Εκανε την αδυναμία του δύναμη, καθώς -όπως λέει ο ίδιος- του λείπει απλώς ένα χέρι, όχι όμως η ψυχή, η θέληση και η πειθαρχία. Ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος είναι ο μοναδικός Ελληνας αθλητής ΑμεΑ στο τάε κβον ντο που εκπροσωπεί τη χώρα μας σε διεθνές επίπεδο, ενώ έχει κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα παρα-τάε κβον ντο της Μόσχας το 2011! Ο αθλητής από τη Ναύπακτο φοράει τη λευκή στολή του, τον θώρακα, την κάσκα του και μπαίνει στο τερέν με απόλυτη αυτοπεποίθηση. Λακτίσματα, ιδιαίτερες τεχνικές ποδιών, δυνατά χτυπήματα, πάντα με ένα χέρι, ο Βασίλης αγωνίζεται στο τάε κβον ντο σαν μην του λείπει τίποτα!
«Οταν η ψυχή μιλάει, το σώμα σιωπά και αυτό ακριβώς συνέβη σε εμένα, όταν πήγα στη Ρωσία να παλέψω σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και βγήκα τρίτος. Και να φανταστείς ότι στο πρώτο μου Πανευρωπαϊκό πήγα με ένα μπουκαλάκι νερό, μια πετσέτα και τον δάσκαλό μου. Ημουν ολομόναχος, τη στιγμή που οι άλλες ομάδες είχαν γιατρό, ψυχολόγο, προπονητή και μασέρ. Πήγα με δικά μου έξοδα και ένιωσα μια απέραντη μοναξιά, γιατί έβλεπα τις ομάδες των άλλων χωρών να αλληλοβοηθούνται κι εγώ είχα μόνο τον δάσκαλό μου». Ο Βασίλης είναι 42 ετών σήμερα και ξεκίνησε να κάνει πρωταθλητισμό τα τελευταία μόλις επτά χρόνια. Πάντα όμως αγαπούσε τον αθλητισμό, από μικρός, προτού ακόμη στα 13 του χρόνια χάσει το δεξί του χέρι.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ναύπακτο, σε μια φτωχή οικογένεια, πέντε αδέλφια συνολικά. Πήγαινα στην Α΄ τάξη του γυμνασίου, όταν μπήκα σε σιδεράδικο για να μάθω την τέχνη και να αρχίσω να κερδίζω ένα μεροκάματο. Το αφεντικό μου δεν με άφηνε να πλησιάζω τις μηχανές, εγώ όμως ήθελα να εξελιχθώ γρήγορα. Ετσι στον μήνα πάνω το ηλεκτρικό πριόνι μού πήρε το χέρι από τον αγκώνα και κάτω. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η οδύσσειά μου. Με έφεραν με ελικόπτερο στην Αθήνα, έχασα οκτώ πολύτιμες ώρες μέχρι να αποφασίσουν ποιο νοσοκομείο θα με δεχτεί και τελικά νοσηλεύτηκα στο ΚΑΤ. Μέσα σε ενάμιση χρόνο έκανα 18 χειρουργεία, οι γιατροί προσπάθησαν να μου συγκολλήσουν το χέρι, πάθαινα όμως γάγγραινα, ώσπου μου το έκοψαν. Στην αρχή είπα “γιατί σε εμένα;”, μετά όμως άρχισα να νιώθω τυχερός γιατί ζούσα. Κατάλαβα γρήγορα ότι προτιμώ την αναπηρία του σώματος από την αναπηρία στον τρόπο που σκέφτεσαι».
«Ξεπέρασα την αναπηρία και έκανα την αδυναμία μου δύναμη»
Ο Βασίλης μεγάλωσε απότομα, η οικογένειά του καταστράφηκε οικονομικά, αφού έφτασαν μέχρι την Αγγλία για να σώσει το χέρι του, μάταια όμως. Τελικά κατάλαβε ότι πλέον ήθελε στη ζωή του να μην τον λυπούνται. «Ηθελα να με κοιτούν στα μάτια και να μη δίνουν σημασία στο ότι έχω μόνο ένα χέρι. Και αυτό έγινε όταν πρώτος εγώ ξεπέρασα την αναπηρία μου. Εκανα την αδυναμία μου δύναμη. Αρχισα να αστειεύομαι με το θέμα μου κι έκανα ακόμη και τη συχωρεμένη τη μητέρα μου να ξεχνά ότι δεν έχω το δεξί μου χέρι».
Ο Βασίλης βγήκε στα 15 του σε αναπηρική σύνταξη, δεν παραιτήθηκε όμως. Αρχισε να γυμνάζεται, να κάνει καράτε, να παίζει μπάλα, να κολυμπάει. Στα 27 του παντρεύτηκε και η γυναίκα του άνοιξε καφετέρια-μπαρ στη Ναύπακτο. Εκανε ένα μεγάλο διάλειμμα από τον αθλητισμό και στάθηκε στο πλευρό της αγαπημένης του, κάνοντάς της παρέα τα βράδια, την ώρα που εκείνη δούλευε. «Επειτα από δέκα χρόνια στη νύχτα βγήκα αλώβητος, δεν είχα μπλέξει, έκοψα ακόμη και το τσιγάρο και άρχισα να κοιμάμαι στις 10.00 το βράδυ, αντί στις 6.00 το πρωί, όπως είχα συνηθίσει. Είχα ζήσει τη ζωή μου, ήμουν χορτασμένος, βρήκα μόνος μου τον δάσκαλό μου και μπήκα στην ομάδα του τάε κβον ντο της Δόξας Πατρών».
