Ο Λουίτζι Τσένναμο μιλά στον Γιώργο Σακελλάρη για τα πρώτα του βήματα στον χώρο του ποδοσφαίρου, το “λαχείο” του Ολυμπιακού, την πολυετή καριέρα του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τις στιγμές που αποτέλεσαν «σημείο αναφοράς» στην πορεία του και το δέσιμο του με την ομάδα του Παναιτωλικού και την πόλη του Αγρινίου!
Ο 45χρονος Ελληνοϊταλός προπονητής τερματοφυλάκων του Παναιτωλικού, Λουίτζι Τσένναμο με εικοσαετή -και πλέον- καριέρα στα γήπεδα της Ελλάδας και του εξωτερικού είναι ένας από τους «πορτιέρε», που έχει συνδέσει το όνομα τους με το ελληνικό ποδόσφαιρο καταγράφοντας σπουδαίες εμφανίσεις, σωτήριες επεμβάσεις και πολλές ανέπαφες εστίες, στη μεγάλη διαδρομή του!
Στο Mpaladofatses.gr με ταπεινότητα, αμεσότητα και ειλικρίνεια “ξετυλίγει το κουβάρι” της πορείας του κάτω από τα δοκάρια, αυτοσαρκάζεται για τις “λάθος” αποφάσεις του, μιλά για το ελληνικό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αναλύει το «πακέτο» που οφείλει να έχει ένας νέος τερματοφύλακας, αναπολεί τη συνύπαρξή του με τον Πολ Γκασκόιν στη Μπέρνλι και κάνει «ειδική μνεία» στην ομάδα της καρδιάς του, όπως ο ίδιος την αποκαλεί, τον Παναιτωλικό!
Πότε έκανες τα πρώτα σου ποδοσφαιρικά βήματα;
«Γεννήθηκα στο Μόναχο το 1980 από γονείς μετανάστες. Ο πατέρας μου με καταγωγή από τη Νάπολη της Ιταλίας και η μητέρα μου Ελληνίδα. Σε ηλικία τριών ετών ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησα στο Δημοτικό με στίβο, μέσω των αθλητικών σχολείων που υπήρχαν. Στη Νέα Κρήνη έπαιζα ποδόσφαιρο στις αλάνες και μετά ενσωματώθηκα στον Άγιο Γεώργιο Νέας Κρήνης, που έβγαλε και τον Δημήτρη Μαυρογενίδη. Έμεινα εκεί έναν χρόνο. Μετά πήγα για 3-4 χρόνια στους μικρούς του Ηρακλή και σειρά είχε ο ΠΑΟΚ, πριν πάω για μία σεζόν στην Αθλητική Ένωση Νέας Κρήνης. Στον ΠΑΟΚ έκανα προπονήσεις με τον Φορτούλα, αλλά δεν υπήρχε πλάνο εξέλιξης για μένα. Έτσι, ο Φορτούλα με πρότεινε στον Ολυμπιακό του Ντούσαν Μπάγεβιτς».
Γιατί διάλεξες τη θέση του τερματοφύλακα;
«Κάθε φορά που έμπαινα να παίξω και έβλεπα τα γκολ που έτρωγαν οι τερματοφύλακες έλεγα, εγώ θα το έπιανα αυτό. Ήταν ένα «challenge».
Και κάπου εκεί, Ολυμπιακός και Ντούσαν Μπάγεβιτς! Ποιά ήταν τα συναισθήματα σου; Μίλησε μας γι’ αυτό το κεφάλαιο.
«Λαχείο! Υπέγραψα επαγγελματικό συμβόλαιο, ενώ δεν είχα ακόμη τελειώσει την Τρίτη Λυκείου. Πήγα στον Ολυμπιακό στην αρχή της αυτοκρατορίας του. Παραμύθι! Τρομερό σχολείο. Όσο ταλέντο είχα σωματικά και όση διάθεση και αφοσίωση είχα, εσωτερικά είχα έπαρση και εσωστρέφεια. Αν έγραφα βιβλίο, θα το ονόμαζα «Ιδανικός αυτόχειρας» ή «Πώς να καταστρέψετε μια καριέρα». Ήμουν πολύ κλειστός, η εσωστρέφεια δεν έκανε καλό σε ένα κλαμπ με το μέγεθος του Ολυμπιακού. Ήμουν ευγενικός, δουλευταράς, αλλά απόμακρος. Πέρασαν πολλά χρόνια για να το αλλάξω αυτό».
