Παρακολουθούμε αγγλικές σειρές, αμερικάνικες ταινίες, ακούμε αγγλόφωνα τραγούδια, σκρολάρουμε reels και video στα social media. Όλη η καθημερινότητα μας είναι διανθισμένη με αναφορές στην αγγλική γλώσσα.

Μιλάμε με «αγγλικούρες» και συχνά δεν το καταλαβαίνουμε. Υπάρχει και κάτι πάρα πολύ συνηθισμένο, ένα γλωσσικό δάνειο που όλοι χρησιμοποιούμε εκεί έξω. Είναι αυτό που ορίζεται από μια «καλησπέρα».

Συγκεκριμένα, όταν λέμε «καλησπέρα» μετά τις δώδεκα το μεσημέρι, τότε άθελα μας μεταφράζουμε το αγγλικό Good afternoon, που σημαίνει, κυριολεκτικά, «μετά το μεσημέρι». Όταν πια ο ήλιος αρχίσει να δύει, οι Βρετανοί λένε Good evening. Λογικό. Μήπως σε αυτή την περίπτωση θα ήταν πιο δόκιμο να χρησιμοποιούμε το «καλησπέρα»;

Αρχικά η ετυμολογία της λέξης «καλησπέρα», παραπέμπει σε ώρες βραδινές. Ως «εσπέρα» ορίζεται το σούρουπο, το χρονικό σημείο από τη στιγμή που θα δύσει ο ήλιος μέχρι που θα σκοτεινιάσει εντελώς. Έπειτα, η «εσπέρα» παραπέμπει και στους Εσπερινούς της εκκλησίας, οι οποίοι ψάλλονται μετά το απόγευμα και ποτέ μετά τις 12 το πρωί.

Είναι τελικά τελείως λάθος να λέμε «καλησπέρα» μεσημεριάτικα;

Είναι περισσότερο ένα λάθος που εμπίμπτει στην κατηγορία «πολλοί θα το ακούσουν λίγοι θα το καταλάβουν» και οι περισσότεροι θα το προσπεράσουν. Είναι μια στιγμή της μέρας που ανάλογα τον φόρτο εργασίας ή και το χθεσινοβραδινό ξενύχτι του καθενός, λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, ό,τι μας βγαίνει πιο εύκολα. Ακόμα κι αν το μεσημεριανό λιοπύρι μόνο σούρουπο δεν θυμίζει.

Ίσως τελικά το «καλό μεσημέρι» αντί καλησπέρας να είναι πιο σωστό.

Καιρός να θυμηθούμε και μια ποιητική στιγμή από τον καλημεράκια/καλησπεράκια τραγουδιστή Νίνο. «Δεν ρωτάς αν το τζιν που φοράς είναι ροκ»

Γιάννης Δημητρέλλος – reader.gr