Στόχος τώρα οι Αγώνες του 2020
Ο ΒΑΣΙΛΗΣ σήμερα έχει χωρίσει από τη γυναίκα του, όμως διατηρούν άριστη σχέση και ζει με την αναπηρική του σύνταξη. «Επαιρνα 800 ευρώ, αλλά από τον Δεκέμβριο μειώθηκαν στα 430. Προσπαθώ να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Προπονούμαι και θέλω να είμαι έτοιμος για τους Παραολυμπιακούς του 2020. Οι δυσκολίες μου είναι πολλές. Ζω με οικονομία. Υπάρχει ωστόσο περίπτωση να προπονηθώ σκληρά, αλλά να μην έχω χρήματα να ταξιδέψω στο εξωτερικό και να πάρω μέρος σε αγώνες. Στην κάθε χώρα όπου αγωνίζεσαι πρέπει να πηγαίνεις τουλάχιστον μία εβδομάδα νωρίτερα, προκειμένου να εγκλιματιστείς, να συνηθίσεις τη θερμοκρασία. Εγώ θυμάμαι ότι έφτασα στη Μόσχα μία ημέρα πριν από τον τελικό και αγωνίστηκα με πονοκέφαλο, γιατί έφυγα από την Ελλάδα με 27 βαθμούς και έπαιξα με 12 εκεί! Στους αγώνες μου δεν τρώω σωστά, δεν παίρνω τις βιταμίνες που πρέπει, παλεύω όμως, γιατί θέλω να τιμήσω τη χώρα μου, γι” αυτό και όταν παίζω, τη φανέλα μου τη νιώθω 500 κιλά πάνω μου». Ο Βασίλης αγχώνεται, τα ξεχνάει όμως όλα όταν προπονείται, τουλάχιστον πέντε ώρες την ημέρα. «Θα ήθελα να βρω κι εγώ έναν χορηγό για να μου φύγει το οικονομικό άγχος, γιατί ακόμη και τη φόρμα της Εθνικής και τα σήματα τα αγόρασα μόνος μου, ενώ τα αθλητικά παπούτσια μού τα έκανε δώρο ένας καλός μου φίλος». Ο Ναυπάκτιος αθλητής μπορεί να ξεκίνησε σε μεγάλη ηλικία τον πρωταθλητισμό, σαρώνει όμως στις διακρίσεις, αφού βγήκε 5ος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ελβετίας το 2013, ενώ τον ίδιο χρόνο ήρθε 6ος στο Πανευρωπαϊκό της Ρουμανίας.
«Είναι σημαντικός και πρέπει να τον στηρίξουμε» λέει ο προπονητής του
«Ο ΒΑΣΙΛΗΣ κάνει τα δύσκολα να φαίνονται απλά. Είναι σημαντικός για το τάε κβον ντο και την Ελλάδα και πρέπει να τον στηρίξουμε. Αποφάσισα να τον προπονήσω επειδή μου άρεσε το πείσμα του και δικαιωθήκαμε, αφού από τον πρώτο κιόλας αγώνα που τον κατέβασα, κέρδισε» λέει ο δάσκαλός του και προπονητής του Α.Σ. Δόξα Πάτρας Ανδρέας Παπαδάτος. Οι υπεύθυνοι των Ολυμπιακών Αγώνων έχουν ξεχωρίσει τον Βασίλη και τον έχουν τιμήσει για τη σπουδαία προσπάθειά του, αναθέτοντάς του να συνοδεύσει την άφιξη της ολυμπιακής φλόγας δύο φορές στο κέντρο της Πάτρας, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012 και τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σότσι, ενώ το 9ο Γυμνάσιο – Λύκειο του τόπου του τον κάλεσε να μιλήσει για το αθλητικό πνεύμα στους μαθητές κι εκείνος το έκανε με χαρά.
Οταν οι μαθητές τον ρώτησαν πώς ζει με ένα χέρι, ο Βασίλης έβγαλε το πλαστικό του χέρι και τους έδειξε ότι είναι ένας κανονικός άνθρωπος. «Μου λείπει απλώς ένα χέρι, όχι όμως η ψυχή, η θέληση και η πειθαρχία, αγαθά που κέρδισα χάρη στο τάε κβον ντο. Με το άθλημά μου έλυσα τα ψυχολογικά μου αδιέξοδα, απέκτησα θετική σκέψη και δύναμη». Τώρα, ο Βασίλης προετοιμάζεται σκληρά για τους επόμενους επίσημους αγώνες του κι εύχεται να δημιουργηθεί στην Ελλάδα μια μεγάλη ομάδα ΑμεΑ στο τάε κβον ντο, το άθλημα το οποίο λατρεύει.
Βασίλης Μάλεσης
Φωτό: Χρήστος Ζήνας
πηγή: http://agriniopress.gr