Στη Μπέρνλι είχες συμπαίκτη έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες του αγγλικού και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, τον Πολ Γκασκόιν! Πώς ήταν η συνύπαρξη μαζί του;
«Όταν ήρθε ο “Γκάζα”, το προπονητικό της Μπέρνλι γέμισε με κάμερες. Τον απομυθοποίησα. Ήταν ένας τεράστιος θρύλος, αλλά είχε θέματα που τα έβλεπες και στον αγωνιστικό χώρο και στην αποστολή και σε κάθε του έκφανση. Στην Αγγλία έζησα κάτι που ίσως να μην το έζησε άλλος τερματοφύλακας. Παίζοντας ένα παιχνίδι με τη Β’ ομάδα, “στράβωσε” άσχημα το κλίμα. Ενώ είχα υπογράψει την ανανέωση, φάγαμε σε έναν αγώνα επτά γκολ. Ο προπονητής με έβγαλε εκτός ομάδας και η Μπέρνλι για περίπου δύο μήνες ως το τέλος της σεζόν δεν είχε αναπληρωματικό τερματοφύλακα. Ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία. Ο Νίκος ο Μιχόπουλος ήταν τραυματίας! Πολλές φορές σε έναν χώρο με χρήμα και δόξα, πολλοί προσπαθούν να πατήσουν επί πτωμάτων. Πρέπει να μείνεις σπαθί. Αν πατήσεις και εσύ επί πτωμάτων, γίνεσαι σαν αυτούς. Ο κάθε άνθρωπος αφήνει στο ποδόσφαιρο και στη ζωή ένα στίγμα»!
Πώς ήταν ο επαναπατρισμός σου;
«Αφού τελείωσε το κεφάλαιο του Ολυμπιακού και της Μπέρνλι, πήγα στον Παναιγιάλειο, στη Β’ Εθνική. Ωραία χρονιά, είχαμε καλό σύνολο. Δυστυχώς, έπεσε η ομάδα λόγω χρεών. Μετά πήγα στην Προοδευτική και εν τέλει καθιερώθηκα για μία πενταετία στο Αιγάλεω, όπου έζησα καλές και κακές στιγμές. Είχαμε δυνατό γκρουπ και στενές σχέσεις με τους συμπαίκτες μου, αλλά η ομάδα διαλύθηκε για διάφορους λόγους… Μετά, το 2009 πήγα στην Κύπρο, στην ΑΠΕΠ (Αθλητική Ποδοσφαιρική Ένωση Πιτσιλιάς). Στα 29 μου, ήθελα ένα συμβόλαιο, που θα μου έδινε σταθερότητα. Εκεί, έμεινα 1,5 χρόνο και έπαιξα 40 παιχνίδια. Καλό ποδόσφαιρο και άριστοι αγωνιστικοί χώροι. Στην Κύπρο και στο Ισραήλ (Μακάμπι Νετάνια) συνάντησα το καλύτερο γρασίδι της ζωής μου».
Το 2010 μπήκε στη ζωή σου για πρώτη φορά ο Παναιτωλικός. Μια ομάδα που έμελλε να δεθείς μαζί της περισσότερο από κάθε άλλη και την οποία υπηρετείς και σήμερα από άλλο πόστο. Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε τόσο στον Παναιτωλικό;
«Ο Παναιτωλικός με προσέγγισε τρεις φορές! Υπήρχε ήδη το “φλερτ” και το 2010 κατέληξε σε “γάμο”. Η σεζόν 2010/2011 ήταν έπος! Ήμασταν ορκισμένοι. Ολόκληρη η πόλη μας στήριζε! Το τεράστιο «unfair» του Φουρτάδο, μας έκανε καλό. Τότε πεισμώσαμε και είπαμε πως δεν μας αρκεί η άνοδος στην Α’ Εθνική. Θα βγούμε πρωταθλητές! Ήταν σημείο καμπής. Δυστυχώς, πέσαμε την επόμενη σεζόν λόγω απειρίας. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, γιατί ανεβήκαμε και στεριώσαμε, μέχρι σήμερα. Στα 29 μου θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ αδικημένο από την ποδοσφαιρική “πίτα”. Ήθελα να πάρω από την ποδοσφαιρική κοινότητα, αυτό που μου άξιζε. Ο Παναιτωλικός εκπλήρωσε αυτή την επιθυμία μου, γιατί είχαμε ακριβώς τους ίδιους στόχους και το ίδιο κίνητρο. Ο σύλλογος ήταν 35 χρόνια αδικημένος και εκτός Α’ Εθνικής και εγώ δεν ήμουν στο επίπεδο, που θεωρούσα πως έπρεπε να είμαι. Ακόμη, ο Παναιτωλικός είναι μια ομάδα με ήθος, αντισυστημική και αδιάβλητη! Αυτά τα στοιχεία ταιριάζουν πολύ στην προσωπικότητα και τις πεποιθήσεις μου! Συμβαδίσαμε και σε αυτό με τον Παναιτωλικό. Ενάντια σε όλους και σε όλα! Είναι η ομάδα της καρδιάς μου»!
