Στο Θείο Δράμα συμπρωταγωνιστούν

η ανθρώπινη αμαρτία και η αγάπη του Θεού

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

«Διπλούς ο Δείπνος· Πασχα γαρ νόμου φέρει,

και Πασχα καινόν, Αίμα. Σώμα Δεσπότου».

Την Μεγάλη Εβδομάδα, ξετυλίγεται μπροστά μας η υπόθεση του θείου δράματος. Ενός δράματος, στο οποίο συμπρωταγωνιστούν η ανθρώπινη αμαρτία και η αγάπη του Θεού. Απόψε, την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη, μετέχουμε σε τέσσερα από αυτά τα γεγονότα του θείου πάθους.

Το πρώτο είναι ο Ιερός Νιπτήρας. Ο Κύριος διακονεί. Σκύβει και πλένει τα πόδια των μαθητών Του. Χθες, μία γυναίκα με μύρα έπλυνε τα πόδια του Χριστού. Σήμερα ο ίδιος ο Χριστός, μας παραδίδει μάθημα ταπεινώσεως και προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. «Ος εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος» (Ματθ. 20, 26-27), είχε πει ο Κύριος στους μαθητές Του, γενόμενος ο ίδιος πρώτα, από αγάπη, υπόδειγμα ταπεινώσεως, αφού, «ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθ. 20, 28).

Το δεύτερο γεγονός που θυμόμαστε, είναι ο Μυστικός Δείπνος. Η παράδοση, δηλαδή, του φρικτού μυστηρίου της Θείας Λειτουργίας από τον Κύριο. Ο Δεσπότης Χριστός, παραθέτει «δεσποτική ξενία», δεσποτική τράπεζα. Τροφή εκλεκτή είναι το Σώμα Του και ποτό ουράνιο είναι το Αίμα Του. «Ξενίας δεσποτικής, και αθανάτου τραπέζης, πιστοί δεύτε απολαύσωμεν» (Θ’ ωδή Μ. Πέμπτης). Ο Κύριος θεσπίζει τώρα, την Καινή Του Διαθήκη, το καινούργιο Του Πάσχα. Πάσχα, πλέον, είναι ο Σταυρός, ο θάνατος, η Ταφή και η Ανάσταση Του Χριστού. Αυτό το νέο Πάσχα, είναι, υπάρχει και βιώνεται διαρκώς μέσα στην Θεία Λειτουργία και δεν θα μπορούσαμε ποτέ να εννοήσουμε ότι κάνουμε Πάσχα χωρίς Θεία Λειτουργία και χωρίς Θεία Κοινωνία.

Το τρίτο αξιομνημόνευτο γεγονός της Μεγάλης Πέμπτης είναι η Αρχιερατική προσευχή του Κυρίου. Προσεύχεται ο Υιός του Θεού στον Ουράνιο Πατέρα. Είναι προσευχή αγωνίας και έντονης συναισθηματικής φορτίσεως, αφού «εγένετο ο ιδρώς Αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος» (Λουκ. 22, 44). Ο Χριστός μας, αγωνιά για την Εκκλησία Του ανά τους αιώνες, αλλά αγωνιά και για το επικείμενο Πάθος Του. Για την ανθρωπότητα ο θάνατος είναι κάτι το φυσικό πλέον, λόγω της πτώσεως του ανθρώπου από τον Παράδεισο. Για τον Χριστό όμως, που είναι αναμάρτητος, ήταν αφύσικο γεγονός η εμπειρία του θανάτου, γι’ αυτό διαβάζουμε να λέει «Πάτερ, ει δυνατόν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» (Ματθ. 26, 39). Συγχρόνως, όμως, ο Κύριος με αυτή Του την στάση, «φενακίζει», παραπλανά δηλαδή, τον διάβολο παριστάνει πως δεν πηγαίνει και δεν θέλει τον θάνατο, παγιδεύοντας με αυτό τον τρόπο τον διάβολο, με το να ανεβεί δηλαδή ο Χριστός στον Σταυρό. Ταυτοχρόνως. και τον Άδη (παραπλανά) ο οποίος δέχτηκε στα σπλάγχνα του τον Χριστό και δεν μπόρεσε να τον κρατήσει.

Το τέταρτο γεγονός είναι η προδοσία και η σύλληψη του Κυρίου μας, «ίνα πληρωθώσιν αι γραφαί, ότι ούτω δει γενέσθαι» (Ματθ. 26, 54). Όλα πρέπει να γίνουν, ώστε να επαληθευτούν οι προφητείες στο πρόσωπο του Χριστού. Είχε προφητεύσει ο Ησαΐας, «ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη και ως αμνός εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού» (Ησ. 53, 7). Έτσι έπρεπε να συλληφθεί και να παραδωθεί στα χέρια των εχθρών Του, για να οδηγηθεί στην σφαγή, στην θυσία.

Ο Χριστός μας, όλα τα ανωτέρω τα δέχτηκε εκουσίως. Μόνος Του ήθελε να παραδωθεί, από αγάπη για τον άνθρωπο. Με χαρά δέχτηκε να τα υποστεί ο Κύριός μας «εις κόσμου λύτρον». Όπως ακούσαμε σήμερα, «τον νώτον δίδωσιν εις μάστιγας, τας σιαγόνας εις ραπίσματα, το δε πρόσωπον ουκ απεστράφη, από αισχύνης εμπτυσμάτων, θανάτω δε ασχήμονι καταδικάζεται, πάντα ο αναμάρτητος εκουσίως καταδέχεται, ίνα πάσι δωρήσηται την εκ νεκρών ανάστασιν».