Του Λίνου Υφαντή,
Η τακτική ακτοπλοϊκή σύνδεση Ρίου-Αντιρρίου ξεκίνησε να λειτουργεί το 1946. Παρόλα αυτά όμως συνάντησε τη μεγάλη αντίδραση πρωτίστως οικονομικών συμφερόντων της Πάτρας, η οποία προέκρινε τη διατήρηση της ακτοπλοϊκής γραμμής Κρυονερίου-Πατρών και της ανταπόκρισής της με το υπάρχον σιδηροδρομικό δίκτυο. Η θαλάσσια απόσταση όμως που έπρεπε το πλοίο για να διανύσει από το Κρυονέρι έως το λιμάνι των Πατρών ήταν εφταπλάσια περίπου από ό,τι στο πορθμείο Ρίο-Αντίρριο (16 χμ περίπου έναντι 2, 250). Σύμφωνα με τον τύπο της εποχής ( εφημερίδα Εμπρός) το ταξίδι Αγρίνιο-Πάτρα συντόμευε κατά 3-4 ώρες από τη νέα ακτοπλοϊκή σύνδεση. Οι υπολογισμοί αυτοί στηρίζονταν στο γεγονός ότι η μισή ώρα του διάπλου Ρϊου-Αντιρρίου εφταπλασιάζονταν στην περίπτωση του διάπλου Κρυονερίου-Λιμάνι Πατρών. Στη νέα απόσταση προστίθονταν μόνο η μισή ώρα παραπάνω οδήγησης που χρειάζονταν από το Κρυονέρι έως το Αντίρριο και από το Αντίρριο έως το λιμάνι Πατρών, οπότε και πάλι ο διάπλους από το Αντίρριο ήταν η πιο συμφέρουσα επιλογή.
Παρόλα αυτά τα οικονομικά συμφέροντα της Πάτρας αντέδρασαν σφόδρα, καθώς εστίαζαν μόνο στο να μην μειωθεί η κίνηση του λιμανιού της Αχαϊκής πρωτεύουσας. Στο παιχνίδι μπήκαν και αντίστοιχοι οικονομικοί παράγοντες της Ναυπάκτου, οι οποίοι ενώ στην αρχή συντάχθηκαν με το Ρίο-Αντίρριο, στη συνέχεια προέκριναν το λιμάνι της Ναυπάκτου ως τον έναν πόλο της ακτοπλοϊκής σύνδεσης της Αιτωλοακαρνανίας με την Πελοπόννησο. Στον αγώνα κατά του πορθμείου Ρίου-Αντιρρίου πρωτοστάτησε ο τότε εμπορικός σύλλογος Πατρών, ενώ από το Αγρίνιο η Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών και οι αντίστοιχοι εμπορικοί σύλλογοι πίεσαν και πέτυχαν την έναρξη της ακτοπλοϊκής σύνδεσης Ρϊου-Αντιρρίου. Η παράπλευρη απώλεια ήταν η κάθετη μείωση της κίνησης του Σιδηροδρόμων Βορειοδυτικής Ελλάδος και του δρομολογίου μέσω τρένου Αγρινίου-Κρυονερίου.
Αυτή η ιστορία μπορεί να προέρχεται από το 1946. Τότε έγινε το αυτονόητο για την Αιτωλοακαρνανία. Σήμερα 80 περίπου χρόνια μετά, άλλα αυτονόητα για την Αιτωλοακαρνανία όπως η ενεργοποίηση του λιμανιού του Πλατυγιαλίου και η οδική σύνδεση με τα αντίστοιχα λιμάνια της Ανατολικής Ελλάδας που ακούει στο διευρωπαϊκό δίκτυο “Πλατυγιάλι-Αγρίνιο-Καρπενήσι-Λαμία” για κάποιους ακατανόητους λόγους δεν υλοποιούνται. Ίσως η ιστορία πρέπει να επαναληφθεί και οι οικονομικοί παράγοντες του τόπου όπως τα Επιμελητήρια (Εμπορικό-Βιομηχανικό-Τεχνικό), ο Εμπορικός Σύλλογος, Η Ένωση Γεωργικών (Αγροτικών σήμερα) Συνεταιρισμών και άλλοι πρέπει να ξαναβγούν μπροστά όπως και το 1946…
Με πληροφορίες από
Εφημερίδα Εμπρός, φύλλο 6ης Νοεμβρίου 1946.
agrinionews.gr