Μετά από μια διετία στον Παναιτωλικό, ετοίμασες “βαλίτσες” για το Ισραήλ και τη Μακάμπι Νετάνια. Πώς βίωσες το άθλημα εκεί;
«Στο Ισραήλ έμεινα μια σεζόν και έπαιξα 40 παιχνίδια. Ήταν μια γεμάτη σεζόν για μένα και ήμουν πολύ ικανοποιημένος από τις εγκαταστάσεις και τους αγωνιστικούς χώρους»!
Επέστρεψες στην Ελλάδα και υπέγραψες με τον Ατρόμητο, όπου συνυπήρξες με τον Μιχάλη Σηφάκη. Τι θυμάσαι από τη θητεία σου εκεί;
«Ήμουν back-up του Μιχάλη, ο οποίος δεν τα πήγε καλά. Η σεζόν 2014-2015 ήταν η χειρότερη της καριέρας μου, κυρίως λόγω προσωπικών ζητημάτων με τον πατέρα μου. Δε μπόρεσα να διαχειριστώ κάποια πράγματα. Την επόμενη χρονιά πήγα στην Ξάνθη, το 2017 στη Λαμία, όπου ανεβήκαμε στην Α’ Εθνική και το 2018 επέστρεψα στον Παναιτωλικό, ως αναπληρωματικός του Κυριακίδη και ο κος Δέλλας με έκανε προπονητή τερματοφυλάκων για κάποιους μήνες, μέχρι τον Αύγουστο, που έγινα και επίσημα ο προπονητής τερματοφυλάκων της ομάδας. Ήμουν πολύ τυχερός, καθώς πολλά παιδιά δε ξέρουν τι θα κάνουν στο τέλος της καριέρας τους, πως θα κλείσει και τι θα ακολουθήσει. Αντίθετα, εγώ είχα ήδη έτοιμη πρόταση. Ευλογία! Στην έναρξη και στη λήξη της καριέρας μου ήμουν ευλογημένος»!
Ως προπονητής τερματοφυλάκων συνεργάστηκες με τον Μαρίνο Ουζουνίδη και την Αλ Φαϊσαλί στη Σουδική Αραβία. Πώς είναι το ποδόσφαιρο εκεί; Ποιές είναι οι διαφορές με την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική κουλτούρα;
«Οι εγκαταστάσεις «top class». Η ζωή δεν παλεύεται. Οι άνθρωποι ως επί το πλείστον δεν ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο. Είμαι ένας άνθρωπος που με ενδιαφέρει να είμαι καλά και εντός και εκτός γηπέδου. Η συνεργασία με τον κο. Ουζουνίδη ήταν πάρα πολύ καλή. Είναι ο προπονητής που γνωρίζει τα περισσότερα για τους τερματοφύλακες, από αυτούς που είχα. Βλέπει πράγματα που μόνο οι τερματοφύλακες θα μπορούσαν να δουν».
Τι προσπαθείς να μεταλαμπαδεύσεις στους νέους τερματοφύλακες;
«Όλα είναι μια πυραμίδα! Ξεκινάμε από την ατομική τεχνική. Μετά περνάμε στην ομαδική τακτική. Οι τερματοφύλακες οφείλουν να καταλάβουν ότι έστω με το ένα πόδι, πρέπει να είναι επαρκείς. Το ίδιο και με την ομαδική τακτική. Πρέπει να συμμετέχουν στο παιχνίδι, στο «build-up» και να αναγνωρίζουν καταστάσεις, βάσει του συστήματος της αντίπαλης ομάδας».
