανό, ζεσταίνει τις καρδιές μας και μας δείχνει το δρόμο του χρέους.

Από το 2009 το Δημοτικό Σχολείο και ο Δήμος Νεάπολης υποβάλαμε αίτημα για την παραχώρηση ενός από τα αεροσκάφη της Πολεμικής μας Αεροπορίας που αποσύρονται παροπλισμένα, για θα εκτεθεί
μόνιμα στην είσοδο του χωριού προς τιμήν των πιλότων μας, όπως συμβαίνει και σε πολλά άλλα μέρη της Πατρίδας μας, αίτημα που επικαιροποίησε αργότερα και ο Δήμος Αγρινίου και βρίσκεται σε
εξέλιξη.

Η ευόδωσή του θα είναι αναγνώριση απ’ την Πολιτεία της θυσίας των πεσόντων αεροπόρων μας στο βωμό της Ελευθερίας και βάλσαμο στις καρδιές και στον πόνο της απώλειας των οικογένειών τους.

Αγαπητοί μου ,

η εποχή μας δεν είναι ήσυχη. Οι προκλήσεις στα σύνορά μας, οι σκιές που απλώνονται στο Αιγαίο, η αβεβαιότητα των καιρών, δείχνουν πως η ειρήνη δεν είναι κάτι το κεκτημένο εσαεί. Είναι καθημερινή άσκηση, καθημερινός αγώνας αίματος πριν και πάνω απ όλα , αλλά και χρήματος. Κι αυτούς που προασπίζουν τους αιθέρες μας, τις θάλασσες , τη στεριά , εμείς οι υπόλοιποι τους χρωστάμε ευγνωμοσύνη.

Ας μη θεωρούμε την πατρίδα λέξη ξεπερασμένη. Δεν είναι σύμβολο ξεθωριασμένο σε κάποιο παλιό βιβλίο. Είναι η μάνα που μας ανέστησε, το ποτισμένο με ίδρωτα και αίμα χώμα που μας θρέφει, η γλώσσα που μιλάμε . Τα όσια τα πατρογονικά, και τα ιερά μας . Δεν ζητά η πατρίδα απ’ όλους μας να γίνουμε πιλότοι. Κι ούτε μπορούμε άλλωστε.
Μας ζητά όμως να γίνουμε άνθρωποι με ψυχή, με καθαρότητα, με πίστη στο κοινό καλό και στην προσφορά . Όλοι μπορούμε αν το θελήσουμε. Ο καθείς και τα όπλα του όπως είπε κι ο Ελύτης απ τα βουνά της Αλβανίας το 40.

Σε έναν κόσμο όπου το συμφέρον, η ιδιοτέλεια και ο κυνισμός κραυγάζουν , η θυσία ψιθυρίζει : “Ω παίδες Ελλήνων, ίτε” Αλλά είναι αυτός ο ψίθυρος που κρατά όρθιο ένα έθνος. Ας τον
ακούσουμε κι ας τον κάνουμε πράξη.

Οι νέες γενιές μεγαλώνουν σωστά όχι με λόγια πολλά, αλλά με παραδείγματα. Με ιστορίες που δεν σβήνουν. Με πρόσωπα που δεν ξεχνιούνται.
Ας σταθούμε μπροστά στα ονόματα:
Κωνσταντίνος Καραθάνος
Κωνσταντίνος Αλεξανδράκης
Δεν είναι πια μόνο ονόματα χαραγμένα στο άψυχο μάρμαρο.
Είναι πυξίδες της τιμής και του χρέους.
Είναι φτερά προς τη δόξα.
Είναι παράδειγμα για τις επερχόμενες γενεές. Κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί, μας παραγγέλνει ο Παλαμάς.
Όσο τελείται μνημόσυνο, όσο ένα παιδί σηκώνει τα μάτια στον
ουρανό, όσο η γαλανόλευκη κυματίζει στο φως του ήλιου, οι δύο
αυτοί Ικαροι δεν πεθαίνουν.
Ζουν στα σύννεφα, μαζί με τον αρχαίο συνονόματό τους, δίπλα στον
Ταξιάρχη Μιχαήλ – εκεί όπου οι ψυχές των γενναίων φυλάνε την
Πατρίδα.
Ας είναι αιώνια η μνήμη τους.
Ας είναι φωτεινό το παράδειγμά τους.
Ας ανθίζει στις καρδιές μας ο σεβασμός κι η ευγνωμοσύνη για όσους
προσφέρουν χωρίς να ζητούν.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Πηγή:Ι.Ν. Αποστόλου Παύλου Μεγάλης Χώρας

agrinionews.gr