Ποιοί είναι οι στόχοι του Παναιτωλικού; Πώς βλέπεις την ομάδα;
«Έφυγαν αρκετοί παίκτες μεσοεπιθετικά και ήρθαν αρκετοί, το τελευταίο διάστημα. Είμαι σίγουρος ότι αυτό που βλέπετε, θα γίνει καλύτερο σε 3-4 εβδομάδες τόσο αγωνιστικά, όσο και βαθμολογικά. Θεωρώ ότι σε όλα τα παιχνίδια πήραμε αυτό που αξίζαμε. Θα έχουμε πολύ πιο βελτιωμένη εικόνα το επόμενο διάστημα, που θα αποκτήσουμε χημεία και αυτοματισμούς. Φέτος είναι η συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ίδρυση της ομάδας. Από τα τρία τελευταία χρόνια που είμαι εδώ, πιστεύω πως έχουμε το πληρέστερο και ποιοτικότερο ρόστερ».
Ποιά είναι η άποψη σου για τον ιδιοκτήτη της ομάδας, κο. Φώτη Κωστούλα; Πολλοί θεωρούν πως από τη μία είναι επιτυχία που ο Παναιτωλικός τόσα χρόνια είναι στην Α’ Εθνική, από την άλλη όμως υπάρχουν οι “φωνές” που μιλούν για στασιμότητα, καθώς η ομάδα δεν έχει αγωνιστεί σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης ή έστω σε προκριματικά. Ποιά είναι η τοποθέτηση σου, επ’ αυτού;
«Ο Παναιτωλικός είναι μια επαρχιακή ομάδα με συγκεκριμένο μπάτζετ χωρίς να έχει την παραμικρή διαπλοκή, χωρίς καμία εύνοια από τη διαιτησία, χωρίς δανεικούς παίκτες από άλλες ομάδες. Στην πόλη δεν υπάρχει αεροδρόμιο ή αγγλόφωνο σχολείο, που είναι δέλεαρ για πολλούς παίκτες, που επιλέγουν να υπογράψουν σε άλλες ομάδες. Με αυτά τα δεδομένα είναι πολύ δύσκολο να κάνεις την υπέρβαση. Όχι ανέφικτο, αλλά πολύ δύσκολο. Ο κος Κωστούλας έχει χτίσει μια ομάδα-μοντέλο, με τρομερές εγκαταστάσεις και ένα σύνολο που έχει σταθεροποιηθεί στη Super League εδώ και 13 χρόνια! Είναι ευεργέτης και τόσο η Αιτωλοακαρνανία, όσο και το Αγρίνιο, τον ευχαριστούν θερμά»!
Πώς έχεις ζήσει τον Γιώργο Λιάβα και τι του εύχεσαι για το νέο μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας του στην Πορτογαλία με τη φανέλα της Ρίο Άβε;
«Ο Γιώργος Λιάβας δείχνει τον δρόμο σε όλα τα παιδιά της Αιτωλοακαρνανίας να πιστέψουν το όνειρό τους και να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Αντιμετώπισε πάρα πολλές αντιξοότητες. Είναι το καταλληλότερο «role model»! Είμαστε όλοι μαζί του. Αποτελεί παράδειγμα»!
Αν και είναι πάρα πολύ νωρίς στη σεζόν, μπορείς να μας κάνεις μια πρόβλεψη για το «Big-4» και την κατάληξη του πρωταθλήματος;
«Πιστεύω, εύχομαι και ελπίζω ως άνθρωπος του ποδοσφαίρου, να πάνε μαζί μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος. Θα ήθελα η διαφορά των τεσσάρων να είναι συνολικά στους δέκα βαθμούς. Ως άνθρωπος που υπηρετεί το ποδόσφαιρο, πιστεύω πως πρέπει να υπάρχει ανταγωνισμός. Δεν μου αρέσει μια ομάδα να παίρνει το πρωτάθλημα “τρένο»“.
Πώς είναι το συναίσθημα του να κατάγεσαι από την πόλη του «Θεού του ποδοσφαίρου»; Τη Νάπολη, του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα!
«Είμαι Μαραντονικός! Υπάρχει τεράστια συσπείρωση στην πόλη γύρω από την ομάδα. Είναι η ιστορία του φτωχού Νότου ενάντια στον πλούσιο Βορρά! Η Νάπολι είναι μια ιστορία από μόνη της. Είναι η σύνδεση των ψυχαγωγών της κοινωνίας (ποδοσφαιριστές), με την ίδια την κοινωνία. Υποστηρίζω Νάπολι. Δύσκολα θα καταφέρει να κάνει το back to back. Μακάρι να πέσω έξω».
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου τερματοφύλακας; Τι απαντάς στο δίλημμα Ρονάλντο ή Μέσι;
«Καθαρά και μόνο λόγω προφίλ, Μέσι. Στο ποδόσφαιρο υπηρετείς την ομάδα και όχι τον εαυτό σου! Τελεία και παύλα! Μέσι! Μπράβο για το προφίλ του. Μεγάλωσα με τον Μπουφόν, τον Σμάιχελ και τον Έντουιν Φαν Ντερ Σαρ. Αυτοί για μένα ήταν ο οδηγός»!
Ποιά ήταν η πιο δυσάρεστη, η πιο αστεία και η πιο χαρούμενη στιγμή της καριέρας σου;
«Η σεζόν 2014-2015 με τον Ατρόμητο ήταν η χειρότερη της καριέρας μου. Υπήρχαν πολλά θέματα υγείας του πατέρα μου… Θυμάμαι ότι παίζαμε αγώνα στην Τούμπα και είπα στον Σα Πίντο, βάλε με να αγωνιστώ. Αν δεις το πρώτο γκολ που έφαγα, θα καταλάβεις… Ήμουν χάλια εκείνη την περίοδο και ήρθε και έδεσε με τα λάθη μου στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν ένα βουνό για μένα. Ο πατέρας μου αργοπέθαινε. Δε μπορούσα να το διαχειριστώ…
Όσον αφορά την πιο χαρούμενη, θυμάμαι έπαιζα με τη φανέλα της Λαμίας στη Β’ Εθνική απέναντι στον Άρη. Αποκρούω ένα πέναλτι στο 95′-96′, το οποίο ήταν η μισή άνοδος.
Στην πιο αστεία, παίζαμε με τον Παναιτωλικό στη Λάρισα για το Κύπελλο. Ο αγώνας πήγε στα πέναλτι. Αποκρούω το πέναλτι του Τσιμπάμπα και οδηγούμαστε στη δεύτερη πεντάδα. Όλοι εκτέλεσαν καλά πέναλτι. Αφού τρώω ένα, ξαφνικά ακούω από τον διαιτητή… Πού πας; Σειρά σου! Παθαίνω εγκεφαλικό… Σιχαίνομαι να εκτελώ πέναλτι. Από το 97′ που ξεκίνησα να αγωνίζομαι δε σκέφτηκα ποτέ πως θα έρθει αυτή η στιγμή. Κι όμως, ήρθε! Βγάζω τις επικαλαμίδες και τις κάλτσες και μου λέει ο διαιτητής… Πρέπει να τα ξαναφορέσεις. Ένιωθα έξω από τα νερά μου. Στήνω τη μπάλα, έχοντας τον Σωτηρίου απέναντι μου. Παίρνω φόρα, ρίχνω ένα πλασέ, πετάγεται στην ίδια γωνία, βρίσκει χέρι, βρίσκει πόδι και με κάποιον τρόπο μπήκε μέσα. Στο επόμενο πέναλτι, εκτέλεσε ο ίδιος και το έβγαλα, με το πόδι, στο κέντρο. Περάσαμε στην επόμενη φάση. Όλα καλά!
Σε άλλο ένα αστείο περιστατικό, έχω βγει σε αγώνα Ξάνθη-ΑΕΚ για το Κύπελλο με δύο δεξιά γάντια. Έτρεχα στα αποδυτήρια, να τα αλλάξω».
Τι έχεις να πεις για την κακόβουλη κριτική-ανθρωποφαγία των φιλάθλων και των δημοσιογράφων σε μια πλειάδα περιπτώσεων;
«Ο κάθε φίλαθλος έχει δικαίωμα να εκφέρει την άποψή του. Εμείς είμαστε οι ψυχαγωγοί του κόσμου. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στην κριτική. Εμείς που είμαστε επαγγελματίες και ασχολούμαστε με τον πρωταθλητισμό, οφείλουμε να βρούμε τρόπους να θωρακιζόμαστε απέναντι σε αυτό».
